maandag 23 september 2013

Een update

Hoe het met mij gaat, vraagt u zich wellicht af, wel dat is moeilijk in één woord uit te leggen en ik geef eerlijk toe dat ik soms uit gewoonte of omdat ik geen zin heb om een klaagzang af te steken gewoon ‘goed’ zeg maar dat is niet helemaal waar. Ik heb echt het gevoel dat ik weer uit een diepe put moet kruipen en dat gaat maar heel moeizaam. Geduld is natuurlijk een schoon zaak maar geduld was al nooit mijn sterkste kant en datzelfde geduld werd al danig op de proef gesteld, vind ik zo.
Weer uit die put geraken dus en dat is niet evident. De vermoeidheid overdag is wat beter en dan ga je natuurlijk iets meer doen waardoor je weer fel vermoeid geraakt en weer langer slaapt. Dat slapen gaat ondertussen ook iets beter en meestal kan ik ononderbroken doorslapen tot half zes, maar daarna is het woelen, soezen en draaien wat mij niet echt blij maakt. Die onderbroken nachten zijn vooral te wijten aan een verschrikkelijke dorst door de medicatie en terug de slaap vatten na die pitstop is voor mij nogal moeilijk omdat de ochtendspits dan op gang komt met het bijbehorende lawaai.
De ademnood is beter en daar ben ik blij om want niets is zo beangstigend als het gevoel te hebben dat je niet kan ademen.
Eten is momenteel een groot probleem. Ik heb nooit een hongergevoel, heb nergens zin in en niets smaakt en als ik al eet heb ik snel een vol gevoel, tenminste als ik dat voedsel al binnen krijg. Niet dat ik misselijk ben maar ik heb een enorme afkeer van eten en het gebeurd meer dan eens dat ik mezelf kokhalzend zit te forceren. Grote fun voor tafelgenoten maar nu ik chemopillen neem moet ik toch iets eten. Ik drink iedere dag een flesje bijvoeding of dieetvoeding om op die manier extra calorieën binnen te krijgen maar nog maakt mijn gewichtscurve een steile duik en ben ik in die drie jaar tijd al ongeveer zeventwintig kilo verloren. Nu mocht ik wel wat kilootjes kwijt maar ze moeten ook weer niet overdrijven.
Ondertussen probeer ik verder te vechten, het dag per dag te bekijken en een beetje te fietsen als ik mij goed voel. Maar dat geduld laat mij wel heel erg in de steek … . 

7 opmerkingen:

  1. Het is echt vallen en opstaan voor jou! Hou er de moed in!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Patricia,

    't Is een moeilijke tocht die je moet afleggen en ik begrijp als geen ander hoe het soms vechten met jezelf is om de moed erin te houden en geduldig te zijn. Niet opgeven, meid, ik hoop uit de grond van mijn hart dat het gauw weer betert en dat je terug een beetje van het leven kan genieten.
    Verzorg je goed en laat je maar eens goed in de watten leggen!
    Groetjes en dikke knuffel,
    Annemie

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een ellende Patricia, ik hoop dat het héél snel betert.
    Je bent moedig en je hebt al heel wat geduld gehad vind ik, je zou voor minder in de dip geraken. Het zal wel gemakkelijker gezegd zijn dan gedaan maar VOLHOUDEN, je bent sterk en je kan het!
    Hm, beetje peptalk kan geen kwaad hé :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Bedankt voor de peptalk dames, dat doet deugd én het helpt ook. Dikke knuffel terug.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Lieve Patricia,
    Ik ken je wel niet en ik woon in het verre Mexico, maar ook van hieruit denk ik aan je en geef ik je een dikke knuffel. Hopelijk wordt het snel wat beter. Groetjes,
    Rony

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt Rony, Spannend dat jij in Mexico woont, ben jij ex-pat of woon je daar definitief?

      Verwijderen