Mijn poortcatheter is geplaatst, gelukkig maar. Ik had al dunne aders maar door de chemo zijn ze helemaal niet meer aanprikbaar. Iedere keer als ik bloed moest laten trekken of een inspuiting moest krijgen verliep dit volgens hetzelfde scenario ; Een bedenkelijk gezicht van de desbetreffende arts of verpleegkundige, dan een zoektocht naar dé ader van het moment, die zelden werd gevonden, waarop ze naarstig begonnen te meppen op mijn arm of hand, zonder succes overigens. Dan, 'met de moed der wanhoop' toch maar prikken, ook dikwijls zonder succes ! Ik kan je verzekeren dat een prik in je al blauwe gezwollen hand niet meevalt. Toen ik mijn enkel gebroken had in januari hebben vier artsen en verpleegkundigen tevergeefs naar een ader gespeurd, met als gevolg een liescatheter. Toen ik mijn biopsie moest laten doen koos de anesthesist na verschillende vruchteloze pogingen van de verpleegkundige van dienst voor een ader in de hals. Klinkt griezeliger dan het is en het deed verdorie een stuk minder pijn dan in je hand of, heaven forbid, in je voet ! Das pas pijnlijk !
Maar nu heb ik dus mijn poortcatheter en niet zomaar een ! Dit gloednieuwe exemplaar noemt een power port en ziet er een stuk blitser en kleiner uit dan zijn oudere broertje. Vanaf nu kunnen verpleegkundigen en artsen naar hartelust prikken en spuiten via dit membraam en is het voor eens en altijd afgelopen met zuchten, meppen en vruchteloos prikken.
Eén nadeel : de reden waarom ik het vorige exemplaar heb laten verwijderen. Blijkbaar rinkelt mijn belletje heel gemakkelijk ; Pavlov's hondje, weet je wel, en ben ik enorm gevoelig voor conditionering. Telkens ik de ontsmetting nog maar rook ging ik op de één of andere manier de associatie met chemo maken en begon ik onmiddellijk aan een kotsmarathon, zoals toen. Ik hoop dat dat ondertussen al wat minder is, alhoewel, toen ik in januari mijn ingreep moest ondergaan was het ook al prijs. Een mens kan niet alles hebben zeker ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten