vrijdag 27 januari 2012

Komkommertijd


Is het niet geweldig dat ik op deze blog kan melden dat het komkommertijd is? Dat ik iedere drie weken mijn chemo ga halen en telkens opnieuw te horen krijg dat mijn tumormarker stabiel, zelfs nog steeds lichtjes dalend is? Ook nu weer was alles dik in orde en heb ik geen last gehad van de chemo. Fantastisch toch! Graag meer van dat!

zaterdag 21 januari 2012

A dream come true.


Sinds wij in het appartement wonen mogen de katten in alle kamers en slapen zij dus ook bij ons. Dat was in het huis wel even anders. Daar bleven de heren gewoon beneden in de living, want katten in bed zag ik toen niet echt zitten.
Maar een mens moet flexibel zijn en vermits ze geen stapje in de wereld meer kunnen zetten, was hen opsluiten in een vrij kleine ruimte geen optie dus genieten ze nu volop van het privilege om net als wij op bed te slapen.
Hippie kampeert meestal bij mijn dochter en Beast slaapt bij mij, maar dat durft al eens te variëren. Als ze echter samen willen slapen is het altijd bij de dochter omdat ze, dat veronderstel ik tenminste, bij haar gewoon meer mogen. Dan slaapt Hippie in haar armen en ligt Beast aan haar voeten en is het daar bijna net zo gezellig als een pyjama party.
Na zo’n nachtje van bunkeren met de katten stond mijn dochter eens doodmoe op. Niet goed geslapen meende ze, zo’n vervelende droom waar ze de ganse nacht mee bezig was geweest en waar je doodmoe van wakker wordt. Toen ik haar vroeg wat ze dan juist gedroomd had antwoordde mijn dochter dat ze heel de nacht ergens tegen aan werd geduwd en zij op haar beurt dus moest terugduwen. Vermoeiend allemaal, maar eenmaal wakker zag ze wat die vervelende droom had veroorzaakt. De heren der schepping lagen lekker languit en hadden prinsheerlijk minstens drie vierde van het bed in beslag genomen terwijl mijn dochter enkel de zijkant toebedeeld had gekregen. Ze voelen zich goed thuis, onze katten en wanen zich soms heer en meester.
En zo zie je maar, sommige dromen komen echt uit!

woensdag 11 januari 2012

Daar zijn vrienden voor.


Ik ben onlangs naar een feestje geweest en dat op zich is natuurlijk al ontzettend leuk. Maar wat dit feestje nog leuker maakte was mijn ‘Herstel en Balans’ maatjes nog eens terugzien. Wij komen, zoals dat zo dikwijls het geval is, veel te weinig samen, maar als het zover is, is er onmiddellijk die band, die klik. Dan kunnen wij kletsen alsof het gisteren was dat we elkaar laatst zagen en ik denk dat dat gevoel bij de mensen die samen de berg beklommen nog veel sterker is omdat bij hen dat groepsgevoel helemaal nodig was om de top te bereiken. Ik heb enkel het Herstel en Balans programma gedaan, de berg beklimmen zat er toen niet in, maar wie weet lukt het een volgende keer om mee te gaan. Ik ben in ieder geval blij met de vrienden die ik aan ‘Herstel en Balans’ heb overgehouden!
Dikke knuffel.

vrijdag 6 januari 2012

De eerste van 't jaar.


Mijn eerste chemo van het nieuwe jaar zit er alweer op. Alles is nog steeds peis en vree. Mijn tumormarker blijft braaf rond de 75 zweven en op de CT-scan was te zien dat er minder vocht in de longen zit en de situatie verder status quo is. Een goed rapport dus en daar ben ik blij om. Vroeger zou ik mijn oncologe misschien om meer informatie gevraagd hebben, maar na vijftien maanden merk ik dat er ook bij mij een soort van vermoeidheid naar dit soort inlichtingen is opgetreden. Mijn oncologe zegt dat het goed is, dus zal dat ook wel zo zijn en als er slecht nieuws is zal ik het sneller dan mij lief is te horen krijgen.  Ik voel mij ook goed, hoewel ik tijdens het klussen weer een paar keer tegen mijn grens ben aangelopen. En ik weet wel dat mijn arme lijf weer een serieuze opdoffer heeft gekregen en dat ik ‘van ver moet komen’, maar soms negeer ik dat liever even en geniet ik van het goed gevoel van een klus gedaan op bomma tempo :-)