dinsdag 3 september 2013

Eén week later

Vorige week kreeg ik het heugelijke nieuws dat mijn chemo zijn ding niet meer deed en ik nu ook uitzaaiingen op de lever heb. Ik kan u verzekeren dat dit nieuws een ferme domper op de feestvreugde was. Helemaal onverwacht kwam het echter niet want ik voelde mij al lang slecht en sleepte mij voort en het was duidelijk dat het niet zo goed ging met mij, maar ik dacht dat mijn lieve lijf nog altijd aan het bekomen was van de aanslag op mijn weerstand door die bestralingen. Helaas was er meer aan de hand.
Ondertussen neem ik die chemo pillen bijna een week, tot hier toe gelukkig zonder bijwerkingen. Dat slepen gaat nog altijd door want ik ben nog steeds moe en futloos en de tumoractiviteit op mijn longen nam ook toe zodat ook die ademnood er weer is. Joy oh joy zou ik zo zeggen en ik vraag mij echt af wanneer ik wat beterschap mag verwachten want het begint mij nogal moeilijk te vallen om tevreden te zijn met zo weinig en ik verlang naar dat arrogante gevoel van vanzelfsprekendheid waar gezonde mensen mee door het leven zeilen.
Maar ik moet me er bij neerleggen want anders word ik misnoegd en ongelukkig en dat helpt ook niet echt. Ik ben wel naar de academie kunnen gaan, met dank aan de dochter, die mij gebracht en gehaald heeft zoals ik dat vroeger voor haar deed. Het wordt hier ondertussen écht de omgekeerde wereld. Niet dat ik productief kon zijn, want zoal ik al zei gaat alles traag en moeizaam.
Mijn eetlust is ondertussen beter, waarschijnlijk met dank aan de cortisonen die de dokter voorschreef. Die geven mij een 'fake' gevoel van beterschap en dat heb ik nodig. Dat zo’n behandeling niet echt geweldig is voor je lieve lijf is momenteel van ondergeschikt belang. Met die eetlust kan mijn lichaam terug wat op krachten komen en dat is zeker nodig. Verder is het afwachten en hopen op beterschap. Mijn geduld wordt serieus op de proef gesteld maar wie weet kan ik volgende keer een positief berichtje schrijven … .

5 opmerkingen: