zondag 20 oktober 2013

Do’s en dont’s in Houston
Toen de ex kwam vertellen dat wij misschien voor drie jaar naar Houston Texas konden verhuizen heb ik een half uur geblèt, maar ik ben dan ook een blètkous. Eenmaal wat aan het idee opgewarmd bedacht ik mij dat het voor ons gezin wel een heel avontuur en ervaring zou zijn en zeker in een land met een vergelijkbare cultuur dan de onze. Niet dat een vreemde cultuur geen verrijking zou zijn maar dat zag ik niet zo zitten.
Als je een beetje tussen de regels kan lezen of zelfs niet, zul je vast gemerkt hebben dat ik niet opgezet was met de…

Dit was het laatste wat ons mama heeft geschreven. Helaas heeft ze dit niet kunnen afmaken.
Patricia Vanghesdaele is vannacht overleden. Ondanks het feit dat er hard voor haar leven werd gevochten heeft ze het niet gehaald. Na een bikkelharde strijd heeft ze het gevecht tegen kanker verloren. Het enigste wat we nu nog kunnen doen is hopen dat ze rust vindt en troost halen uit het feit dat ze niet langer hoeft af te zien.

Wij zullen haar in ieder geval heel hard missen.

Mama,

Je bent de moedigste vrouw die we kennen. Je hebt altijd het goede voorbeeld voor ons gesteld, ons geleerd om altijd te blijven vechten. Je wilde niet opgeven, had nog zoveel voor te leven. Je zei altijd dat je ons nog lang zou blijven “ambeteren” en dat we ons geen zorgen moesten maken. Helaas hebben we je vroegtijdig moeten afgeven. Je hebt de oneerlijke strijd tegen kanker verloren. Het enigste wat we nu nog kunnen doen is moed halen uit je vechtkracht. We hadden je nog zo hard nodig en wilden nog zoveel met je delen, maar we gaan je goede voorbeeld volgen en ons een weg in het leven vechten al zal het nu moeten zonder jouw aanmoediging en steun. Mama we gaan je niet teleurstellen en je gaat trots op ons zijn.


Gitta en Robin

zaterdag 19 oktober 2013

De trein der traagheid

Een verschrikkelijk boek herinner ik mij en dat is blijkbaar het enige wat ik er mij van herinner want mijn geheugenruimte is beperkt en eerlijk gezegd ook wat selectief. Ik kreeg dat boek als tiener als verplichte lectuur en meteen was mijn leeswoede stevig bekoeld. Of misschien lag het aan het puberen want nu ik volwassen ben lees ik opnieuw en met plezier.
Maar dit volledig ter zijde want daar wou ik het eigenlijk niet over hebben, na de incontinentie wou ik even eten en aanverwanten aankaarten want dat is nog altijd niet evident. Het eten gaat ondertussen redelijk goed maar het is echter nog altijd een opdracht. Zoals ik gisteren al vermelde is mijn spijsverteringssysteem nog niet echt opgestart dus dat probleem moet ook nog worden aangepakt. Mijn oncologe vond het een beetje vreemd en gaf mij iets waarmee ik moet beginnen tijdens het weekje rust in mijn schema. Want het ongemak is groot en terwijl de trein der traagheid door mijn darmen lijkt te denderen is het resultaat enkele miezerige konijnen keuteltje en iets wat op stoofvleessaus over datum lijkt.
Na deze plastische beschrijving hebt u wellicht genoeg van het onderwerp wat bij mij zeker het geval is. Indien niet zo kunt u terecht bij schrijvers die van dit, en andere sappige onderwerpen, hun specialiteit hebben gemaakt en ja die zijn er. 

vrijdag 18 oktober 2013

Controle

Ik ging vandaag op controle en kreeg het goede nieuws dat mijn tumor marker daalt. We blijven dus even doorgaan met de behandeling met de chemo pillen en verder moet ik geduld hebben. Die vermoeidheid is er nog steeds, de incontinentie ook én bovendien moet mijn spijsverteringsstelsel terug 'opstarten'. Niet dat het niet goed gaat met te eten, dat lukt mij redelijk al zeg ik het zelf en tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis ben ik zo'n acht kilo bijgekomen, voornamelijk in mijn gezicht denkt ik, dus in dat opzet zijn we ook geslaagd, als we dat gezicht even negeren tenminste maar dat had u al begrepen. Verder komt er hier poets- én thuishulp over de vloer en een thuisverpleegkundige om mij te helpen bij de persoonlijke hygiëne. Het bomma gehalte is dus heel hoog maar alle hulp is momenteel welkom. 

woensdag 16 oktober 2013

Incontinent is niet content

Het is een delicaat onderwerp, incontinentie, heel privé, gênant en moeilijk bespreekbaar dus u kunt zich best voorstellen dat ik er even over nagedacht heb alvorens dit berichtje te posten. Maar ik had mezelf voorgenomen om op deze blog open te praten over alles wat kanker met zich meebrengt dus moet ik nu niet terugkrabbelen. En geef nu toe welk onderwerp kan je nu beter overgieten met een gitzwart sausje van ironie?
Incontinentie dus en ik kan er van meespreken want sinds ik per dag drie liter bijvoeding en vocht kreeg toegediend heb ik last van stress incontinentie en loop ik als een klein kind bepamperd rond en dat vind ik helemaal niet leuk!
Ach, hier en daar een druppeltje urineverlies zal u zeggen; ‘No big deal’, maar het gaat veel verder dan dat. Ik kan een kwartier op het toilet zitten in allerlei poses maar er komt geen druppel, niks, nada, niente, you get the drift! Als ik dan even later ga zitten of liggen krijg ik een zondvloed over mij heen terwijl ik niets voel aankomen en zoals ik al zei; ‘Waar is die niet leuk knop??’
Ik ging tijdens mijn ziekenhuisbezoek al op consultatie bij de urologe en die gaf mij de nodige medicatie om dit probleem te verhelpen, tot hier toe zonder succes. Op 7 november heb ik weer een afspraak om dit probleem te evalueren en ondertussen behelp ik mij met pampers en onderleggers en ik kan u verzekeren dat dit niet bevorderlijk is voor een positief zelfbeeld laat staan voor mijn nachtrust.
Maar wie weet zit er een schilderij in want de opdracht was dromen en hoe zou ik een natte nachtmerrie op canvas kunnen zetten?

maandag 14 oktober 2013

Jeeujh!

De uitslag van de MRI van de hersenen was in orde en ik kan niet beginnen te vertellen hoe blij ik daar mee ben. Nu had de dokter wel gezegd dat ze dit gewoon even preventief gingen nakijken nu ik opgenomen ben maar soit, eens men aan je grijze massa begint te peuteren ben je er toch niet meer gerust in. Vandaag opnieuw een nucleaire scan van de rug, ze gaan dus heel het rijtje af. Maar in de hersenen hebben ze niets gevonden dus dat is goed. Ik geloof niet dat ik hier eerder vermeld heb dat die MRI op het programma stond om mensen niet nodeloos te verontrusten. De spanning was nu al te snijden maar gelukkig kwam de assistent de dag zelf met het verlossende nieuws. Zo’n MRI kan trouwens tellen als vervelende test want man maakt die machine een lawaai maar die is tenminste achter de rug.
Mijn eetlust is nog altijd pruttig en ik voel mij heel moe en slap. Mijn natriumchloride (zoutgehalte) was veel te laag in het bloed, misschien heeft dat er iets mee te maken. Daarvoor kreeg ik nog medicatie waar ik prompt van ging braken dus wordt dat pilletje nu via de baxter gegeven. Hopelijk werkt die truc en voel ik mij snel wat beter. Verder worden er nog urine- en bloedstalen genomen dat het een lieve lust is dus ik ben hier nog niet zo gauw weg maar ik voel ook heel duidelijk dat dat momenteel niet kan.                   

woensdag 9 oktober 2013

Hoe gaat het daar?

Ondertussen zijn we weer een paar dagen verder dus vraagt u zich misschien af hoe het met mij gaat. Met het gewicht goed, dank u, dat gaat de juiste kant uit en dat is alleen te danken aan de bijvoeding want ik zelf krijg weinig binnen. Het deksel van het middageten opendoen en plat gekookte patatjes dito vis en broccoli als verrassing vinden helpt niet echt. Dus leef ik op pudding en yoghurt en 's morgens wat boterhammen en cornflakes. Gene vette!
Ik ben ook ontzettend moe want voor je rust moet je niet naar het ziekenhuis komen. Mijn overbuurman is een beetje doof en is dj van dienst voor de ganse gang. Ik speel de bitch van dienst en ga al eens vragen om dat stiller te zetten. Bovendien word ik 's nachts heel vaak wakker omdat ik zo'n dorst heb, naar het toilet moet of omdat de pomp blokkeert en dan heb ik het niet eens over de bezoekjes van de verpleegkundigen. Een keer of vijf uit mijn bed is geen uitzondering en dat is niet bevorderlijk voor mijn nachtrust, laat staan voor het humeur. 
Bovendien heb ik hier plots last van een delicaat probleem 'stress incontinentie' genaamd en word ik nog gepamperd ook, wat al helemaal niet bevorderlijk is voor dat humeur laat staan voor mijn ego. De dokter denkt dat het door het vele vocht komt dat ik krijg toegediend, de uroloog wordt om zijn mening gevraagd. Nog testen dus, had ik al vermeld dat dat niet bevorderlijk is voor mijn humeur? 
Maar verder gaat het eigenlijk wel hoewel ik al aan thuis begin te denken wat waarschijnlijk wat vroegtijdig is. En na dit stukje durft u mij natuurlijk niet meer te bezoeken. Ook dat nog! :-)

zondag 6 oktober 2013

Verstrooid

De zoon wou mij gisteren bezoeken maar blijkbaar vond hij de kamer niet dus kreeg ik een belletje. Of het wel degelijk de vierde verdieping was waar ik lag. Ja, dus dat klopt, maar volgens de zoon was dat verloskunde. Bespaar mij dat want ik zie mijn kinderen doodgraag maar opnieuw aan klein grut beginnen staat absoluut niet op mijn verlanglijstje.
Dus ging ik in de gang kijken of ik de zoon niet kon vinden aan de liften of zo, maar hij was nergens te bespeuren. De zoon haakte in met de boodschap dat hij wel even verder ging zoeken maar nog geen twee minuten later hing hij opnieuw aan de lijn met de oplossing van het mysterie. Blijkbaar stond hij gewoon in de verkeerde kliniek en natuurlijk vond hij mij daar niet.
Zou mij evengoed kunnen gebeuren. Schoon als je kinderen op je lijken, niet? 

zaterdag 5 oktober 2013

Waar is dat feestje?

De verpleegkundigen kwamen gisteren aandraven met een enorme zak melkachtige vloeistof, de bijvoeding. Die baxter moest de ganse nacht lopen en dat heb ik geweten!
Blijkbaar moet je van dat spul ook soms braken en uiteraard stond ik daarvoor weer op de eerste rij. Bovendien heb ik zowat elk uur gezien omdat ik van zoveel vocht telkens naar het toilet moest en die dorst ’s nachts is er ook nog.
Een ellendige nacht dus en ik voel mij een beetje ‘gebroken’ maar gelukkig heb ik vanmorgen kunnen slapen en voel ik mij beter nu.
Ondertussen heeft de oncologe besloten om die bijvoeding over twintig uur  te geven zodat ik niet zoveel naar het toilet moet en van mijn nachtrust kan genieten en krijg ik extra medicatie tegen het braken. Hopelijk werkt dat beter!

vrijdag 4 oktober 2013

Ze hebben mij!

De controle is goed verlopen. Mijn tumormarker is stabiel gebleven dus we houden het even bij de huidige behandeling. De oncologe vond het echter nodig om mij op te nemen omdat ik zo fragiel geworden ben, zodat ik via mijn Power Port een week lang bijvoeding kan krijgen en eerlijk gezegd, it crossed my mind too.
Dus was ik eigenlijk een beetje opgelucht dat ze met die oplossing kwam en kampeer ik een week lang in het Middelheim ziekenhuis. Ik probeer mij te ontspannen en in de watten te laten leggen door de verpleegkundigen van dienst. Hopelijk helpt die calorieën ‘boost’ om mij sneller uit deze grote dip te halen want dat is uiteindelijk de bedoeling. Als ik nu nog zou kunnen eten zou het helemaal goed zijn.

dinsdag 1 oktober 2013

Ieder nadeel heb zijn voordeel

Ik kan niet beginnen vertellen hoe moe ik ben en ik sleep mij dan ook letterlijk en figuurlijk voort. Eenvoudige huishoudelijke taken zijn een opdracht, dingen waar je anders zelfs niet bij stilstaat zoals de vaat in of uitladen of een wasmachientje insteken. Ik heb hiervoor dan ook hulp ingeroepen en nu komt er iemand poetsen want daar kom ik al helemaal niet aan toe. En natuurlijk helpt de dochter ook mee maar nu ze terug druk is met school en stages wil ik haar niet te erg belasten.
De eetlust is beter maar ik kreeg gisteren én vandaag de opmerking dat ik nog ben afgevallen en dat is balen. Ik eet iedere dag drie maaltijden en een bijvoeding om extra calorieën binnen te krijgen en dan nog lukt het niet. Eten is trouwens nog altijd niet vanzelfsprekend want dan denk ik soms dat ik ergens zin in heb, tot het mij op m'n bord ligt aan te staren dus dat is niet leuk.
Die ademnood is er nog altijd. Niet zo erg als in oktober 2010, maar het overvalt mij nog regelmatig.
En ik ben bijzonder bibberig. Nu was ik altijd al een koukleum en zoveel afvallen zal daar zeker geen deugd aan doen. Maar ik bibber ook dikwijls letterlijk en ik vraag mij af of dat door de medicatie of door het gewichtsverlies komt dat moet ik bij de volgende consultatie zeker eens vermelden.
Ik probeer  mij nog iedere week naar de academie te slepen en dat lukt me wel. Dan kom ik er aan tussen tien en half elf, net op tijd om tijdens de pauze te bekomen van de verplaatsing want de les begint eigenlijk al om negen uur. En zo kom ik bij dat voordeeltje waar ik het in de titel over had. Vermits ik zo 'bibberig' ben schilder ik automatisch losser, iets wat ik al jaren probeer maar mij tot hier toe nooit echt lukte. Nu ik met die kleine handicap schilder moet ik wel snelle dikke toetsen zetten en het werk waar ik aan bezig ben ziet er goed uit en dat zeg ik niet snel.  Zo zie je maar; 'Ieder nadeel heb zijn voordeel', volgens een mijn klasgenootje een quote van Johan Cruijff.

zondag 29 september 2013

Promofilmpje Race for the Cure 2013



Het plan was om mee te stappen, mijn lieve lijf heeft er anders over beslist en dat is balen! Maar misschien kan het volgend jaar ... . 

maandag 23 september 2013

Een update

Hoe het met mij gaat, vraagt u zich wellicht af, wel dat is moeilijk in één woord uit te leggen en ik geef eerlijk toe dat ik soms uit gewoonte of omdat ik geen zin heb om een klaagzang af te steken gewoon ‘goed’ zeg maar dat is niet helemaal waar. Ik heb echt het gevoel dat ik weer uit een diepe put moet kruipen en dat gaat maar heel moeizaam. Geduld is natuurlijk een schoon zaak maar geduld was al nooit mijn sterkste kant en datzelfde geduld werd al danig op de proef gesteld, vind ik zo.
Weer uit die put geraken dus en dat is niet evident. De vermoeidheid overdag is wat beter en dan ga je natuurlijk iets meer doen waardoor je weer fel vermoeid geraakt en weer langer slaapt. Dat slapen gaat ondertussen ook iets beter en meestal kan ik ononderbroken doorslapen tot half zes, maar daarna is het woelen, soezen en draaien wat mij niet echt blij maakt. Die onderbroken nachten zijn vooral te wijten aan een verschrikkelijke dorst door de medicatie en terug de slaap vatten na die pitstop is voor mij nogal moeilijk omdat de ochtendspits dan op gang komt met het bijbehorende lawaai.
De ademnood is beter en daar ben ik blij om want niets is zo beangstigend als het gevoel te hebben dat je niet kan ademen.
Eten is momenteel een groot probleem. Ik heb nooit een hongergevoel, heb nergens zin in en niets smaakt en als ik al eet heb ik snel een vol gevoel, tenminste als ik dat voedsel al binnen krijg. Niet dat ik misselijk ben maar ik heb een enorme afkeer van eten en het gebeurd meer dan eens dat ik mezelf kokhalzend zit te forceren. Grote fun voor tafelgenoten maar nu ik chemopillen neem moet ik toch iets eten. Ik drink iedere dag een flesje bijvoeding of dieetvoeding om op die manier extra calorieën binnen te krijgen maar nog maakt mijn gewichtscurve een steile duik en ben ik in die drie jaar tijd al ongeveer zeventwintig kilo verloren. Nu mocht ik wel wat kilootjes kwijt maar ze moeten ook weer niet overdrijven.
Ondertussen probeer ik verder te vechten, het dag per dag te bekijken en een beetje te fietsen als ik mij goed voel. Maar dat geduld laat mij wel heel erg in de steek … . 

vrijdag 13 september 2013

Plantjesweekend

Het is weer zover, plantjesweekend plantjesweekend tvv Kom Op Tegen Kanker gaat vandaag van start. Met deze actie financiert Kom Op Tegen Kanker allerlei initiatieven voor kankerpatiënten. Doe mee en koop ook een Azalea!

zaterdag 7 september 2013

Voorzichtige hoerastemming!

Ik durf het bijna niet luidop te zeggen, laat staan het hier neer te schrijven maar ik voel mij sinds woensdag iets beter. Ik ben dan ook weer serieus onderuit gegaan en het ging snel bergaf met mijn gezondheid. Het zal dan ook niet evident zijn om deze dip weer te overwinnen maar ik voel beterschap en dat is positief. Niet dat ik nu de wereld al aankan, maar toch. Eerst dacht ik dat ik het mij inbeeldde of dat het valse hoop was want de tekenen waren zo klein en subtiel. Eens een keertje sneller uit je luie zetel komen om dat kleine klusje te doen bijvoorbeeld of je middagdutje niet nodig hebben, zo van die dingen. Maar de dochter had het ook gezien en merkte spontaan op dat ik mij blijkbaar toch wat beter voelde.
En dat is ook zo dus nam ik donderdag de fiets om naar de winkel te rijden en om op die manier toch een beetje beweging te nemen. Dat fietsen ging zo goed en deed mij zo’n deugd dat ik er onmiddellijk een klein ritje aan vast breidde. Natuurlijk was ik mijn mobieltje weer vergeten zodat ik thuis werd onthaald door een doodongeruste dochter die zich afvroeg waarom dat tripje naar de slager zo lang duurde …. 

dinsdag 3 september 2013

Eén week later

Vorige week kreeg ik het heugelijke nieuws dat mijn chemo zijn ding niet meer deed en ik nu ook uitzaaiingen op de lever heb. Ik kan u verzekeren dat dit nieuws een ferme domper op de feestvreugde was. Helemaal onverwacht kwam het echter niet want ik voelde mij al lang slecht en sleepte mij voort en het was duidelijk dat het niet zo goed ging met mij, maar ik dacht dat mijn lieve lijf nog altijd aan het bekomen was van de aanslag op mijn weerstand door die bestralingen. Helaas was er meer aan de hand.
Ondertussen neem ik die chemo pillen bijna een week, tot hier toe gelukkig zonder bijwerkingen. Dat slepen gaat nog altijd door want ik ben nog steeds moe en futloos en de tumoractiviteit op mijn longen nam ook toe zodat ook die ademnood er weer is. Joy oh joy zou ik zo zeggen en ik vraag mij echt af wanneer ik wat beterschap mag verwachten want het begint mij nogal moeilijk te vallen om tevreden te zijn met zo weinig en ik verlang naar dat arrogante gevoel van vanzelfsprekendheid waar gezonde mensen mee door het leven zeilen.
Maar ik moet me er bij neerleggen want anders word ik misnoegd en ongelukkig en dat helpt ook niet echt. Ik ben wel naar de academie kunnen gaan, met dank aan de dochter, die mij gebracht en gehaald heeft zoals ik dat vroeger voor haar deed. Het wordt hier ondertussen écht de omgekeerde wereld. Niet dat ik productief kon zijn, want zoal ik al zei gaat alles traag en moeizaam.
Mijn eetlust is ondertussen beter, waarschijnlijk met dank aan de cortisonen die de dokter voorschreef. Die geven mij een 'fake' gevoel van beterschap en dat heb ik nodig. Dat zo’n behandeling niet echt geweldig is voor je lieve lijf is momenteel van ondergeschikt belang. Met die eetlust kan mijn lichaam terug wat op krachten komen en dat is zeker nodig. Verder is het afwachten en hopen op beterschap. Mijn geduld wordt serieus op de proef gesteld maar wie weet kan ik volgende keer een positief berichtje schrijven … .

dinsdag 27 augustus 2013

Trouble in paradise

Jammer genoeg had mijn oncologe gelijk. Er zijn inderdaad uitzaaiingen op mijn lever en dat is geen goed nieuws. De vorige chemo deed dus duidelijk zijn werk niet meer. Gelukkig zijn we er snel bij en is een behandeling nog perfect mogelijk. Vanaf morgen ben ik dus aan de chemo pillen en hopelijk slaat deze behandeling snel aan want ook die ademnood is er weer en dat vind ik nog het ergste. Ik ben ondertussen gestopt met werken wegens een beetje teveel van het goede en ook voor het huishouden wordt hulp ingeschakeld. Ik voel dat mijn conditie snel bergaf gaat en dat is geen fijn gevoel.
Eén positief puntje in heel dit verhaal; als de chemo pillen aanslaan is deze vorm van behandelen veel minder belastend want dan heb ik geen dag opnamen in het oncologisch dagziekenhuis meer. Natuurlijk is het ook nu weer afwachten hoe ik deze chemo verdraag en of de bijwerkingen invloed hebben op mij. Veel rusten, geduldig afwachten en hopen … meer valt er voorlopig niet te doen.


vrijdag 23 augustus 2013

Bang afwachten

Tijdens de consultatie bij de oncologe vorige dinsdag zag ze direct dat ik mij niet goed voel. Die eetlust wil nog altijd niet mee en eten is ondertussen een opdracht geworden. Eten omdat het moet, zonder smaak of ‘goesting’. Mijn gewicht was nooit zo laag en nu moet ik alle dingen eten die ik mijn ganse leven juist moest mijden.
Bovendien zag de oncologe op een CT van mijn longen vreemde vlekken op mijn lever opduiken en werd ik dus stante pede om een plaatje van dat onderdeel gestuurd. Ik ben er zeker van dat ik ondertussen al meer foto’s van mijn mechaniek dan van mijn carrosserie heb. De geplande chemo kreeg ik niet omdat de dokter denkt dat deze niet meer aanslaat. Als we volgende week dinsdag de uitslag hebben wordt er over de verdere behandeling gesproken.
Ik probeer ondertussen niet te flippen en zeker niet over alle mogelijke en onmogelijke scenario’s na te denken maar het is toch met een bang hartje afwachten. Ondertussen hoop ik stiekem op goed nieuws.

dinsdag 13 augustus 2013

As good as it gets

Als mensen mij vragen hoe het gaat antwoord ik bijna volautomatisch dat het goed gaat met mij en eigenlijk is dat een beetje dubbel. Ja, het gaat momenteel redelijk goed; ik kan twintig uurtjes per week werken, ik doe het huishouden en de boodschappen zelf, ik kan al eens een uitstapje maken dus vergeleken met de crisisperiode in 2010 is dat schitterend. Als ik ga vergelijken met mijn energieke vroegere zelf merk ik toch dat ik heel wat kwijt ben en daar treur ik soms om.
Zo ging ik bijvoorbeeld zeven uur per week sporten daar is nu geen sprake meer van. Fietsen met de elektrische fiets gaat goed, stappen heel wat minder. Ik kan werken omdat ik een beroep heb dat geen fysieke inspanning vraagt, zitten en praten lukt mij wonderwel, mijn geduld daarentegen wordt door sommige klanten nog steeds danig op de proef gesteld :-). En je doet het huishouden helemaal zelf zegt u en ook dat is waar, maar dan wel aan een gezapig slakkentempo. Een beetje poetsen, een beetje zitten en daarna opnieuw een stukje doen. Zo schiet het natuurlijk niet erg op en doe ik er bijvoorbeeld een ganse ochtend over voor ik de keuken aan kant krijg. Eens uitgaan of afspreken lukt ook maar ook dat moet ik doseren. Maximum twee afspraken per week heb ik ondervonden meer kan mijn lieve lijf niet aan en dat wreekt zich. En dan hebben we het niet eens over het aantal uren slaap dat datzelfde lieve lijf nodig heeft. Gelukkig werk ik in shiften en kan ik minstens vier keer per week lekker lang uitslapen want ook dat heb ik nodig.
Maar ja, het gaat goed, relatief goed, ‘As good as it gets’ zeg ik vaak en dat is ook zo. De kunst is om regelmatig je verwachtingen bij te stellen en daar heb ik het nog steeds een beetje moeilijk mee. 

zaterdag 3 augustus 2013

De omgekeerde wereld.

Vanmorgen, of misschien moet ik eerder vanmiddag zeggen, heb ik tot half elf in mijn bed gelegen en ondertussen voel ik mij gelukkig een stuk beter. De temperatuur is ook wat gedaald en dat doet deugd. 
Overmoedig als ik ben had ik zelfs zin in een klein fietstochtje maar gelukkig was de dochter daar om te opperen dat dat misschien niet zo verstandig zou zijn en ik heb braaf geluisterd. Vergis ik mij of wordt het hier ondertussen de omgekeerde wereld?

vrijdag 2 augustus 2013

Geen beste beurt

Lag het nu aan de hitte of de tegenzin om te gaan of was er iets mis gelopen met de medicatie, ik weet het niet. In ieder geval ik heb bij de chemo gisteren geen al te beste beurt gemaakt. Er was al gebraak vlak na m’n ontbijt, iets wat sinds de reeks chemo’s van 2006 geleden was. En tijdens het toedienen van de chemo werd het er natuurlijk niet beter op. Het ging nochtans snel want om half tien was ik al klaar, maar ze hebben mij toch lekker gehouden omdat ik een soort van flauwte kreeg en ik mocht mijn ‘roes’ in het aparte kamertje uitslapen. Van zelf met de auto naar huis rijden was geen sprake meer en ik moest wachten tot men mij kwam halen. Eenmaal thuis dook ik, samen met de katten, in bed en heb ik weer tot half vijf geslapen omdat de dochter dan thuiskwam van haar eerste dag vakantiewerk in het oncologisch dagziekenhuis.
De dag voordien had ze zich laten ontvallen dat ze al direct op haar eerste werkdag ‘controle’ had omdat mama voor chemo moest. Niet dus, de dochter zag mama ‘live’ een beetje instorten en dat was niet leuk!
Vandaag voel ik mij wat beter maar die hitte doet mij geen goed. Ik weet dat velen onder jullie dit niet graag horen, maar geef mij maar maximum 25 graden. Dank u!



zondag 7 juli 2013

Wie niet horen wil, moet voelen.

Ik heb hier al eens laten vallen dat ik hardop droom van een elektrische fiets want gewoon fietsen wordt toch wat moeilijk. Moeilijk gaat ook zult u misschien zeggen en dat is ook zo, maar ik merk toch dat je dan een beetje in een neerwaartse spiraal komt en minder gaat fietsen en bewegen omdat het te lastig is. Een elektrische fiets op het verlanglijstje dus en na wat geïnformeer en geshop wist ik precies welk model ik wou. Maar daar hangt natuurlijk een stevig prijskaartje aan vast en als echte vrouw ga je niet voor het goedkoopste.
Nu wil het toeval dat ik via een opmerkzaam en attent klasgenootje van de academie een tweedehands exemplaar op de kop kon tikken en man, wat ben ik daar blij mee. Het ding heeft duidelijk al wat meegemaakt maar rijden dat dat doet! Ik zoefde gisteren dan ook iedereen voorbij, blij bellend om mijn doortocht aan te kondigen. Als een klein kind, zo content was ik met wapperende haren op mijn stalen, euh aluminium ros, fietste ik zonder problemen en zette met groot gemak een twintigtal kilometers op de teller ... om ’s avonds weer pijn in mijn heup te hebben. 
Ach ja, misschien had ik nog wat moeten rusten na die bestralingen, hoewel beperkingen, oppassen, daar is niets over gezegd en ik was het dus weer even uit het oog verloren of misschien heb ik het gewoon even genegeerd dat kan ook. Ik zal vanmiddag dan maar braaf naar het tennis kijken en misschien leer ik het wel eens. Ooit ... . 

zaterdag 6 juli 2013

Just do it!


De inzamelactie vergroot de hoop loopt alweer een tijdje en je kan nog tot 31 augustus met je taxussnoeisel terecht in het containerpark. Over het hoe en het waarom lees je op de website. Doen!

zondag 30 juni 2013

Groot succes!

Ik denk dat we de bestralingen gerust een groot succes mogen noemen en de dokters hebben al hun verkooppraatjes waargemaakt. Na enkele dagen van hevige pijn nam deze snel af en dartel ik nu weer pijnloos door het leven. Enfin dartelen is misschien een beetje overdreven maar ik heb niet meer die stijfheid in mijn gewrichten als ik een tijdje gezeten heb en die vervelende startpijn is er ook niet meer. Ongelooflijk hoe snel je die periode vergeet en een pijnloos bestaan weer vanzelfsprekend vindt en zo moet het ook zijn. 
Mijn weerstand heeft natuurlijk weer een flinke knauw gekregen en daar worstel ik nog mee maar ook op dat vlak voel ik beterschap. Na even gecrasht te zijn tijdens een kort shopping uitje waarbij ik de tram terug moest nemen omdat ik de afstand echt niet meer kon overbruggen hobbel ik ondertussen weer dapper achter de dochter aan die haar twee rondjes op het looppad afwerkt, terwijl ik er ondertussen eentje stap. Maar zoals ik al zei, ik voel beterschap en dat is fijn. Als de verdere behandeling nu bij één chemo om de drie weken kan blijven, of misschien zelfs ietsje minder een mens mag dromen nietwaar, ben ik een happy camper!

dinsdag 25 juni 2013

Trop is teveel

Gisteren had ik weer mijn cocktail uurtje en na die week van bestralingen en de vooronderzoeken de week daarvoor was dat er net iets teveel aan. Als het alleen die chemo om de drie weken is valt het nog mee maar nu leek het wel even of ik in het Middelheim ziekenhuis bleef wonen. Ik krijg ondertussen dan ook al twee en een half jaar om de drie weken chemo en dat begint te wegen. Een snelle berekening leert mij dat ik al  zowat aan mijn vijfenvijftigste beurt zit, wat mij niet echt blij maakt. Maar het gevoel is dubbel want zonder die levensnoodzakelijke cocktail kan ik niet, dus het is kiezen tussen de pest en de cholera.
Maar de chemo is weer voorbij en ik ben heel blij met het geweldige resultaat van de bestralingen. Ik heb geen pijn meer en ik denk dat ik ook minder mank, maar dat zal ik nog eens bij mijn omgeving moeten navragen.
Vandaag ben ik wel verschrikkelijk moe en ik sleep mij dan ook een beetje  door de dag. Ik kreeg gisteren niet alleen mijn chemo maar tevens het Zometa infuus dat de uitzaaiingen op de botten moet tegen gaan en daar heb ik, ondanks de extra medicatie, altijd een beetje een grieperig gevoel bij. Morgen beter!

zaterdag 22 juni 2013

The end

Vrijdag ging een drukke dag worden dacht ik, met de chemo en bestralingen en twee consultaties maar blijkbaar viel dat allemaal nogal mee. Hoewel de dag onder een slecht gesternte begon want net zoals zoveel Antwerpenaren stond ik anderhalf uur in de file. Toen ik ruim laat aankwam op oncologie bleek echter dat mijn chemo verzet was naar maandag omdat die niet samen met de bestralingen kon. Ik had dat niet zo begrepen of was het slecht gecommuniceerd, in ieder geval ik moest alleen maar bestralingen. De laatste keer dus en ik was heel blij want hoewel het maar vijf beurten waren had ik het wel gehad. 
Maar de pijn is, zoals beloofd, ondertussen helemaal weg en dat is heel aangenaam want van met pijn te lopen werd ik geen happy camper. 
Wat dat betreft is er dus al beterschap in zicht, houden zo en hopen op een beetje meer.

woensdag 19 juni 2013

Bestralingen, dag 3

De bestralingen verlopen vlot, snel binnen en buiten en ik ben langer onderweg naar het Middelheim ziekenhuis dan de duur van de behandeling. Tot hier toe nog geen defecte toestellen dus, houden zo zou ik zeggen. Ook nog geen spoor van verbranden maar dat had ik vorige keren ook niet dus dat ligt niet in de lijn van de verwachtingen. Ik smeer dan ook plichtbewust iedere dag, blijkbaar helpt dat.
'Je kan in het begin een beetje meer ongemak hebben' zei de radiotherapeute bij het overlopen van de behandeling en dat kan wel tellen als understatement. Behalve als ze met meer ongemak veel pijn in mijn heupgewricht bedoelde en dat vervelende manken is ook erger. Gelukkig zijn we halfweg. Ik wacht dan ook vol ongeduld op beterschap.

maandag 17 juni 2013

The Scar Project


Ik zag de link voor het eerst op de blog van An Nelissen en al heel snel kwam ik 'The Scar Project' zowat overal tegen. Met deze prachtige, maar ook een beetje rauwe foto's wil fotograaf David Jay de aandacht vestigen op borstkanker en de vreselijke gevolgen van deze ziekte. 

zaterdag 15 juni 2013

Meisjeszaken en vrouwenkwesties



In het kader van de campagne Meisjeszaken en vrouwenkwesties van de gemeente Schilde, wordt mijn werk rond borstkanker tentoon gesteld. Je kan voor deze tentoonstelling en tal van workshops en evenementen terecht van 17 juni tot 1 juli in 

Het Dorpshuis
Kerkstraat 24

2970  Schilde

donderdag 13 juni 2013

Ja, maar zo niet!

Vandaag nog even langs de huisdokter gegaan, mijn laatste van vele doktersbezoekjes deze week. Geloof me er zijn leukere manieren om je vrije tijd door te brengen maar dit moest gewoon nog even.
Blijkt dat die rare uitslag onder mijn oksel geen uitslag maar een zona is. Dat kon er ook nog bij!

I'm miss informed

Het is hier een ware roetsjbaan van emoties geweest de laatste dagen. Had ik het nu niet goed begrepen of waren we te snel om het onderwerp heen gefietst? In ieder geval, ik moest mijn oncologe nog bellen om het protocol van de MRI te bespreken en dat was dus blijkbaar 'mission impossible'. De besparingen weet u wel en het oncologisch secretariaat, het kloppend hart van de afdeling oncologie van het Middelheim ziekenhuis, dat er niet meer is. Hoewel ik een keer of drie per dag heb geprobeerd kreeg ik mijn oncologe dus niet aan de lijn en was het alsof het dak op mijn hoofd viel toen de dochter mij een beetje boos sms-te waarom ik had verzwegen dat ik toch radiotherapie nodig had want zij kreeg de radiotherapeute aan de lijn.
Ik begreep totaal niet waar dat vandaan kwam. Had mijn dokter niet gezegd dat alles quasi status quo was? Niet dus blijkbaar, ik begreep er niets van en het feit dat dit niet was besproken en zo onvoorbereid door de begripvolle radiotherapeute werd gemeld viel mij zwaar.
Vandaag had ik mijn afspraak op radiotherapie en heb ik ook mijn oncologe even kunnen spreken en is alles dus uitgeklaard. Door de uitzaaiingen in mijn heupgewricht is er een kleine breuk ontstaan in de bol van dat gewricht. Dat verklaart de pijn en het manken natuurlijk. Als dat breukje op een andere plaats zat zou men er een verstevigende pin in slaan maar in die bol kan dat niet. Daarom sta ik voor vijf beurten radiotherapie zodat de ‘slechte cellen’ vernietigd worden en er hopelijk verkalking optreedt waardoor de breuk min of meer zou herstellen en mijn pijn en gemank verholpen worden en hopelijk daalt mijn tumormarker dan ook wat.
Volgende week beginnen we er aan. De technici hebben mijn heup al afgetekend en mij getrakteerd op drie kleine tattoos. Waarom een mens zoiets in godsnaam vrijwillig laat zetten begrijp ik niet want ik vind dat een ontzettend venijnig pijntje, maar ik dwaal af.
Volgende week beginnen we er dus aan en ik hoop op beterschap én dat de bestralingstoestellen hun best doen en niet teveel defect zijn zodat ik snel binnen en vooral weer buiten kan. 

zondag 9 juni 2013

Raar maar waar

Ik heb hier al eens een boompje opgezet over mijn haar en hoe slap en futloos dat wel was. Nu moet ik eerlijk toegeven, daar mag ik de laatste tijd niet meer over klagen. Mijn haar is dikker, voller zelfs en ik heb mij dan ook laten verleiden tot een halflange coupe. Alleen weet ik niet goed hoe het komt dat mijn wilde lokken ondertussen een beetje terug zijn want ik doe niet echt iets anders. Of misschien ligt het aan de vitaminen supplementen die ik nu neem, dat zou natuurlijk kunnen. In ieder geval ik ben blij dat mijn kopje een beetje gefatsoeneerd is want geef nu toe, het is toch een beetje de kroon op het werk.

woensdag 5 juni 2013

Na regen, komt zonneschijn

Wat een sip berichtje maandag. Als ik het zo nalees zat ik er echt wel even door. Ondertussen gaat het gelukkig al wat beter, zowel fysiek als in mijn hoofd en heb ik een paar belangrijke beslissingen genomen. Hoe jammer ik het ook vind en hoe graag ik het ook doe, ik moet eindelijk eens toegeven en aanvaarden dat mijn lieve lijf sommige dingen gewoon niet meer kan. Voilà, het hoge woord is er uit, ‘aanvaarden’. En daar heb ik het nog altijd moeilijk mee. Maar ik heb geprobeerd en hoewel ik hulpmiddelen gebruik en nog niet de helft doe van de afstand die mijn medereizigers afleggen lukt het mij niet en ben ik compleet uitgeput na zo’n tripje. En laat dat nu net niet de bedoeling zijn van vakantie! Ik moet dus op zoek naar iets anders en vooral ik moet terug meer bewegen want door het slechte weer en mijn lieve lijf dat niet meewil, is het makkelijker om te blijven zitten in plaats van mezelf uit mijn luie zetel te hijsen en te bewegen. Misschien toch opnieuw een abonnement bij een fitness nemen want van het prijskaartje dat daar aanhangt ga je automatisch bewegen. Of die elektrische fiets bijvoorbeeld, dat is zeker iets voor mij, maar ook daar hangt een stevig prijskaartje aan. Ondertussen zal ik terug wat meer fietsen en bewegen en ga ik op zoek naar andere dingen die ik graag doe. Dat kan geen probleem zijn.

In ieder geval, bedankt iedereen voor de lieve reacties!

maandag 3 juni 2013

Ik heb het even gehad.

Omdat ik pijn had aan mijn heupgewricht werd er vandaag een MRI genomen. Gelukkig was daar niet veel verandering op te zien en houden de uitzaaiingen zich daar dus koest. Vreemd genoeg is die pijn ondertussen ook verdwenen en kreeg ik later pijn aan de rechter kant van mijn rug. En ook die pijn verdween na enkele dagen maar het vervelende gevoel dat ik niet 'uit de voeten' kan en dat mijn gewrichten en spieren opstijven en verkrampen en ik beweeg als een dame op hoge leeftijd, blijft. Ik krijg dan ook regelmatig de opmerking dat ik mank, het zit dus niet alleen tussen mijn oren, andere mensen zien het ook. Misschien een acuut gebrek aan magnesium, denkt mijn oncologe, en ze overweegt een hoog gedoseerd infuus dat in vier uur moet doorlopen. Als dat zou helpen graag, maar een uur of vijf in het oncologisch dagziekenhuis zitten is niet bepaald my idea of fun. 
Gisteren reed ik dan wel een kleine 25 kilometer met de fiets door Texel, weliswaar gedragen door mijn privé chauffeur op de tandem of ondersteund door de elektrische fiets en door meelevende mede fietsers die mij net dat extra duwtje in de rug gaven om die vervelende helling met tegenwind toch te halen. En ik heb genoten van die fietstocht,  echt waar, maar tegelijkertijd is het toch ook weer een enorme 'reality check' hoe ik helemaal niet meer mee kan en hoe belabberd het met mijn conditie is gesteld. Mijn fysieke conditie, waar vroeger zeven uur per week aan werd gewerkt, helemaal naar de vaantjes door twee en een half jaar om de drie weken chemo. 
Ik probeer moedig te zijn en positief te blijven, maar momenteel, nu ik mij een beetje slap en bibberig voel door de chemo, heb ik het wel even gehad en verlang ik naar een lichtpuntje of wat verbetering.  En als ik vergelijk met hoe slecht ik twee jaar geleden in oktober was mag ik al helemaal niet klagen, maar hé, altijd tevreden zijn met zo weinig valt mij momenteel ook zwaar. Ik weet het, ik ben aan het zeuren maar dat lichtpuntje mag stilletjes aan komen. Morgen misschien? 

zondag 12 mei 2013

Ironic


Mijn hele leven al heb ik op mijn gewicht moeten letten want de kilootjes kwamen er steeds vlot bij en gingen er moeilijk af. Vooral toen ik na mijn eerste behandeling medicatie moest nemen om mijn hormonen koest te houden en mijn lieve lijf permanent in de menopauze ging kwam er schrikbarend snel een hoger cijfer op de weegschaal.
Tegenwoordig moet ik mijn gewicht ook in het oog houden deze keer omdat dat cijfertje altijd maar kleiner en kleiner wordt. Ik weeg mezelf plichtbewust iedere week en hou dat gewicht quasi neurotisch bij in een spreadsheetje en dat toont overduidelijk een neerwaartse lijn. Vroeger zou ik daar blij om geweest zijn, nu trok de oncologe aan de alarmbel omdat ik in korte tijd weer vier kilo kwijt was. Ik moet meer eten, vooral proteïnen dan en het toch nog gezond houden. En net als afvallen vroeger is dat dus gemakkelijker gezegd dan gedaan. Isn't it ironic?

maandag 15 april 2013

Niets nieuws onder de lentezon!

Het wordt bijna saai om het opnieuw te vertellen, maar toch vermeld ik het nog graag. Alles was weer peis en vree, de chemo is weer vlot verlopen en de volgende afspraak is pas in mei. Als dat geen fijn nieuws is!

zondag 14 april 2013

Vamas para Lisboa!

Ik heb genoten van mijn reisje naar Lissabon. We hebben ontzettend veel gezien en gedaan en ook behoorlijk wat afgestapt. Dat stappen ging niet altijd even vlot en de steile straatjes van Lissabon deden mij soms de das om maar gelukkig kon ik rekenen op het geduld en begrip van mijn reisgenootjes. De zon was soms van de partij maar op andere momenten liet ze ons lelijk in de steek maar dat kon de pret niet drukken!

vrijdag 22 maart 2013

De goed nieuws show

De chemo is weer rustig verlopen en alles is nog steeds peis en vree. Mijn stoute tumormarker die onlangs gewoonweg was verdubbeld zweeft nu netjes op dat cijfer en dat is goed. Een beetje de andere richting uit zou ik nog leuker vinden, maar ja een mens mag nu eenmaal niet te veeleisend zijn. En ik voel mij goed, wel een beetje moe de laatste tijd maar daar hebben wel meer mensen last van met dit aanhoudende winterweer. Ze moesten het verbieden!

zondag 17 maart 2013

1.151.570

1.151.570 euro, zoveel bracht de Kom Op Tegen Kanker show dit jaar op die volledig in het teken staat van kinderen met kanker. Dat geld is broodnodig voor onderzoek.

zaterdag 16 maart 2013

Een dik half jaartje

Mijn huisdokter was heel erg anti, de oncologe wist het niet zo goed. Uiteindelijk hakte ik zelf de knoop door,sprong in het onbekende en ging in september terug deeltijds aan de slag. Het was niet zo evident om terug te beginnen na twee jaar ziek thuis zijn en vooral op tijd uit mijn bed komen was een hele uitdaging maar ook je zelfvertrouwen krijgt door dat thuis zitten een flinke knauw. In ieder geval, ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn beslissing. Het klinkt misschien stom maar die deeltijdse job geeft mij het gevoel dat ik terug een beetje productief ben en weer meetel en het ziek zijn beheerst niet meer heel mijn leven en dat, doet mij goed!

dinsdag 12 maart 2013

Na sneeuw ... komt zonneschijn!

Ik weet niet hoe het met u staat en ik wil niet gaan zeuren maar ik heb het echt wel gehad met die sneeuw! In het begin zag ik het mooie en het romantische er nog van in maar dat was ik, koukleum die ik ben, al gauw beu. Normaal gesproken heb ik geen last van de winter en vind ik het best gezellig om thuis te cocoonen maar dit jaar duurt die winter wel heel erg lang.
Gelukkig heb ik goede vooruitzichten want ik boekte een reisje naar Lissabon en daar kijk ik echt naar uit. Nog 23 keer slapen en dan is het zover en ik ben heel benieuwd want ik ging nog nooit naar Portugal. Ik hoop op een mooie reis én een streepje zon alstublieft want die druilerige witte drek en de daarbij behorende grauwe lucht heb ik wel gehad.
Zeker omdat we vorige week eventjes mochten proeven van de lente. Het lijkt wel of de weergoden dat als een worteltje voor onze neus hebben gehouden om het dan vol leedvermaak weer af te pakken. Door en door slecht zijn ze dus, maar ik neem wraak, met mijn retourtje naar de zon.

maandag 11 maart 2013

Was alles maar zo simpel!

Hoe staat het met die kuch, wilt u wellicht weten. Wel, dat gaat heel goed. Meer zelfs, die kuch is ondertussen helemaal verdwenen en was dus blijkbaar vreemd genoeg eerder een irritatie kuch als gevolg van die vervelende reflux die dan weer een van de kleine genoegens van de chemo is. Eén pilletje per dag en het probleem is de wereld uit. Was alles maar zo simpel!

vrijdag 1 maart 2013

Mijn driewekelijks bezoekje aan oncologie.

Ik heb u hier al eens verteld over de besparingen die op de afdeling oncologie werden doorgevoerd en dat je als patiënt letterlijk, een nummertje werd. Ik heb u ook verteld dat ik daar niet echt enthousiast over was en kijk, blijkbaar heeft men een half jaar na datum ingezien dat dit niet werkt want vandaag mocht ik mij opnieuw aanmelden bij een vriendelijke medewerkster van oncologie die mij niet alleen inschreef maar mij ook kent en gezellig een praatje deed.
U hoort het al, verder was alles nog steeds peis en vree en pure routine dan heb ik tijd en energie om over zulke futiliteiten te ... kankeren ?!

dinsdag 12 februari 2013

De kroon op het werk


Mijn ooit zo weelderige haardos is na twee zwangerschappen, ontelbare chemo’s en twee kale periodes ondertussen gereduceerd tot wat ik een ‘coupe misère’ noem. Mijn haar is dun, futloos en ondanks ijverig wassen, brushen en verzorgen doet het gewoon zijn eigen zin. Ik had eerst heel ambitieus mijn zinnen op een iets langer kapsel gezet maar dat voornemen heb ik moeten laten varen. Mijn haar werd helemaal onhandelbaar en ook mijn geduld werd danig op de proef gesteld want groeien doet het nauwelijks wat natuurlijk bevorderlijk is voor het budget omdat kappersbezoeken beperkt blijven.  Dus heb ik mij noodgedwongen een kort kapsel aangemeten dat makkelijk te onderhouden is.  Maar wat eigenlijk een pittige coupe had moeten zijn is eerder piekerig en slap en daar ben ik niet zo blij mee. Als ik daar iets van tegen de oncologe zeg krijg ik meestal te horen dat ik blij mag zijn dat ik niet meer kaal ben en dat er ergere dingen zijn en natuurlijk heeft ze gelijk.  Het ligt er dus blijkbaar maar aan hoe je het bekijkt.  Dit gezaagd zijnde ... .

donderdag 31 januari 2013

Handige Harry

Ik sneed tijdens het koken in mijn duim. Twee keer zelfs!
Stom, stom, stom natuurlijk, maar dit huis- tuin en keuken ongevalletje bezorgde mij wel een reality check want hoewel het maar een klein wondje was kon ik het bloeden maar niet stelpen omdat mijn leger witte soldaatjes duidelijk erg verzwakt is.
Met die duim gaat het ondertussen goed, dank u, die witte soldaatjes hebben het nog steeds moeilijk... 

zaterdag 12 januari 2013

De kuch


Sinds de eerste dag van het nieuwe jaar heb ik een kuch. Niet eens de benaming hoest waardig, gewoon een vervelende kuch die af en toe de kop opsteekt. Een gezond mens zou daar waarschijnlijk niet eens bij stilstaan, laat staan er mee naar de dokter lopen. Ik ging ook niet direct naar mijn arts maar na een paar dagen kon ik mijn kop niet in het zand blijven steken. Er was dus overduidelijk die kuch. Normaal ga je hiervoor naar de huisarts, bij mij werd dat een MRI na een mailtje aan mijn behandelende oncologe om dan ongerust af te wachten wat die MRI ons zou vertellen.
Gelukkig viel het allemaal mee en blijft de tumoractiviteit op mijn longen status quo. De kuch wordt waarschijnlijk veroorzaakt door dat beetje meer vocht op mijn linker long. Mijn rechter exemplaar is getalkeerd en daar heb ik dus geen last van. Ik heb ook terug dat vervelende branderige reflux gevoel met bijbehorende zuuroprispingen wat waarschijnlijk wordt veroorzaakt door de chemo die mijn maag aantast. Ah de kleine genoegens van chemo dus, maar dit kan eenvoudig met medicatie verholpen worden. Even afwachten en ondertussen mijn bed terug een beetje hoger zetten zodat ik niet meer zo plat lig zou bevorderlijk zijn voor zowel de reflux als kuch.
Ontspannen omgaan met mijn ziekte zit er echter nog niet in en het vanzelfsprekende gerust gevoel dat gezonde mensen hebben ben ik nu eenmaal voor altijd kwijt. En dat is nog het moeilijkste om mee te leren leven en te aanvaarden.

dinsdag 1 januari 2013


Happy New Year 2013  Stock Photo - 15940076



In 2006 kreeg ik de verpletterende diagnose van borstkanker en in 2010 mocht ik dat nog eens overdoen. Tussendoor was het zeker geen peis en vree en ik denk dat ik rustig mag zeggen dat ik zeven magere jaren achter de rug heb. Maar dat betekent alleen maar dat het vanaf nu beter wordt en ik ben er zeker van; 2013 wordt mijn jaar!

Iedereen een gelukkig en vooral gezond 2013 gewenst!



image: Richard Szarvas