Is het niet geweldig dat ik op deze blog kan melden
dat het komkommertijd is? Dat ik iedere drie weken mijn chemo ga halen en
telkens opnieuw te horen krijg dat mijn tumormarker stabiel, zelfs nog steeds
lichtjes dalend is? Ook nu weer was alles dik in orde en heb ik geen last gehad
van de chemo. Fantastisch toch! Graag meer van dat!
vrijdag 27 januari 2012
zaterdag 21 januari 2012
A dream come true.
Sinds wij in het appartement wonen mogen de katten in
alle kamers en slapen zij dus ook bij ons. Dat was in het huis wel even anders.
Daar bleven de heren gewoon beneden in de living, want katten in bed zag ik
toen niet echt zitten.
Maar een mens moet flexibel zijn en vermits ze geen
stapje in de wereld meer kunnen zetten, was hen opsluiten in een vrij kleine
ruimte geen optie dus genieten ze nu volop van het privilege om net als wij op
bed te slapen.
Hippie kampeert meestal bij mijn dochter en Beast
slaapt bij mij, maar dat durft al eens te variëren. Als ze echter samen willen
slapen is het altijd bij de dochter omdat ze, dat veronderstel ik tenminste,
bij haar gewoon meer mogen. Dan slaapt Hippie in haar armen en ligt Beast aan
haar voeten en is het daar bijna net zo gezellig als een pyjama party.
Na zo’n nachtje van bunkeren met de katten stond mijn
dochter eens doodmoe op. Niet goed geslapen meende ze, zo’n vervelende droom
waar ze de ganse nacht mee bezig was geweest en waar je doodmoe van wakker
wordt. Toen ik haar vroeg wat ze dan juist gedroomd had antwoordde mijn dochter
dat ze heel de nacht ergens tegen aan werd geduwd en zij op haar beurt dus
moest terugduwen. Vermoeiend allemaal, maar eenmaal wakker zag ze wat die
vervelende droom had veroorzaakt. De heren der schepping lagen lekker languit en
hadden prinsheerlijk minstens drie vierde van het bed in beslag genomen terwijl
mijn dochter enkel de zijkant toebedeeld had gekregen. Ze voelen zich goed
thuis, onze katten en wanen zich soms heer en meester.
En zo zie je maar, sommige dromen komen echt uit!
woensdag 11 januari 2012
Daar zijn vrienden voor.
Ik ben onlangs naar een feestje geweest en dat op zich
is natuurlijk al ontzettend leuk. Maar wat dit feestje nog leuker maakte was
mijn ‘Herstel en Balans’ maatjes nog eens terugzien. Wij komen, zoals dat zo
dikwijls het geval is, veel te weinig samen, maar als het zover is, is er
onmiddellijk die band, die klik. Dan kunnen wij kletsen alsof het gisteren was
dat we elkaar laatst zagen en ik denk dat dat gevoel bij de mensen die samen de berg
beklommen nog veel sterker is omdat bij hen dat groepsgevoel helemaal
nodig was om de top te bereiken. Ik heb enkel het Herstel en Balans
programma gedaan, de berg beklimmen zat er toen niet in, maar wie weet lukt het
een volgende keer om mee te gaan. Ik ben in ieder geval blij met de vrienden die
ik aan ‘Herstel en Balans’ heb overgehouden!
Dikke
knuffel.
vrijdag 6 januari 2012
De eerste van 't jaar.
Mijn eerste chemo van het nieuwe jaar zit er alweer
op. Alles is nog steeds peis en vree. Mijn tumormarker blijft braaf rond de 75
zweven en op de CT-scan was te zien dat er minder vocht in de longen zit en de
situatie verder status quo is. Een goed rapport dus en daar ben ik blij om.
Vroeger zou ik mijn oncologe misschien om meer informatie gevraagd hebben, maar
na vijftien maanden merk ik dat er ook bij mij een soort van vermoeidheid naar
dit soort inlichtingen is opgetreden. Mijn oncologe zegt dat het goed is, dus
zal dat ook wel zo zijn en als er slecht nieuws is zal ik het sneller dan mij
lief is te horen krijgen. Ik voel mij
ook goed, hoewel ik tijdens het klussen weer een paar keer tegen mijn grens ben
aangelopen. En ik weet wel dat mijn arme lijf weer een serieuze opdoffer heeft
gekregen en dat ik ‘van ver moet komen’, maar soms negeer ik dat liever even en
geniet ik van het goed gevoel van een klus gedaan op bomma tempo :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)