Wie niet horen wil, moet voelen.

Ik heb hier al eens laten vallen dat ik hardop droom van een elektrische fiets want gewoon fietsen wordt toch wat moeilijk. Moeilijk gaat ook zult u misschien zeggen en dat is ook zo, maar ik merk toch dat je dan een beetje in een neerwaartse spiraal komt en minder gaat fietsen en bewegen omdat het te lastig is. Een elektrische fiets op het verlanglijstje dus en na wat geïnformeer en geshop wist ik precies welk model ik wou. Maar daar hangt natuurlijk een stevig prijskaartje aan vast en als echte vrouw ga je niet voor het goedkoopste.

Nu wil het toeval dat ik via een opmerkzaam en attent klasgenootje van de academie een tweedehands exemplaar op de kop kon tikken en man, wat ben ik daar blij mee. Het ding heeft duidelijk al wat meegemaakt maar rijden dat dat doet! Ik zoefde gisteren dan ook iedereen voorbij, blij bellend om mijn doortocht aan te kondigen. Als een klein kind, zo content was ik met wapperende haren op mijn stalen, euh aluminium ros, fietste ik zonder problemen en zette met groot gemak een twintigtal kilometers op de teller ... om ’s avonds weer pijn in mijn heup te hebben. 

Ach ja, misschien had ik nog wat moeten rusten na die bestralingen, hoewel beperkingen, oppassen, daar is niets over gezegd en ik was het dus weer even uit het oog verloren of misschien heb ik het gewoon even genegeerd dat kan ook. Ik zal vanmiddag dan maar braaf naar het tennis kijken en misschien leer ik het wel eens. Ooit ... .