vrijdag 17 februari 2012

Een miezerige dag.


Het was een miezerige dag vandaag, letterlijk en figuurlijk.
Eerst moest ik mijn drieweekse behandeling gaan halen maar alles was oké. Alleen dat de tegenzin groter wordt nu mijn dagelijkse leven iedere keer wordt onderbroken door dat doktersbezoek en het ‘bha, is het nu weer zover gevoel’ is dan heel erg aanwezig. Grappig eigenlijk, want toen ik iedere week moest, klaagde ik daar niet over. Toen voelde ik heel goed dat mijn lichaam die behandeling dringend nodig had. Nu dat wat minder is wordt een mens al eens arrogant en hoopt op meer, maar eigenlijk mag ik niet klagen.
Na de chemo ben ik afscheid gaan nemen van A. Zij heeft enorm gevochten, een ongelijke strijd geleverd, maar uiteindelijk heeft de kanker het pleit gewonnen en is A heengegaan. Ik heb haar zelf niet zo goed gekend, maar ik weet dat zij een straffe madam was en op zo’n momenten word ik dan een beetje moedeloos omdat ook ik al zo lang tegen dat monster in mij vecht. 
Slaap zacht, lieve A, je hebt rust verdiend.
Als kers op de taart, kreeg ik ’s avonds nog een hevige aanval van buikgriep. 
Er zijn zo van die dagen!

woensdag 8 februari 2012

Engeltjes in training.

Altijd vriendelijk, altijd tijd voor een praatje. Ze blijven informeren hoe het met je gaat. Ze weten wie je bent, kennen je verhaal en hebben altijd het geduld om te luisteren en mee te voelen. Ik weet niet hoe ze het doen maar is er een probleem of heb je iets nodig, dan hebben zij dat meestal al gezien en verwoord voor we er naar kunnen vragen.
En als er dan eens iemand misselijk is, zorgen zij er onmiddellijk voor dat je je even discreet kan terugtrekken.
Bedankt, verplegend personeel van het oncologisch dagziekenhuis. Dit is niet zo maar een job voor jullie en dat voelen wij goed aan. En hoewel het niet leuk blijft om langs te komen voor de behandeling en wij nog steeds zo snel mogelijk weg willen, maken jullie het verschil. Elke behandeling opnieuw. 

donderdag 2 februari 2012

Hup met de beentjes!


Ik heb vandaag voor het eerst terug een groepsles genomen op de sportclub en het was pas toen ik daar stond dat ik besefte hoe erg ik dat wel heb gemist. Vroeger ging ik toch gemakkelijk minstens zeven uur per week sporten en een groot deel daarvan waren groepslessen. Fitness is er achteraf bijgekomen omdat je dan niet aan uur en tijd gebonden bent, maar dat vind ik toch maar een beetje saai. Vandaag was het dus mijn vuurdoop en ik heb er echt van genoten. Ik kan ook trots zeggen dat ik het hele uur vol heb gemaakt. Een beetje op mijn tempo weliswaar en af en toe vals gespeeld door sneller te stoppen of de lichte versie van een oefening te kiezen, maar toch. Langs de andere kant was het ook heel confronterend, want vroeger deed ik zo’n les met de vingers in de neus en dat was nu wel even anders. Vooral toen ik na het stretchen moest rechtstaan was het bomma gevoel heel erg aanwezig.
Maar volgende week, ga ik zeker terug!