donderdag 25 november 2010

En weer controle

Soms heb ik echt het gevoel dat ik in het ziekenhuis woon en dat mijn auto de weg wel zonder mij kan vinden.  Langs de andere kant is dat gevoel een beetje dubbel natuurlijk, want het is wel een hele geruststelling dat je van zeer nabij gevolgd wordt en dat men met jou begaan is en voor wat hoort wat  :-).  Vandaag heb ik weer een flink stuk van de dag in het ziekenhuis doorgebracht voor een CT scan van mijn longen en een controle bij de oncoloog.
Zo'n CT scan vind ik écht behoorlijk ellendig.  Niet de scan zelf, maar het product dat ze inspuiten geeft mij een zeer onaangenaam gevoel.  Ik begin het te proeven in mijn mond en dan lijkt het wel alsof ik het door gans mijn lichaam voel stromen.  Ik krijg het enorm warm én bovendien heb ik het gevoel dat ik heel dringend moet plassen.  Terwijl jij daar ligt te zweten en je ongemakkelijk voelt door al die bijwerkingen commandeert een robotstem, die duidelijk geen tegenstand duldt, je nog om op regelmatige tijdstippen je adem in te houden.  Blijkbaar reageer ik heel hevig op die stof, want ik had mijn vriendin behoorlijk bang gemaakt toen ook zij een CT scan moest laten nemen, maar zij had totaal geen bijwerkingen !  Nu ik die scan nog eens moest ondergaan kan ik mij moeilijk voorstellen dat ik dat heb doorstaan in volle ademnood.  Op mijn rug liggen was toen al een beproeving, laat staan mijn adem inhouden ! Maar blijkbaar kan een mens meer dan hij denkt.
Verder is er niet veel nieuws. Voor de uitslag van de scan was het nog iets te vroeg, die zal ik pas bij de volgende consultatie krijgen.  Mijn witte bloedcellen zijn momenteel te laag en dat is waarschijnlijk de reden waarom ik me zo slap voel.  Uit de buurt blijven van zieke mensen, is de boodschap !  Gemakkelijker gezegd dan gedaan als je zo dikwijls in het ziekenhuis kampeerd.  Als ik koorts begin te maken moet er een antibiotica-kuur opgestart worden.  
Maar ik heb nog even de tijd om er terug bovenop te geraken, voor de volgende chemo mij opnieuw onderuit haalt.

dinsdag 23 november 2010

Een beetje beter.

Ondertussen gaat het weer een beetje beter.  Ik heb mij gisteren naar de academie gesleept, maar eigenlijk was ik daar eerder fysiek aanwezig, mijn borstel was vuil, zullen we maar zeggen, maar dat was het dan ook .  Volgende keer beter maar ik heb er toch van genoten om het huis uit te zijn.  Na mijn verplichte middagdutje heb ik zelfs een beetje het huishouden kunnen doen en dat was dringend nodig.  Het loopt hier niet meer op rolletjes zoals voorheen, maar zolang ik het zelf nog aankan ben ik blij met wat ik kan doen.  Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen, want poetsen is nu niet bepaald mijn hobby, maar het geeft mij het gevoel dat ik de normale dagdagelijkse zaken aankan en het is momenteel ook zowat het enige wat ik presteer ! :-).
Mijn weegschaal vertelde me vanmorgen dat ik al behoorlijk wat gewicht kwijt ben.  Is er toch één voordeeltje aan deze behandeling, alhoewel ik niemand zo'n crash dieet zou aanraden ! Nu is dat niet zo erg dat ik wat gewicht verlies, ik heb best wat kilo's op overschot en zolang het niet de spuigaten uitloopt is het wel oké.  De chemo ontneemt je niet alleen alle fut, maar ook je eetlust is totaal verdwenen en eigenlijk eet ik alleen maar omdat ik weet dat het moet, maar er zijn weinig zaken die mij smaken.  Maar dat is dan weer iets om naar uit te kijken, het moment dat je terug kan genieten van een lekker etentje !

zaterdag 20 november 2010

Ups & downs

Vorige week voelde ik mij zo goed, zelfs na de chemo, dus dan gaat een mens al eens iets doen natuurlijk.  Doseren is in dat geval belangrijk, maar omdat het gaat om zaken waar je anders zelfs niet bij stilstaat is dat niet altijd even evident.
Vandaag, een complete, onverwachte crash.  Doodmoe, misselijk, geen eetlust ondanks een lieve poging van mijn dochter om mij op te vrolijken met pannenkoeken.  'The whole enchilada' zeg maar.  Ik heb dan ook het grootste deel van de dag in bed doorgebracht.
Hopelijk is het morgen weer wat beter en deze keer probeer ik het niet te vergeten ; 'Doseren is belangrijk ! '

vrijdag 19 november 2010

Een andere controle

Om de een of andere duistere reden kreeg ik een brief in m'n bus voor een controle bij het ziekenfonds.  Mij leek dat behoorlijk vreemd.  Ik kan best begrijpen dat er mensen zijn die profiteren van het systeem en dat dit gecontroleerd moet worden, maar als kankerpatiënten in volle chemo al worden opgeroepen, dan zal iedereen wel opgetrommeld worden.  Onderweg zat ik mij dan ook behoorlijk op te boeien omdat ik die oproepingbrief zo absurd vond.  Betaalt het ziekenfonds al niet sinds juli alle rekeningen terug van huisartsen, oncologen, chemo's, chirurgen en opnames ?  Vermoeden zij misschien één grote samenzwering van al die artsen tegen hun ziekenfonds dat mijn bescheiden uitkering moet uitbetalen ?
In ieder geval, dat opboeien moet ik echt afleren, dat doet mij geen goed.  Het bleek dus inderdaad om een vergissing te gaan, zei de behandelende arts mij onmiddellijk toen ik binnenkwam.  Normaal gesproken worden patiënten met mijn diagnose niet opgeroepen.  Al bij al werd het nog een aangenaam gesprek.  Jammer genoeg had ik mijn schamele energie liever aan iets leukers besteed.

donderdag 18 november 2010

Tentoonstelling

Vermits ik mij vandaag zo goed voelde heb ik niet geaarzeld en was ik op de afspraak in het Museum Van Schone Kunsten om de tentoonstelling van Kiefer te bekijken.  Daarna lekker iets gaan eten en bijgekletst in het Zuiderpershuis, om te eindigen bij Zeno X waar Borremans te bewonderen is.  De rest van de groep ging nog door naar het MuHKA, maar voor mij was het welletjes geweest. 
Weer een goede dag, een dag waarvan ik heb genoten. Ik durf het bijna niet meer luidop te zeggen maar ik mag echt niet klagen !
Morgen heeft mijn dochter examens. Duimen maar dat ook zij dan een goede dag heeft.
:-)

Een sneltrein door mijn hoofd.

Komt het nu door de cortisonen die je krijgt tijdens de chemo of is het puur toeval, ik weet het niet.  In ieder geval ik was vanmorgen om 05.00 klaarwakker en het leek wel of er een sneltrein van gedachten door mijn hoofd raasde zonder dat ik de noodrem kon vinden.  Niet dat ik lag te piekeren, ongelukkig of ongerust was.  Gewoon zaken die ik moet regelen of dingen die ik wil doen.  Zoals de drukke periode van Kerst en nieuwjaar die er weer aankomt, bijvoorbeeld.  Hoe gaan we het vieren, wie nodig ik uit en hoe ga ik het regelen met mijn vader, want sinds hij steeds slechter te been is beginnen zulke ondernemingen jammer genoeg soms eerder op een expeditie te lijken waar goed moet worden over nagedacht. Of de brommer van mijn zoon die opnieuw stuk is, wat hem weer een flinke hap uit zijn budget gaat kosten.  Maar ook leuke gedachten, zoals, hoe de tegenstellingen in mijn schilderijen uitwerken, stonden vanmorgen op het programma.
Beast had natuurlijk weer onmiddellijk door dat ik wakker was, en kwam luid spinnend zijn ochtendknuffel opeisen.  Toen hij toch maar besloot dat het nog nét iets te vroeg was en zich in het warme holletje dat door mijn opgetrokken benen werd gevormd had genesteld probeerde ik ook opnieuw in te slapen, maar dat was zonder die gedachtenstroom gerekend.
Om 07.00 heb ik het dan maar opgegeven en ben ik opgestaan.  Maar al bij al was het een goed begin van de dag, want ik was helemaal niet misselijk !

woensdag 17 november 2010

'k Voel me goed, ik voel me goed .....

Ik mag absoluut niet klagen vandaag, want zoals ik al zei ; 'Ik voel me goed !'.  Oké ik ben vanmorgen wel lichtjes misselijk opgestaan na de chemo van gisteren, maar het was bijlange niet zo erg als de vorige keer.  Na de medicatie en een heel klein ontbijtje ben ik opnieuw in mijn bed gedoken, prompt gevolgd door Beast die een tukje ook wel zag zitten.  Toen ik opnieuw wakker werd was ik er helemaal bovenop ! Ik voelde mij zelfs zo goed dat ik mijn dochter heb getrakteerd op de nieuwe Harry Potter, en omdat een mens toch wel eens gevaarlijk mag leven, hebben we het geheel afgesloten met een frietje van de frituur :-).  Oké dat was wel een risikootje, dat geef ik toe, maar ik had er zin in en tot hier toe is het allemaal zonder gevolgen gebleven, zullen we maar zeggen.  Misschien moet ik het morgen bekopen, maar dan heb ik deze dag toch maar lekker gehad.
Gisteren was een hele lange dag in het ziekenhuis.  Ik had om 11.00 uur een afspraak voor een cardiogram van het hart, maar vermits de arts was weggeroepen voor een spoedgeval hebben we lang moeten wachten. 
Mijn tikker is blijkbaar nog in goede doen, dus ik mocht na de consultatie bij de oncoloog naar het volgende level, de chemo.  Ik voelde mij helemaal niet goed en heb zelfs geslapen tijdens het toedienen van de chemo, 'en plein publique', iets wat ik normaal nooit doe, je moest maar eens gaan snurken of zo :-).  Het was pas vijf uur voor we terug thuis waren en ik was behoorlijk uitgeput na al die actie en spanning.
Vandaag dan weer zo'n leuke dag, je moet écht van de goede momenten genieten, altijd eigenlijk .... !

maandag 15 november 2010

no 3

Morgen de 3e chemo.  Kijk er torenhoog tegenaan, alhoewel ik niet mag klagen, ik weet het !

vrijdag 12 november 2010

Tattoo You !

Ik heb eens geïnformeerd naar de permanente make-up en de resultaten mogen er best zijn ! Blijkbaar bestaan er twee technieken voor wenkbrauwen ; ofwel gewoon inkleuren of 'de streepjestechniek' dewelke een natuurlijker effect geeft.  De permanente make-up wordt in de opperhuid gezet, bij gewone tattoo's is dat dieper,  in de lederhuid.  Daardoor is de 'houdbaarheidsdatum' van een schoonheidstattoo minder lang dan die van een gewone tattoo.  Met een beetje geluk kan je er drie tot vijf jaar van genieten, soms zelfs wat langer.  Een behandeling duurt ongeveer twee uur. 
Klinkt allemaal goed niet ?
Het enige wat een beetje tegenslaat is het prijskaartje dat er aan vasthangt.  Een gewone tattoo heb je al vanaf pakweg 60 Euro, permanente make-up voor de wenkbrauwen kost al gauw tussen de 275 tot 325 Euro.   Een beetje boven mijn financiële pijngrens voor een folieke vrees ik.  Momenteel heb ik mijn wenkbrauwen trouwens nog, wie weet hou ik ze deze keer.  Als ik ze verlies zal ik dan maar een wenkbrauwen potlood van 3.25 Euro kopen en mijn talenten op mijn gezicht botvieren :-).

woensdag 10 november 2010

Herstel & Balans

Toen mijn eerste gevecht tegen borstkanker voorbij was, stonden de verpleegkundigen van de radiotherapie van het Middelheim ziekenhuis mij uit te zwaaien.  Zij hadden zoiets van ; 'Proficiat !  Daag ! Je gevecht zit er op, je kan je dagelijkse leven terug oppikken en je hoeft niet meer zoveel naar het ziekhuis te komen.'
Zij hadden gelijk natuurlijk, maar het vreemde is dat ik die gedachte eerder beangstigend, vond.  Ik had het gevoel in een zwart gat te vallen, ik had zoiets van 'Help, ze laten mij hier los, wat nu ?'.
Gelukkig heb ik toen het revalidatieprogramma Herstel en Balans van het Middelheim ziekenhuis ontdekt.  Dat is een programma ontwikkeld om ex-kankerpatiënten te helpen herstellen van de behandeling.  Om 'er weer zin in te krijgen', weer in de toekomst te durven kijken of gewoon het gevoel te hebben er niet alleen voor te staan. Blijkbaar was mijn gevoel bij het beëindigen van de behandeling dus niet zo vreemd en zijn er nog andere mensen die hiermee worstelen.
Het programma bestaat uit een combinatie van lichaamtraining, o.a.met fitness, aquagym en psychosociale sessies.  De echte 'die hards' gaan voor de berg en volgen na het programma van vier maanden een intensief trainingsprogramma met als einddoel de beklimming van een berg.  Verschillende mensen die ik ken hebben het gedaan en daar heb ik bewondering voor.  Ik had er ook wel zin in, maar om verschillende redenen was dat toen voor mij niet mogelijk.
Dat wil niet zeggen dat het programma mij niet heeft geholpen.  Waar ik vooral kracht uit heb gehaald was het samenhorigheidsgevoel binnen de groep, het 'wij begrijpen elkaar met een half woord gevoel', want mensen kunnen nog zo meelevend zijn, het is heel moeilijk om te begrijpen wat je doormaakt als je tegen kanker vecht.  Ik heb er een paar warme vriendschappen aan overgehouden en dat alleen al is onbetaalbaar !


Dit is een link naar de site van de jubileumeditie van vzw Surplus, het verhaal van 10 vrouwen met een kankerverleden die de Kilimanjaro hebben beklommen.

http://www.vrouwenopdetop.be/?p=1

maandag 8 november 2010

Pe in 'overdrive'

Het was vanmorgen weer een hele inspanning om mij uit bed te hijsen en naar de academie te gaan, maar eenmaal ik er was had ik er echt wel zin in.
Ik wou en zou een portret maken van een vrouw die een mastectomie had ondergaan en daartegenover een perfect naakt zetten, de maatstaf die ons door de reclame dagelijks door onze strot wordt geduwd.  Nu was dat portret van dat lichaam met maar één borst behoorlijk confronterend, heavy om te maken zelfs en in het begin zat ik er dan ook behoorlijk mee te worstelen.  Na de pauze leek het plots alsof alle puzzelstukjes op zijn plaats vielen en kon ik mijn borstels niet meer neerleggen.   Pas toen mijn klasgenoten al lang naar huis waren was mijn schets helemaal af en het mag gezegd worden, ik ben er behoorlijk tevreden over.
Maar nu moet ik het bekopen natuurlijk.  Ik ben dan ook weer behoorlijk over mijn grens gegaan en vraag me af wanneer ik mij er eindelijk eens bij ga bij neerleggen dat ik nu eenmaal niet meer alles kan zoals voordien.  Nooit waarschijnlijk, mezelf kennende, dus zal ik nu maar een beetje rusten en mij troosten met de gedachte dat ik behoorlijk moe ben, maar wel voldaan :-)

zondag 7 november 2010

Bedeltje

Mijn lieve dochter heeft mij getrakteerd op een mooi cadeau ; een bedeltje voor mijn armband.  Niet zomaar een bedeltje, ze heeft ook voor mij het hangertje uit 'The Pink Ribbon Collection' gekocht dat een Luzerne voorstelt, een bloem die traditioneel symbool staat voor het leven. 
Dank u lieve schat, dat had je echt niet moeten doen, maar ik ben er wel heel blij mee. x

vrijdag 5 november 2010

Controle

Ik ben gisteren op controle geweest en alles is in orde.  Mijn witte bloedcellen zijn al terug op peil, dat is dus goed nieuws,  als het cardiogram van mijn hart ook in orde is mag ik de volgende chemo krijgen.  Niet dat ik er zo naar uitkijk, maar ik besef dat ik hem nodig heb, die chemo, dus het is prima dat alles op schema kan verlopen. 
Gisteravond was ik vergeten mijn wekker af te zetten.  Toen ik vanmorgen wakker werd van het licht zag ik Beast geduldig zitten wachten voor dat ding tot het vogeltje zou komen.  Slim beest, Beast :-) !  Ik heb hem de ontgoocheling maar bespaard en de wekker afgezet.  Toen ik opnieuw wakker werd was het tien uur !

donderdag 4 november 2010

Beestenboel

Beast
Ik heb twee katten, of beter gezegd, de kinderen hadden elk een kat, maar vermits mijn zoon niet meer bij mij woont en geen interesse meer heeft voor Beast heb ik hem geadopteerd of hij mij, dat kan ook natuurlijk. Hippie was en blijft de kat van mijn dochter. Hij is een mooie een beetje hooghartige zwarte straatkat met symmetrische witte vlekken. Hij is een beetje koel en afstandelijk, maar kan ook heel lief zijn en eigenlijk is hij gewoon 'een vijg', want de dingen die mijn dochter met dat arme beest aanvangt hou je niet voor mogelijk. Zo vindt ze het bijvoorbeeld leuk om poppenkast met hem te spelen, hem aan te kleden of hem te laten dansen op muziek en alhoewel hij het duidelijk niet leuk vindt ondergaat hij zijn lot, zonder krabben of bijten en zit hij de rit gewoon uit.
Zijn broer, Beast is uit ander hout gesneden en laat niet zomaar met zich sollen. Hij krabt of bijt ook nooit, maar als hij vindt dat mijn dochter te ver gaat begint hij vervaarlijk te grollen en is dat voor haar duidelijk de boodschap dat ze hem moet laten gaan. Beast is niet zo mooi als Hippie, maar dat compenseert hij ruimschoots door zijn opgeruimd karakter, zijn ondernemendheid en zijn zin voor avontuur. Beast is altijd bezig, vindt altijd wel iets wat hem boeit of dat hij nader moet bekijken. Dat kan een open kast zijn of een speldje dat op de grond is gevallen er is altijd wel iets wat zijn interesse heeft.
Zoals mijn wekker bijvoorbeeld, die vindt hij bijzonder interessant. Ik heb zo'n lichtwekker die, voor het alarm aangaat de opgaande zon simuleert. Beast slaapt meestal bij mij en als hij dat licht ziet komt hij mij luid spinnend begroeten. Dan knuffelen we nog wat tot het alarm afgaat, een vrolijk fluitend vogeltje dat je zachtjes wakker maakt. Iedere keer als hij dat geluid hoort gaat die gekke kat compleet uit zijn dak en begint hij te zoeken en te jagen naar dat vogeltje, dat hij nooit kan vinden. Hij loopt toertjes in de slaapkamer, gaat aan het raam kijken en komt elke keer uit bij de bron van het geluid ; de wekkerradio. Vermits zijn ogen zijn oren bedriegen geeft hij het dan maar op en gaat meewarrig naar de keuken, wachten op ontbijt. Hippie toont geen enkele interesse voor dat nepvogeltje en komt pas uit bed als mijnheer weet dat het ontbijt geserveerd wordt.
Toen we naar het appartement zijn verhuisd vond ik het een beetje jammer voor die beesten omdat ze niet meer naar buiten kunnen, maar ze hebben zich heel goed aangepast en ik zou hen niet meer kunnen missen. Zeker nu niet, nu ik ziek ben ; ze zijn mijn gezelschap, mijn afleiding en mijn bezigheid.

woensdag 3 november 2010

Futloos

Ik sta er nog elke dag van te kijken hoeveel een mens kan slapen.  Alhoewel ik op tijd in mijn bedje ga slaap ik toch gemakkelijk tot acht uur of zelfs een stuk later !  Je zou denken dat dat voldoende nachtrust is voor iemand die bijna niets doet, maar neen.  Een middagdut van een uurtje of twee is vaak nog een must.
Ik wou het jaarlijkse uitstapje met mijn dochter naar de boekenbeurs niet missen, maar heb er op het laatste nippertje toch van afgezien wegens niet haalbaar.  Dat was de verstandige keuze, naar de boekenbeurs gaan zou mij momenteel absoluut niet lukken, maar het is niet leuk als je lijf je hoofd niet kan volgen.  We hebben dan maar een filmpje meegepikt dat was ook gezellig, maar niet hetzelfde natuurlijk.
Meestal lukt het mij wel om mij in mijn lot te schikken.  Ze pompen mijn arme lijf momenteel dan ook vol met stoffen die ook mijn goede cellen kapot maken en mijn lichaam moet een heel gevecht leveren, dat is niet niks.  De chemo is ook veel beter te dragen dan vorige keer, dus wat dat betreft heb ik zeker geen klagen, maar je erbij neerleggen dat dingen waar je vroeger zelfs niet bij stilstond nu niet meer haalbaar zijn voor jou, is toch niet altijd even makkelijk.
Het tijdsschema is een bijkomend probleem.  Oorspronkelijk waren er drie chemo's voorzien.  Als dat zo is is de volgende chemo ook meteen de laatste !  Maar bij de vorige consultatie werd er over drie tot zes beurten gesproken en dat is natuurlijk direct een heel ander gegeven.  Ik begrijp wel dat de oncologe niet over een glazen bol beschikt, we hebben het dan ook over geniepige kanker,  maar een einddatum waar ik naar zou kunnen uittkijken en  naartoe kan leven zou wel fijn zijn.  Maar die is er dus niet en dat kan ook niet, dat heb ik wel ondervonden toen de hormoontherapie niet aansloeg en men direct op plan B moest overstappen. 
Dus gaan we maar door en probeer ik zoveel mogelijk van de goede momenten te genieten en te profiteren van de verplichte pauze die ik in mijn leven moet inlassen.  Door veel te lezen en te schilderen bijvoorbeeld, want het is wel fijn dat ik daar nu heel veel tijd voor heb.