dinsdag 31 augustus 2010

Time out

De verpleegkundige op radiotherapie zag het direct, ik ben moe ! De dokter werd erbij geroepen en er werd besloten om me toch maar twee dagen thuis te houden. Niet leuk om op het werk te melden, maar pas nu ik op verplichte rust moet voel ik hoe moe ik wel ben. Blijkbaar heb ik de radiotherapie toch een beetje onderschat. Vorige keer had ik nochthans niet zoveel last, maar ja toen moest ik ook niet voltijds werken en vergeleken met chemo was RT 'a walk in the park'. Ik hoop dat ik mij na die twee rustdagen beter voel.

maandag 30 augustus 2010

moe !

Gewerkt tot 21.00 en morgen moet ik weer om 08.15 in Middelheim zijn voor mijn dagelijkse radiotherapie. De vermoeidheid begint zijn tol te eisen. Alleen al dit hectische schema aanhouden van voltijds werken in combinatie met de radiotherapie is vermoeiend, dan heb ik het nog niet over de vermoeidheid van de behandeling zelf. Ik weet niet of ik dit nog tot eind deze week ga kunnen blijven volhouden. Daarna heb ik vakantie, maar jammer genoeg loopt de radiotherapie nog tot woensdag, die week, dus iets leuks doen zal pas voor het tweede deel van mijn vakantie zijn. Pfft. Snel m'n bed in, want morgen loopt de wekker weer onverbiddelijk vroeg af.

zondag 29 augustus 2010

Beterschap !

Het gaat alweer beter vandaag, na een onrustige onderbroken nacht, waarschijnlijk omdat ik de ganse dag daarvoor in bed heb gelegen. De katten hebben heel de nacht op mijn bed gekampeerd. Dat doen ze anders nooit, toch niet de ganse nacht. Ze gingen mijn dochter zelfs niet eens begroeten toen zij 's nachts thuiskwam. Vreemd toch hoe die beesten instinctief aanvoelen dat er iets is, of misschien verbeeld ik mij dat maar, dat kan ook natuurlijk. Mijn hoofd zit nog vol watten en ik voel mij slap en bibberig, zoals na een hevige griepaanval, maar na een verfrissende douche zal het vast beter gaan. Het moet wel beter gaan, want het dagelijkse leven staat weer voor de deur en ik heb een feestje dat ik niet kan missen. De donkere gedachten van gisteren zijn in ieder geval weg. We gaan ervoor !

Het vat is op, vandaag !

Mijn vaatje moed is heel erg leeg vandaag. ' Je kan je morgen een klein beetje grieperig voelen', zei de verpleegkundige toen ik gisteren voor de eerste baxter ging. Dat kan tellen als understatement ! Het toedienen van de baxter ging nochthans heel vlot, geen misselijkheid, geen bijwerkingen, op een kleine oprisping na, ik kon 's avonds zelfs naar Schoten zingt, maar dat was misschien een beetje overmoedig ! Ik voelde het al toen de wekker onverbiddelijk afliep om 07.00, om naar het werk te gaan. Dit gaat niet lukken ! Niemand is onmisbaar, ik weet het, maar ik weet ook dat het lastig is voor mijn collega's als het druk is en er is iemand minder en op zulke korte termijn vervanging optrommelen op een zaterdagmorgen is niet zo evident. Dus ik hijs mij uit bed. Na het eerste half uur op het werk is het al overduidelijk : 'dit gaat echt niet lukken'. Gelukkig is het niet druk en zijn de collega's heel begripvol, dus om vijf na tien duik ik opnieuw in m'n bed voor een koortsige droomloze slaap, of eerder een coma, want ik hoor geen telefoon, geen bel als mijn vriendin komt kijken hoe het met mij gaat, of lawaai als mijn lieve dochter koffiekoekjes naast mijn bed komt zetten. Als ik om half vijf terug opduik ben ik suf en heb ik een wattenhoofd, maar het grieperige gevoel is gelukkig beter. Dat was ik vergeten, dagen als deze, waarop je niet meedraait in de wereld en jou wereld enkel bestaat uit je bed en de slaapkamer, en eventueel je huisgenoten als het een tikkeltje beter gaat. Gelukkig heb ik maar 1 keer om de vier weken een baxter. Ik maak een mentale nota dat ik er zeker voor moet zorgen om niet te moeten werken de dag na het infuus, zodat ik rustig kan uitzieken ,... the day after ! Morgen zal het wel weer beter gaan, en zal mijn vaatje moed terug een beetje voller zijn.

donderdag 26 augustus 2010

3, 2, 1 start

Sinds 19 augustus zijn we bezig met bestralingen. Ik was heel erg opgelucht dat het zo snel kon. Bezig blijven, iets doen, dat is belangrijk voor mij. Momenteel heb ik nog weinig last van de bestralingen, behalve dan dat ik voltijds werk en dagelijks over- en weer moet naar het Middelheim, wat op zich al behoorlijk vermoeiend is, maar het gaat. De ene dag al wat beter dan de andere natuurlijk, de ene dag een beetje sneller moe dan anders. Momenteel ben ik nog niet verbrand of heb ik nog geen andere ongemakken. Alleen mijn poortcatheter hindert me nog erg en de kleur staat mij niet aan, maar volgens mijn huisarts is er geen probleem. De bestralingen zelf gaan heel vlot en het korte gevangenschap onder het masker stoort niet meer, want ik weet nu wel heel zeker dat ze mij altijd direct vrijlaten om de volgende in de lange rij wachtenden snel te kunnen behandelen. Morgen mag ik mijn eerste baxter gaan halen en kan ik even op consultatie bij de oncologe. Dan kan ik terecht met al mijn vragen, want toen ik de diagnose kreeg was ik zo uit mijn lood geslagen dat ik er geen enkele had.
Misschien weet ik morgen wat meer. Misschien een beetje goed nieuws, misschien .... .

vrijdag 13 augustus 2010

Sesam open u

Mijn poortcatheter is geplaatst, gelukkig maar. Ik had al dunne aders maar door de chemo zijn ze helemaal niet meer aanprikbaar. Iedere keer als ik bloed moest laten trekken of een inspuiting moest krijgen verliep dit volgens hetzelfde scenario ; Een bedenkelijk gezicht van de desbetreffende arts of verpleegkundige, dan een zoektocht naar ader van het moment, die zelden werd gevonden, waarop ze naarstig begonnen te meppen op mijn arm of hand, zonder succes overigens. Dan, 'met de moed der wanhoop' toch maar prikken, ook dikwijls zonder succes ! Ik kan je verzekeren dat een prik in je al blauwe gezwollen hand niet meevalt. Toen ik mijn enkel gebroken had in januari hebben vier artsen en verpleegkundigen tevergeefs naar een ader gespeurd, met als gevolg een liescatheter. Toen ik mijn biopsie moest laten doen koos de anesthesist na verschillende vruchteloze pogingen van de verpleegkundige van dienst voor een ader in de hals. Klinkt griezeliger dan het is en het deed verdorie een stuk minder pijn dan in je hand of, heaven forbid, in je voet ! Das pas pijnlijk !
Maar nu heb ik dus mijn poortcatheter en niet zomaar een ! Dit gloednieuwe exemplaar noemt een power port en ziet er een stuk blitser en kleiner uit dan zijn oudere broertje. Vanaf nu kunnen verpleegkundigen en artsen naar hartelust prikken en spuiten via dit membraam en is het voor eens en altijd afgelopen met zuchten, meppen en vruchteloos prikken.
Eén nadeel : de reden waarom ik het vorige exemplaar heb laten verwijderen. Blijkbaar rinkelt mijn belletje heel gemakkelijk ; Pavlov's hondje, weet je wel, en ben ik enorm gevoelig voor conditionering. Telkens ik de ontsmetting nog maar rook ging ik op de één of andere manier de associatie met chemo maken en begon ik onmiddellijk aan een kotsmarathon, zoals toen. Ik hoop dat dat ondertussen al wat minder is, alhoewel, toen ik in januari mijn ingreep moest ondergaan was het ook al prijs. Een mens kan niet alles hebben zeker ?

donderdag 12 augustus 2010

De vrouw met het plastieken masker

Omdat bestralen in de hals moeilijk is, wordt er een masker gemaakt zodat je immobiel bent en men altijd op dezelfde plaats kan bestralen. Zo'n masker wordt gemaakt uit een kruisvormige plastieken, geperforeerde plaat die warm op je gezicht wordt gelegd, waarna drie mensen gaan duwen en kneden om je gelaatstrekken en de vorm van je hoofd en hals over te brengen op die plaat. Niet echt aangenaam zou je denken, maar het vervelendste vind ik dat ze je, eens het masker hard is en de vorm van je gezicht heeft aangenomen, met drukknopen vastmaken aan de tafel. Daar lig je dan, gevangen onder je evenbeeld op een smalle tafel om onder de scan te gaan en later om te bestralen. Het vreemde is dat ik op dat moment alleen maar kon bedenken dat ik, als de behandeling eenmaal achter de rug is, zeker moet vragen om dat masker mee te krijgen, om er iets mee te doen voor mijn eindwerk. Word ik nu lichtjes geobsedeerd ?

maandag 9 augustus 2010

Eindwerk

Ik speelde al langer met het idee om borstkanker het thema te maken van mijn eindwerk schilderen op de academie. Nu ik hervallen ben staat het als een paal boven water dat ik daar iets mee ga doen. Ik heb al foto's gezocht, geknipt & geplakt, ideeën voor een vijftal schilderijen in mijn hoofd uitgewerkt. Het geeft mij het gevoel dat ik op die manier iets kan doen, kan vechten, die smerige geniepige kanker naar iets positiefs kan ombuigen. Het idee sudderde al langer, onderhuids, maar plots is het voor mij overduidelijk wat ik wil uitbeelden en op welke manier ik ermee aan de slag wil. ML zal verbaasd zijn ... ik was nog nooit zo voorbereid ! :-)

zaterdag 7 augustus 2010

dag 1, schok !

Ik ben verlamd, in shock, die klotekanker is terug heb ik net te horen gekregen. Net nu ik eindelijk vooruitzichten had, opnieuw kon beginnen, kon ontspannen en aan leuke dingen denken. Net nu ! Nog geen dag rust is mij gegund. Net verhuisd, je weet wat dat allemaal met zich meebrengt, net een akkoord na een bittere vechtscheiding en oeps ! Plots is er een raar gezwollen kliertje in mijn nek. Niks ergs denk je dan, dat heeft iedereen wel eens, maar vermits ik nog niet genezen verklaard ben van borstkanker toch maar even laten nakijken. Dan twee weken lang op de roetsjbaan van testen en de bijbehorende emoties, twee weken van onduidelijke en tegenstrijdige uitslagen, wachten, hopen, wanhopen. Een echo, een petscan en een biopsie later heeft de oncologe het onverwachte verdict klaar ... ik ben hervallen ! KLOTE ! Een ander woord kan ik er nu, twee dagen na die verpletterende diagnose nog steeds niet voor bedenken. Nog altijd word ik heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop, tussen moed en ellende. Maar een mens moet verder, wat is het alternatief ? Gelukkig heb ik het besluit genomen om mij te laten behandelen in het Middelheim ziekenhuis. Ik merk nu al een wezelijk verschil met het streekziekenhuis waar ik mijn eerste gevecht heb geleverd. Er zijn mensen die mij opvolgen, dragen, steunen .... . Alles is al geregeld en volgende week beginnen de voorbereidingen voor dit nieuwe gevecht tegen de geniepige ziekte die je lichaam binnendringt zonder dat je het merkt. Eén lichtpuntje, geen chemo ! Grote opluchting want dat zou ik echt niet zien zitten. Vooral omdat je nu weet wat dat inhoudt, chemo. Hoe het voelt als ze je lichaam vergiftigen en hoe je heel snel doodziek wordt van het vieze felroze goedje dat eigenlijk je redding zou moeten zijn. Alleen bestralingen nu, én nieuwe medicatie. Eén keer per maand een baxter, maar dat zou geen nevenwerkingen hebben beloofde de oncologe mij. Momenteel ben ik strijdvaardig, ben ik er klaar voor om te vechten tegen die geniepige ziekte die in mij zit. Straks, als het donker wordt en ik lig te piekeren is dat misschien weer anders. Maar ik voel dat het optimisme al de bovenhand haalt en de steun van alle mensen uit mijn omgeving doet mij enorm deugd. Dank jullie allemaal ! x