As good as it gets

Als mensen mij vragen hoe het gaat antwoord ik bijna volautomatisch dat het goed gaat met mij en eigenlijk is dat een beetje dubbel. Ja, het gaat momenteel redelijk goed; ik kan twintig uurtjes per week werken, ik doe het huishouden en de boodschappen zelf, ik kan al eens een uitstapje maken dus vergeleken met de crisisperiode in 2010 is dat schitterend. Als ik ga vergelijken met mijn energieke vroegere zelf merk ik toch dat ik heel wat kwijt ben en daar treur ik soms om.

Zo ging ik bijvoorbeeld zeven uur per week sporten daar is nu geen sprake meer van. Fietsen met de elektrische fiets gaat goed, stappen heel wat minder. Ik kan werken omdat ik een beroep heb dat geen fysieke inspanning vraagt, zitten en praten lukt mij wonderwel, mijn geduld daarentegen wordt door sommige klanten nog steeds danig op de proef gesteld :-). En je doet het huishouden helemaal zelf zegt u en ook dat is waar, maar dan wel aan een gezapig slakkentempo. Een beetje poetsen, een beetje zitten en daarna opnieuw een stukje doen. Zo schiet het natuurlijk niet erg op en doe ik er bijvoorbeeld een ganse ochtend over voor ik de keuken aan kant krijg. Eens uitgaan of afspreken lukt ook maar ook dat moet ik doseren. Maximum twee afspraken per week heb ik ondervonden meer kan mijn lieve lijf niet aan en dat wreekt zich. En dan hebben we het niet eens over het aantal uren slaap dat datzelfde lieve lijf nodig heeft. Gelukkig werk ik in shiften en kan ik minstens vier keer per week lekker lang uitslapen want ook dat heb ik nodig.

Maar ja, het gaat goed, relatief goed, ‘As good as it gets’ zeg ik vaak en dat is ook zo. De kunst is om regelmatig je verwachtingen bij te stellen en daar heb ik het nog steeds een beetje moeilijk mee.