dinsdag 27 augustus 2013

Trouble in paradise

Jammer genoeg had mijn oncologe gelijk. Er zijn inderdaad uitzaaiingen op mijn lever en dat is geen goed nieuws. De vorige chemo deed dus duidelijk zijn werk niet meer. Gelukkig zijn we er snel bij en is een behandeling nog perfect mogelijk. Vanaf morgen ben ik dus aan de chemo pillen en hopelijk slaat deze behandeling snel aan want ook die ademnood is er weer en dat vind ik nog het ergste. Ik ben ondertussen gestopt met werken wegens een beetje teveel van het goede en ook voor het huishouden wordt hulp ingeschakeld. Ik voel dat mijn conditie snel bergaf gaat en dat is geen fijn gevoel.
Eén positief puntje in heel dit verhaal; als de chemo pillen aanslaan is deze vorm van behandelen veel minder belastend want dan heb ik geen dag opnamen in het oncologisch dagziekenhuis meer. Natuurlijk is het ook nu weer afwachten hoe ik deze chemo verdraag en of de bijwerkingen invloed hebben op mij. Veel rusten, geduldig afwachten en hopen … meer valt er voorlopig niet te doen.


vrijdag 23 augustus 2013

Bang afwachten

Tijdens de consultatie bij de oncologe vorige dinsdag zag ze direct dat ik mij niet goed voel. Die eetlust wil nog altijd niet mee en eten is ondertussen een opdracht geworden. Eten omdat het moet, zonder smaak of ‘goesting’. Mijn gewicht was nooit zo laag en nu moet ik alle dingen eten die ik mijn ganse leven juist moest mijden.
Bovendien zag de oncologe op een CT van mijn longen vreemde vlekken op mijn lever opduiken en werd ik dus stante pede om een plaatje van dat onderdeel gestuurd. Ik ben er zeker van dat ik ondertussen al meer foto’s van mijn mechaniek dan van mijn carrosserie heb. De geplande chemo kreeg ik niet omdat de dokter denkt dat deze niet meer aanslaat. Als we volgende week dinsdag de uitslag hebben wordt er over de verdere behandeling gesproken.
Ik probeer ondertussen niet te flippen en zeker niet over alle mogelijke en onmogelijke scenario’s na te denken maar het is toch met een bang hartje afwachten. Ondertussen hoop ik stiekem op goed nieuws.

dinsdag 13 augustus 2013

As good as it gets

Als mensen mij vragen hoe het gaat antwoord ik bijna volautomatisch dat het goed gaat met mij en eigenlijk is dat een beetje dubbel. Ja, het gaat momenteel redelijk goed; ik kan twintig uurtjes per week werken, ik doe het huishouden en de boodschappen zelf, ik kan al eens een uitstapje maken dus vergeleken met de crisisperiode in 2010 is dat schitterend. Als ik ga vergelijken met mijn energieke vroegere zelf merk ik toch dat ik heel wat kwijt ben en daar treur ik soms om.
Zo ging ik bijvoorbeeld zeven uur per week sporten daar is nu geen sprake meer van. Fietsen met de elektrische fiets gaat goed, stappen heel wat minder. Ik kan werken omdat ik een beroep heb dat geen fysieke inspanning vraagt, zitten en praten lukt mij wonderwel, mijn geduld daarentegen wordt door sommige klanten nog steeds danig op de proef gesteld :-). En je doet het huishouden helemaal zelf zegt u en ook dat is waar, maar dan wel aan een gezapig slakkentempo. Een beetje poetsen, een beetje zitten en daarna opnieuw een stukje doen. Zo schiet het natuurlijk niet erg op en doe ik er bijvoorbeeld een ganse ochtend over voor ik de keuken aan kant krijg. Eens uitgaan of afspreken lukt ook maar ook dat moet ik doseren. Maximum twee afspraken per week heb ik ondervonden meer kan mijn lieve lijf niet aan en dat wreekt zich. En dan hebben we het niet eens over het aantal uren slaap dat datzelfde lieve lijf nodig heeft. Gelukkig werk ik in shiften en kan ik minstens vier keer per week lekker lang uitslapen want ook dat heb ik nodig.
Maar ja, het gaat goed, relatief goed, ‘As good as it gets’ zeg ik vaak en dat is ook zo. De kunst is om regelmatig je verwachtingen bij te stellen en daar heb ik het nog steeds een beetje moeilijk mee. 

zaterdag 3 augustus 2013

De omgekeerde wereld.

Vanmorgen, of misschien moet ik eerder vanmiddag zeggen, heb ik tot half elf in mijn bed gelegen en ondertussen voel ik mij gelukkig een stuk beter. De temperatuur is ook wat gedaald en dat doet deugd. 
Overmoedig als ik ben had ik zelfs zin in een klein fietstochtje maar gelukkig was de dochter daar om te opperen dat dat misschien niet zo verstandig zou zijn en ik heb braaf geluisterd. Vergis ik mij of wordt het hier ondertussen de omgekeerde wereld?

vrijdag 2 augustus 2013

Geen beste beurt

Lag het nu aan de hitte of de tegenzin om te gaan of was er iets mis gelopen met de medicatie, ik weet het niet. In ieder geval ik heb bij de chemo gisteren geen al te beste beurt gemaakt. Er was al gebraak vlak na m’n ontbijt, iets wat sinds de reeks chemo’s van 2006 geleden was. En tijdens het toedienen van de chemo werd het er natuurlijk niet beter op. Het ging nochtans snel want om half tien was ik al klaar, maar ze hebben mij toch lekker gehouden omdat ik een soort van flauwte kreeg en ik mocht mijn ‘roes’ in het aparte kamertje uitslapen. Van zelf met de auto naar huis rijden was geen sprake meer en ik moest wachten tot men mij kwam halen. Eenmaal thuis dook ik, samen met de katten, in bed en heb ik weer tot half vijf geslapen omdat de dochter dan thuiskwam van haar eerste dag vakantiewerk in het oncologisch dagziekenhuis.
De dag voordien had ze zich laten ontvallen dat ze al direct op haar eerste werkdag ‘controle’ had omdat mama voor chemo moest. Niet dus, de dochter zag mama ‘live’ een beetje instorten en dat was niet leuk!
Vandaag voel ik mij wat beter maar die hitte doet mij geen goed. Ik weet dat velen onder jullie dit niet graag horen, maar geef mij maar maximum 25 graden. Dank u!