zondag 30 juni 2013

Groot succes!

Ik denk dat we de bestralingen gerust een groot succes mogen noemen en de dokters hebben al hun verkooppraatjes waargemaakt. Na enkele dagen van hevige pijn nam deze snel af en dartel ik nu weer pijnloos door het leven. Enfin dartelen is misschien een beetje overdreven maar ik heb niet meer die stijfheid in mijn gewrichten als ik een tijdje gezeten heb en die vervelende startpijn is er ook niet meer. Ongelooflijk hoe snel je die periode vergeet en een pijnloos bestaan weer vanzelfsprekend vindt en zo moet het ook zijn. 
Mijn weerstand heeft natuurlijk weer een flinke knauw gekregen en daar worstel ik nog mee maar ook op dat vlak voel ik beterschap. Na even gecrasht te zijn tijdens een kort shopping uitje waarbij ik de tram terug moest nemen omdat ik de afstand echt niet meer kon overbruggen hobbel ik ondertussen weer dapper achter de dochter aan die haar twee rondjes op het looppad afwerkt, terwijl ik er ondertussen eentje stap. Maar zoals ik al zei, ik voel beterschap en dat is fijn. Als de verdere behandeling nu bij één chemo om de drie weken kan blijven, of misschien zelfs ietsje minder een mens mag dromen nietwaar, ben ik een happy camper!

dinsdag 25 juni 2013

Trop is teveel

Gisteren had ik weer mijn cocktail uurtje en na die week van bestralingen en de vooronderzoeken de week daarvoor was dat er net iets teveel aan. Als het alleen die chemo om de drie weken is valt het nog mee maar nu leek het wel even of ik in het Middelheim ziekenhuis bleef wonen. Ik krijg ondertussen dan ook al twee en een half jaar om de drie weken chemo en dat begint te wegen. Een snelle berekening leert mij dat ik al  zowat aan mijn vijfenvijftigste beurt zit, wat mij niet echt blij maakt. Maar het gevoel is dubbel want zonder die levensnoodzakelijke cocktail kan ik niet, dus het is kiezen tussen de pest en de cholera.
Maar de chemo is weer voorbij en ik ben heel blij met het geweldige resultaat van de bestralingen. Ik heb geen pijn meer en ik denk dat ik ook minder mank, maar dat zal ik nog eens bij mijn omgeving moeten navragen.
Vandaag ben ik wel verschrikkelijk moe en ik sleep mij dan ook een beetje  door de dag. Ik kreeg gisteren niet alleen mijn chemo maar tevens het Zometa infuus dat de uitzaaiingen op de botten moet tegen gaan en daar heb ik, ondanks de extra medicatie, altijd een beetje een grieperig gevoel bij. Morgen beter!

zaterdag 22 juni 2013

The end

Vrijdag ging een drukke dag worden dacht ik, met de chemo en bestralingen en twee consultaties maar blijkbaar viel dat allemaal nogal mee. Hoewel de dag onder een slecht gesternte begon want net zoals zoveel Antwerpenaren stond ik anderhalf uur in de file. Toen ik ruim laat aankwam op oncologie bleek echter dat mijn chemo verzet was naar maandag omdat die niet samen met de bestralingen kon. Ik had dat niet zo begrepen of was het slecht gecommuniceerd, in ieder geval ik moest alleen maar bestralingen. De laatste keer dus en ik was heel blij want hoewel het maar vijf beurten waren had ik het wel gehad. 
Maar de pijn is, zoals beloofd, ondertussen helemaal weg en dat is heel aangenaam want van met pijn te lopen werd ik geen happy camper. 
Wat dat betreft is er dus al beterschap in zicht, houden zo en hopen op een beetje meer.

woensdag 19 juni 2013

Bestralingen, dag 3

De bestralingen verlopen vlot, snel binnen en buiten en ik ben langer onderweg naar het Middelheim ziekenhuis dan de duur van de behandeling. Tot hier toe nog geen defecte toestellen dus, houden zo zou ik zeggen. Ook nog geen spoor van verbranden maar dat had ik vorige keren ook niet dus dat ligt niet in de lijn van de verwachtingen. Ik smeer dan ook plichtbewust iedere dag, blijkbaar helpt dat.
'Je kan in het begin een beetje meer ongemak hebben' zei de radiotherapeute bij het overlopen van de behandeling en dat kan wel tellen als understatement. Behalve als ze met meer ongemak veel pijn in mijn heupgewricht bedoelde en dat vervelende manken is ook erger. Gelukkig zijn we halfweg. Ik wacht dan ook vol ongeduld op beterschap.

maandag 17 juni 2013

The Scar Project


Ik zag de link voor het eerst op de blog van An Nelissen en al heel snel kwam ik 'The Scar Project' zowat overal tegen. Met deze prachtige, maar ook een beetje rauwe foto's wil fotograaf David Jay de aandacht vestigen op borstkanker en de vreselijke gevolgen van deze ziekte. 

zaterdag 15 juni 2013

Meisjeszaken en vrouwenkwesties



In het kader van de campagne Meisjeszaken en vrouwenkwesties van de gemeente Schilde, wordt mijn werk rond borstkanker tentoon gesteld. Je kan voor deze tentoonstelling en tal van workshops en evenementen terecht van 17 juni tot 1 juli in 

Het Dorpshuis
Kerkstraat 24

2970  Schilde

donderdag 13 juni 2013

Ja, maar zo niet!

Vandaag nog even langs de huisdokter gegaan, mijn laatste van vele doktersbezoekjes deze week. Geloof me er zijn leukere manieren om je vrije tijd door te brengen maar dit moest gewoon nog even.
Blijkt dat die rare uitslag onder mijn oksel geen uitslag maar een zona is. Dat kon er ook nog bij!

I'm miss informed

Het is hier een ware roetsjbaan van emoties geweest de laatste dagen. Had ik het nu niet goed begrepen of waren we te snel om het onderwerp heen gefietst? In ieder geval, ik moest mijn oncologe nog bellen om het protocol van de MRI te bespreken en dat was dus blijkbaar 'mission impossible'. De besparingen weet u wel en het oncologisch secretariaat, het kloppend hart van de afdeling oncologie van het Middelheim ziekenhuis, dat er niet meer is. Hoewel ik een keer of drie per dag heb geprobeerd kreeg ik mijn oncologe dus niet aan de lijn en was het alsof het dak op mijn hoofd viel toen de dochter mij een beetje boos sms-te waarom ik had verzwegen dat ik toch radiotherapie nodig had want zij kreeg de radiotherapeute aan de lijn.
Ik begreep totaal niet waar dat vandaan kwam. Had mijn dokter niet gezegd dat alles quasi status quo was? Niet dus blijkbaar, ik begreep er niets van en het feit dat dit niet was besproken en zo onvoorbereid door de begripvolle radiotherapeute werd gemeld viel mij zwaar.
Vandaag had ik mijn afspraak op radiotherapie en heb ik ook mijn oncologe even kunnen spreken en is alles dus uitgeklaard. Door de uitzaaiingen in mijn heupgewricht is er een kleine breuk ontstaan in de bol van dat gewricht. Dat verklaart de pijn en het manken natuurlijk. Als dat breukje op een andere plaats zat zou men er een verstevigende pin in slaan maar in die bol kan dat niet. Daarom sta ik voor vijf beurten radiotherapie zodat de ‘slechte cellen’ vernietigd worden en er hopelijk verkalking optreedt waardoor de breuk min of meer zou herstellen en mijn pijn en gemank verholpen worden en hopelijk daalt mijn tumormarker dan ook wat.
Volgende week beginnen we er aan. De technici hebben mijn heup al afgetekend en mij getrakteerd op drie kleine tattoos. Waarom een mens zoiets in godsnaam vrijwillig laat zetten begrijp ik niet want ik vind dat een ontzettend venijnig pijntje, maar ik dwaal af.
Volgende week beginnen we er dus aan en ik hoop op beterschap én dat de bestralingstoestellen hun best doen en niet teveel defect zijn zodat ik snel binnen en vooral weer buiten kan. 

zondag 9 juni 2013

Raar maar waar

Ik heb hier al eens een boompje opgezet over mijn haar en hoe slap en futloos dat wel was. Nu moet ik eerlijk toegeven, daar mag ik de laatste tijd niet meer over klagen. Mijn haar is dikker, voller zelfs en ik heb mij dan ook laten verleiden tot een halflange coupe. Alleen weet ik niet goed hoe het komt dat mijn wilde lokken ondertussen een beetje terug zijn want ik doe niet echt iets anders. Of misschien ligt het aan de vitaminen supplementen die ik nu neem, dat zou natuurlijk kunnen. In ieder geval ik ben blij dat mijn kopje een beetje gefatsoeneerd is want geef nu toe, het is toch een beetje de kroon op het werk.

woensdag 5 juni 2013

Na regen, komt zonneschijn

Wat een sip berichtje maandag. Als ik het zo nalees zat ik er echt wel even door. Ondertussen gaat het gelukkig al wat beter, zowel fysiek als in mijn hoofd en heb ik een paar belangrijke beslissingen genomen. Hoe jammer ik het ook vind en hoe graag ik het ook doe, ik moet eindelijk eens toegeven en aanvaarden dat mijn lieve lijf sommige dingen gewoon niet meer kan. Voilà, het hoge woord is er uit, ‘aanvaarden’. En daar heb ik het nog altijd moeilijk mee. Maar ik heb geprobeerd en hoewel ik hulpmiddelen gebruik en nog niet de helft doe van de afstand die mijn medereizigers afleggen lukt het mij niet en ben ik compleet uitgeput na zo’n tripje. En laat dat nu net niet de bedoeling zijn van vakantie! Ik moet dus op zoek naar iets anders en vooral ik moet terug meer bewegen want door het slechte weer en mijn lieve lijf dat niet meewil, is het makkelijker om te blijven zitten in plaats van mezelf uit mijn luie zetel te hijsen en te bewegen. Misschien toch opnieuw een abonnement bij een fitness nemen want van het prijskaartje dat daar aanhangt ga je automatisch bewegen. Of die elektrische fiets bijvoorbeeld, dat is zeker iets voor mij, maar ook daar hangt een stevig prijskaartje aan. Ondertussen zal ik terug wat meer fietsen en bewegen en ga ik op zoek naar andere dingen die ik graag doe. Dat kan geen probleem zijn.

In ieder geval, bedankt iedereen voor de lieve reacties!

maandag 3 juni 2013

Ik heb het even gehad.

Omdat ik pijn had aan mijn heupgewricht werd er vandaag een MRI genomen. Gelukkig was daar niet veel verandering op te zien en houden de uitzaaiingen zich daar dus koest. Vreemd genoeg is die pijn ondertussen ook verdwenen en kreeg ik later pijn aan de rechter kant van mijn rug. En ook die pijn verdween na enkele dagen maar het vervelende gevoel dat ik niet 'uit de voeten' kan en dat mijn gewrichten en spieren opstijven en verkrampen en ik beweeg als een dame op hoge leeftijd, blijft. Ik krijg dan ook regelmatig de opmerking dat ik mank, het zit dus niet alleen tussen mijn oren, andere mensen zien het ook. Misschien een acuut gebrek aan magnesium, denkt mijn oncologe, en ze overweegt een hoog gedoseerd infuus dat in vier uur moet doorlopen. Als dat zou helpen graag, maar een uur of vijf in het oncologisch dagziekenhuis zitten is niet bepaald my idea of fun. 
Gisteren reed ik dan wel een kleine 25 kilometer met de fiets door Texel, weliswaar gedragen door mijn privé chauffeur op de tandem of ondersteund door de elektrische fiets en door meelevende mede fietsers die mij net dat extra duwtje in de rug gaven om die vervelende helling met tegenwind toch te halen. En ik heb genoten van die fietstocht,  echt waar, maar tegelijkertijd is het toch ook weer een enorme 'reality check' hoe ik helemaal niet meer mee kan en hoe belabberd het met mijn conditie is gesteld. Mijn fysieke conditie, waar vroeger zeven uur per week aan werd gewerkt, helemaal naar de vaantjes door twee en een half jaar om de drie weken chemo. 
Ik probeer moedig te zijn en positief te blijven, maar momenteel, nu ik mij een beetje slap en bibberig voel door de chemo, heb ik het wel even gehad en verlang ik naar een lichtpuntje of wat verbetering.  En als ik vergelijk met hoe slecht ik twee jaar geleden in oktober was mag ik al helemaal niet klagen, maar hé, altijd tevreden zijn met zo weinig valt mij momenteel ook zwaar. Ik weet het, ik ben aan het zeuren maar dat lichtpuntje mag stilletjes aan komen. Morgen misschien?