Lager is goed

Mijn tumormarker blijft maar dalen en dat kan ik alleen maar toejuichen.   Hij heeft een duik genomen van 171 naar 135.  Alhoewel mijn witte bloedcellen nog steeds laag stonden heeft de oncologe toch beslist om de chemo toe te dienen en mij vanaf nu om de veertien dagen op een cocktail te trakteren. 
Na mijn chemo heb ik in een overmoedige bui mijn ganse badkamer in de verf gezet.  Stom natuurlijk, want daarna was ik kapot.  Maar na een nachtje slapen was ook dat alweer vergeten.  Een mens moet soms zijn grenzen verleggen, niet ?

De witte soldaatjes willen niet mee.

Vervelend.  Ik had vandaag mijn chemo moeten krijgen, maar mijn witte bloedcellen zijn spelbreker van dienst.  Ze staan veel te laag, dus mijn cocktail wordt naar volgende week verschoven.  Ik voel mij nochtans goed,  helemaal niet vermoeid zoals dat anders wel is als mijn witte soldaatjes niet mee willen.  Dat ik ontgoocheld ben is nu net een brug te ver, maar je stelt je er toch op in dat vandaag de dag is en als je je chemo dan toch niet krijgt doorkruist dat een beetje je plannen.  Vooral omdat ik anders volgende week lekker vrij was en nu opnieuw naar het Middelheim moet opdraven.  Maar op zich is dat allemaal niet erg natuurlijk.  En ik heb weer een goed rapport gekregen !  Zoals de echo vorige week al liet vermoeden is ook de MRI en de botscan oké.  Iets om blij om te zijn ! Mijn tumormarker is verder gedaald naar 171.  Ik heb het gevraagd :-). 

Hoger, lager !

Grappig.  Voor ik die donderdag op consultatie moest was ik gespannen om de uitslag van de testen te vernemen.  Toen mijn vriendin mij gisteren vroeg hoe hoog mijn tumormarker staat kon ik daar niet eens op antwoorden.  Iets onder de 200, wist ik nog vaag te vertellen en daarvoor stond hij daar iets boven,  maar het juiste getal ken ik niet meer.  Word ik nu vergeetachtig door de chemo ?  Vast en zeker en mijn concentratie is ook niet meer je dat.  Maar ik denk eerder dat dit betekent dat ik mijn ziekte een plaatsje heb gegeven.  Het maakt deel uit van mijn leven en is belangrijk, maar niet meer zo allesbepalend als voorheen.  En dat, is goed.

Het engeltje en het duiveltje.

Het leven kabbelt stilletjes voort, de behandeling doet dat ook.  Ik voel dat ik sterker word en meer kan doen.  De dag doorkomen zonder middagdut bijvoorbeeld is al een hele verbetering ! Af en toe heb ik nog een stress moment, zoals vorige week donderdag omdat ik een botscan, echo en MRI heb laten nemen.  Dat gevoel is altijd heel dubbel.  Ik ben blij dat ik word opgevolgd, dat mijn arts mij in het oog houdt, maar het brengt ook altijd de nodige spanningen met zich mee, want wat als ik slecht nieuws krijg ?  Dan vechten het duiveltje en het engeltje op mijn schouder om mijn aandacht en alhoewel ik het engeltje dat zegt dat alles oké zal zijn, want je voelt je toch veel beter, best wel wil geloven, krijgt het duiveltje toch soms de bovenhand.  In ieder geval, het engeltje heeft gelijk gekregen en ik ben heel opgelucht.  Een goed rapport na een ellendig lange dag in het ziekenhuis een mens mag al eens een beloning krijgen.  Na de chemo als dessert reed ik om half vier blij en opgelucht naar huis.