Die kriebelhoest blijft mij maar ergeren en een job waarbij je de hele dag moet praten helpt niet echt. Ik leef op thee met citroen, honing en hoestsnoepjes. Eigenlijk valt er niets te hoesten en is mijn luchtpijp gewoon geirriteerd door de bestraling. Ik blijf dus hoesten, tot braken toe. Niet echt aangenaam, zeker niet voor mijn omgeving. Ik hoop dat het snel beter wordt, maar eigenlijk maak ik me daar niet echt zoveel zorgen over. Slikken gaat ondertussen wel opnieuw beter. Dat is dan toch al iets. :-)
Waar ik me wel zorgen over maak is mijn kortademigheid. Ik woon op 5 minuutjes stappen van mijn werk en toch ben ik al volledig buiten adem als ik die kleine afstand moet afleggen. Soms is het zo erg dat ik blijf hoesten en ... opnieuw ga braken. Ik weet dat je niet mag doemdenken, maar 'worst case senario' uitzaaiingen op de longen is al meer dan één keer door mijn hoofd geflitst. Vrijdag heb ik een afspraak bij de oncologe. Duimen maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten