De tel kwijt

Er was een tijd dat ik bijhield de hoeveelste chemo het ook alweer was. Eerst kreeg ik een reeks van zes en ik dacht, en hoopte vooral, dat dat de eerste en de laatste reeks zou zijn. Jammer genoeg moest ik noodgedwongen voor meer gaan en kreeg ik opnieuw een reeks van zes van datzelfde straffe spul. En weer hoopte ik dat dat dan toch de laatste was, maar weer mocht het niet zijn. Ondertussen heb ik een abonnementje op deze voor mij levensnoodzakelijke cocktail en weet ik al lang niet meer de hoeveelste chemo dit ook alweer was. 
Ik weet alleen dat het voorbij is en dat ik even gerust mag zijn voor de komende drie weken en dat, is goed!

Hello beautiful

Iedereen heeft de mond vol van consuminderen maar als je zoals ik, twee jaar na elkaar, moet leven van een vervangingsinkomen is consuminderen gewoon een noodzaak. Ondertussen kan ik gelukkig terug werken en is consuminderen een levenswijze geworden want ik heb geleerd dat je echt niet gelukkiger wordt van het zoveelste kleedje of paar schoenen en zolang je je nog heel af en toe iets kan permitteren blijft het leuk.

Toen ik deze handige schoonheid vond tijdens het outlet shoppen voor noodzakelijke spullen kwam ik wel even in de verleiding. Maar ik was flink want een zoveelste handtas had ik écht niet nodig dus liet ik ze met een beetje pijn in het hart staan. Toen we, helemaal toevallig, weer voorbij die lederwaren zaak kwamen en de dochter en de zoon het voorstel deden om ze als mijn kerstcadeau te kopen, kon ik hun voorstel echt niet weerstaan. Dus werd de handtas gekocht, netjes ingepakt en voor enkele maanden in de kast van de dochter verstopt zoals het hoort met een mooi geschenk.

Ik heb braaf en geduldig gewacht en het was dan ook een prettig weerzien, op kerstdag!

Prettig kerstdagen!

Kreeg ik toch nog een creatieve kramp en ik tekende een hele kudde koddige Rudolfjes.

Prettige Kerstdagen, iedereen!

Op schema

Zoals afgesproken ben ik vandaag mijn driewekelijkse cocktail gaan halen en zitten we weer op schema. Verder niets nieuws onder de zon en in dit geval is het spreekwoord 'geen nieuws goed nieuws' meer dan waar.

Prettig weekend iedereen!

Opluchting

Omdat zowel mijn CT- als de botscan geen opmerkelijke verandering van de uitzaaiingen tonen heeft mijn oncologe besloten om de behandeling gewoon verder te zetten en zijn meer testen momenteel niet nodig. 
Het is mogelijk dat er uitzaaiingen in andere organen of de hersenen zijn, maar mijn oncologe acht dat weinig waarschijnlijk omdat kankercellen blijkbaar de eigenschap hebben, eens ze zich op een bepaalde plaats gevestigd hebben, daar ook te blijven. De oncologe heeft mijn lever op de scan kunnen controleren en daar was alles peis en vree. 
Over uitzaaiingen in de hersenen moet ik mij volgens haar geen zorgen maken omdat ik geen klachten heb die in die richting wijzen. Wat die klachten kunnen zijn heb ik maar wijselijk niet gevraagd want een mens zou zich van minder dingen beginnen inbeelden. 
Ik vertrouw op mijn oncologe en hoewel mijn vervelende tumormarker van 100 naar 200 is gestegen wijst niets anders op mogelijke tumoractiviteit. Ik weet dat ik nauwlettend in de gaten word gehouden en ga proberen mij voorlopig geen zorgen meer te maken. 

Prettig weekend iedereen!

Nog even geduld

De CT-scan van de longen zag er goed uit, de uitslag van de botscan krijg ik volgende vrijdag maar mijn oncologe was gematigd optimistisch zullen we maar zeggen Nu nog even geduld dus, want dat is naar men zegt 'een schone deugd'.

Statistieken beheersen mijn leven

Mijn vervelende tumormarker blijft maar stijgen en nu klonk mijn oncologe niet meer zo gerust. Ze schreef bij de vorige consultatie al een CT Thorax voor en deed er vandaag nog een botscan bovenop wat mij vertelt dat ze reden heeft om mij heel nauw op te volgen want twee keer een nucleaire botscan per jaar bestel je niet zo maar. We hebben het ook al over bijkomende behandelingen gehad maar dat is allemaal nog wat voorbarig. Nu komt het er op aan om rustig de tests van 16 november af te wachten. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar ik moet toegeven, ik voel mij nog altijd goed en dat is wel positief. Als dat vervelende cijfertje nu ook eens mee zou willen zou ik een tevreden mens zijn. 

Tingelingeling, belletje van .... .

Het gaat goed met mij, dank u, maar soms, heel onverwacht, rinkelt mijn belletje nog steeds. Zoals vanmorgen toen ik aan de slag ging met een nieuwe parket reiniger. Blijkbaar zit er een geur in dat product die mij aan chemo doet denken en ik voelde het al aankomen. Zweterig, licht misselijk en in plaats van die emmer weg te kieperen en een ander product te nemen blijf ik dus koppig verder poetsen terwijl ik mezelf toespreek dat ik niet zo flauw moet zijn. 
Fout zo fout om al die signalen te negeren en als straf heb ik het toilet innig mogen omhelzen. Eigen schuld, dikke bult maar het blijft mij verbazen dat na al die tijd sommige geuren mij nog steeds zo beïnvloeden. 
Pavlov zou een vette kluif aan mij hebben! 

Borstkanker infovoormiddag

De Stichting tegen Kanker wil vragen rond borstkanker beantwoorden en organiseert daarom op vrijdag 12 oktober een infovoormiddag over borstkanker. Verschillende thema’s komen aan bod: risicogroepen, recente vooruitgang in behandelingen, omgaan met botuitzaaiingen, de rol van integrale geneeskunde bij borstkanker.

De sprekers op de Infovoormiddag zijn stuk voor stuk experts. Het publiek kan hen rechtstreeks vragen stellen tijdens de vraag-antwoordsessies. 

meer info? http://www.kanker.be/antwerpen-borstkanker-infovoormiddag

De routineklus is weer geklaard.

Want dat is het inderdaad aan het worden, een routineklus. Nummertje nemen, bloed laten trekken, consultatie bij de oncologe en daarna de chemo in het dagziekenhuis. Maar alles is in orde dus kan ik dit driewekelijks bezoekje weer even vergeten. En eerlijk gezegd één keer om de drie weken, daar kan ik letterlijk en figuurlijk mee leven en als alles zo blijft ben ik tevreden. Er zijn mensen aan de dialyse bijvoorbeeld, die drie keer per week naar het ziekenhuis moeten, dan valt om de drie weken wel mee. Als je gaat vergelijken met gezonde mensen die geen ziekenhuisbezoek op het agenda moeten noteren heb ik de slechtere kaart getrokken. Maar zoals ik al zei, één keer om de drie weken, daar kan ik mee leven. Het mag altijd een beetje meer, of in dit geval minder zijn, natuurlijk!

Herinner je je deze nog?

Omdat contact met lotgenoten een grote steun kan betekenen start ZNA Jan Palfijn te Merksem met een reeks begeleide bijeenkomsten voor mensen met kanker. Het kind werd 'Transit' gedoopt, een mooie naam waar duidelijk over nagedacht is. Er worden om de veertien dagen, in totaal acht gratis sessies van telkens twee uur georganiseerd onder begeleiding van een psychologe. Indien u interesse heeft kan u zich inschrijven door te bellen naar Bieke Maes op het nummer 03/800.60.38.
Ik ben in ieder geval een beetje trots dat mijn werk het beeld werd bij dit fijne initiatief. 

Niet vergeten!

Niet vergeten! Nu zondag 30 september is er de race for the cure. Inschrijven kan nog altijd!

Cocktail uurtje!

Het is vreemd, maar nu ik deeltijds werk heb ik het er moeilijker mee om mijn chemo te halen dan voordien. Ik vermoed dat dat komt omdat je, als je werkt, je toch wat meer in de gewone wereld meedraait en het ziek zijn niet zo opvalt. Je cocktail gaan halen, daar kan je niet omheen en dat is dan weer even de neus op de feiten. Maar alles is al achter de rug en vandaag ging het weer bijzonder snel wegens niets nieuws onder de zon, dus kan ik mijn ziek zijn de volgende drie weken weer lekker negeren!

Dag tegen kanker

Niet vergeten, vandaag is het de dag tegen kanker !

Race for the cure

Op zondag 30 september vindt in Antwerpen op de Waalse kaai voor de 4e keer op rij de Race For The Cure plaats. Je kan drie kilometer wandelen of zes kilometer lopen en iedereen kan deelnemen, individueel of in groep.
De deelnemers vieren tijdens de Race for the Cure hun overwinning op borstkanker, steunen diegenen die nog altijd tegen de ziekte vechten en herdenken iedereen die aan borstkanker overleden is. 
Veronique De Kock neemt de presentatie voor haar rekening en er is ook randanimatie. Doen!

Even terugkijken

Mijn eerste werkweek is goed verlopen. Ik was helemaal niet te moe en kon nog gewoon naar de academie en gaan sporten. Toch ook belangrijk dat je de leuke dingen niet moet laten omdat dat er niet meer bij kan. 
Ook op het werk zelf ging het redelijk vlot. Blijkbaar is het zoals fietsen, nog een beetje onzeker en wankel maar je verleert het niet. Ik kreeg wel even koude voeten toen ik donderdag al opleiding kreeg voor een grote klant, wegens zo snel, maar ook dat was niet echt een probleem. Houden zo, zullen we maar zeggen!

Het hangt mijn voeten uit!

Omdat de orthopedische chirurg weigerde mijn schimmelteen te opereren zolang ik chemo krijg en de chemo wel op ‘the never ending story’ begint te lijken kocht ik met de moed der wanhoop dan toch maar zo’n stiftje bij de apotheek, iets wat volgens de orthopedische chirurg compleet zonloos was, en kleur al maanden, twee keer per dag, netjes binnen de lijntjes van mijn verminkte teennagel. En kijk, twee stiftjes en ettelijke kleurbeurten later zie ik dus verbetering, of misschien is het wishfull thinking, maar dat geloof ik niet. De pijn is volledig verdwenen, of misschien ben ik dat ondertussen gewoon, maar ik trek in ieder geval weer elke schoen uit mijn aanzienlijke verzameling zonder problemen aan.

Hopelijk kan ik volgend sandalen seizoen weer de deur uit met mooi verzorgde en gelakte teennageltjes. Soms zit geluk echt in kleine dingen!

Blij je terug te zien, Martine!

Tien maanden geleden verdween Martine Tanghe van ons scherm om de strijd tegen borstkanker aan te gaan, maar vanavond is ze er weer. Welkom terug, Martine, zou ik zo zeggen, we hebben je gemist.

En ook ik heb er vandaag mijn eerste dag opzitten en voelde mij heel welkom. Het was een drukke dag, want  mijn eerste schooldag op de academie zit er ook alweer op maar ik heb er van genoten. Morgen meer van dat!

Dag tegen kanker

Op donderdag 13 september kan je in 105 ziekenhuizen terecht voor de dag tegen kanker om je verbondenheid te tonen met kankerpatienten of om als kankerpatient eens verwend te worden door de vrijwilligers van de Vlaamse Liga Tegen Kanker. 
In het Middelheim ziekenhuis is er oa een praathoek, een infostand én je kan de film van de bergbeklimming van de deelnemers aan revalidatieprogramma Herstel & Balans bekijken. 

U bent welkom van 09.00 tot 16.30 in de deelnemende ziekenhuizen.

Move on!

Met spijt in het hart heb ik mijn lidmaatschap bij die sportclub met het bijna monopolie opgezegd. Ik was daar al een jaar of 16 lid en heb ze zien evolueren van een gezellige vriendenclub waar je al eens aan de toog kon blijven plakken en waar iedereen iedereen kent, naar een firma die enkel geldgewin nastreeft en waar je als klant tot lidkaart gereduceerd werd.

Nu was ik, en ik niet alleen, hun agressieve verkoopspolitiek al lang meer dan beu, maar dat is niet de reden waarom ik daar niet meer sport. Ik was eigenlijk nog maar net terug een beetje op dreef toen ze besloten om de step- en andere lessen die ik volg van het programma te schrappen. Ja, als je het zo stelt heeft die club mij natuurlijk niet veel meer te bieden, behalve hun constante veranderingen die ik niet bepaald verbeteringen vind. En toch heb ik getwijfeld en gepiekerd en een beetje uit nostalgie blijven volhouden maar omdat mijn stepmaatjes, waarvan ik met sommigen al een dikke veertien jaar samen sport, nu noodgedwongen ook andere horizonten gaan opzoeken heb ik de knoop doorgehakt en mijn lidmaatschap stopgezet, wat voor de financiële pijngrens een goede zaak is natuurlijk.

Dus ben ik op zoek naar iets anders want bewegen is belangrijk vind ik en mijn oncologe vindt dat zeker. Ik ben al dikwijls met de dochter gaan lopen in het park, wat wil zeggen dat de dochter loopt en ik er wat achteraan hobbel. Lopen is nu eenmaal nooit echt mijn ding geweest maar het is wel gezellig om samen buiten in beweging te zijn. We hebben ook een stepper gekocht voor thuis, maar fitnessen vind ik niet zo leuk en dit is dus in geval van nood. De dochter heeft al heel wat kilometertjes op die crosstrainer afgelegd, ik stond erbij en keek ernaar. En volgende week ga ik eens proeven van salsa dansen en ik ben benieuwd of dat iets is voor zo’n stijve hark als ik. Het is niet makkelijk om na zoveel jaren iets nieuws te zoeken en ik treur ook een beetje om mijn verloren stepklas maar ben wel benieuwd naar wat er uit de bus gaat komen. Suggesties zijn altijd welkom!

Terug naar school

Het terug naar school gevoel is wel heel erg aanwezig nu de laatste week van de vakantie is aangebroken. En voor mij was het zeker even schrikken want het terug aan het werk gevoel is plots wel heel dichtbij na bijna twee jaar afwezigheid. Ik kreeg even koude voeten, maar we gaan ervoor en vandaag mag ik al eens proeven van het leven zoals het is op de werkvloer want ik word verwacht om allerlei zaken in orde te maken, voor het echte werk kan beginnen.

De zoon is al lang ingeschreven in zijn nieuwe school voor zijn specialisatiejaar en moest alleen nog papieren binnenbrengen en hier in huis is het al een tijdje op de toppen van de tenen lopen wegens een dochter met herexamen, waar wij natuurlijk heel erg voor supporteren.

Ja ja het dagelijkse sleur gevoel komt wel heel dichtbij en zoals altijd kijk ik daar ook een beetje naar uit!

Zwijgen is goud

Mijn drie wekelijkse controle en chemo zit er weer op vandaag en hoewel het een beetje met een valse start was omdat mijn poort geen bloed gaf en de verpleegkundige van dienst twee keer moest prikken is alles verder in orde. Mijn tumormarker blijft braaf zweven en alles is rustig dus de dokter wist verder niet veel te vertellen. Hoe minder, hoe liever, zou ik in dit geval zeggen, dus ik kan weer met een gerust hart genieten van het weekend. 

Antwerpen zingt, een kort liedje.

Ik ben gisteren met een paar vrienden naar Antwerpen zingt geweest en heb, een beetje overmoedig, de kleine 8 km daarheen en terug ook natuurlijk, gefietst. Om tien uur was mijn liedje uit en moest ik het tochtje terug naar huis nog aanvangen. Vanmorgen tot kwart voor tien in mijn bed gelegen, ik schrok dan ook echt wakker. Blijkbaar heb ik heel wat tijd nodig om van zo'n nachtbrakerij te recuperen... . Maar het was wel plezant!

Duimen helpt!

Bedankt allemaal om aan mij te denken. Duimen helpt dus duidelijk want ik kreeg gisteren een goed rapport. Zowel de echo van de lever, de CT Thorax als de botscan toonden ongeveer hetzelfde beeld als vorig jaar dus dat is goed. We gaan gewoon verder met de behandeling en nu begin ik natuurlijk weer te hopen op een beetje meer. Maar als het zo mag blijven ben ik ook al dik tevreden!

Step up!

Ik ben voor het eerst, sinds meer dan twee jaar, terug gaan steppen. Weliswaar zonder step, door de step met een krijtje op de vloer af te tekenen, maar kniesoor die daar op let. In ieder geval, ik was vergeten hoe graag ik dat wel doe en hoe erg ik het gemist heb. Over mijn step 'vliegen' zoals vroeger zal er niet meer inzitten, maar het deed deugd om er terug te staan en mijn stepmaatjes weer te zien. Volgende week opnieuw!

ps. zoals die in het midden, die regelmatig niet mee is, step ik ook :-)

The whole enchilada

Het is weer die tijd van het jaar voor wat ik 'mijn groot onderhoud' noem. In mijn geval is dat, nog eens, een CT-thorax, een echo van de lever en een nucleaire botscan. Voor de echo van de lever heb ik al een goed rapport gekregen, dat gaf de arts van dienst mij onmiddellijk mee, dus dat is geruststellend. Ik heb nog maar enkele weken geleden een CT-Thorax gehad en die was oké het zou mij verbazen moest deze slecht zijn. Dan rest alleen nog maar de botscan maar ik verwacht, of beter gezegd hoop, dat ook daar alles peis en vree is. Vrijdag heb ik mijn consultatie met chemo. Nog even in spanning afwachten dus. 

Vriendinnekesdag

Ik heb vandaag een geweldige dag doorgebracht met twee Herstel & Balans vriendinnen. Het is raar want hoewel we elkaar weer een hele tijd niet gezien hadden was het net gisteren en werd de draad gewoon weer opgepikt. We hebben dan ook bijna tien uur aan één stuk gebabbeld! Heel leuk! Dikke knuffel dames :-)

Terug aan het werk

Ik ben volop bezig met regelen en plannen om in september deeltijds aan het werk te gaan. Zo goed gaat het dus met mij! Het zal wel spannend zijn om na bijna twee jaar afwezigheid opnieuw te werken maar ik kijk er naar uit!

De kost van besparingen

Een tijdje geleden vertelde ik dat je  een nummertje moet nemen op oncologie en je niet meer persoonlijk begroet wordt door iemand van het secretariaat. Blijkbaar was dat niet de enige verandering en beginnen we nu pas echt te merken hoe het werkt, of beter gezegd niet werkt, nu het kloppend hart dat het secretariaat van oncologie was, is weggenomen en de taken werden verdeeld over andere diensten.
Zo vroeg mijn arts aan de secretariaatsmedewerker waar mevrouw X op dit moment was want die mevrouw was naar een andere afdeling gestuurd voor een test. Terwijl men vroeger  perfect op de hoogte was van het doen en laten van iedere patient moest de secretaresse nu het antwoord schuldig blijven.
Toen ik afspraken moest maken voor mijn 'groot onderhoud' zijnde een nucleaire botscan een CT thorax een echo van de buik en een mamo moest dat ook boven aan het onthaal ipv zoals vroeger bij het secretariaat oncologie. Ik zag de grap er nog van in maar eigenlijk is het helemaal niet grappig. Ik moest de onthaalmedewerker instructies geven, zoals doorgeven dat die test eerst moest omdat ik daar nuchter voor moet zijn en de inspuiting van de nucleaire wordt meestal eerst gegeven om tijdens het wachten andere tests te doen. Ik weet dat omdat ik al veel te dikwijls door die mallemolen ben gegaan maar eigenlijk hoort diegene die de afspraken maakt dat te weten en is het helemaal niet de taak van de patient om daarbij te helpen. Ik kan mij voorstellen dat er op die manier fouten worden gemaakt bij het inplannen van afspraken of dat het zeker niet meer zo efficient gebeurd met langere wachttijden tot gevolg.
Toevallig had ik gisteren een dringende vraag voor mijn oncologe. Vroeger liet je een boodschap na op het secretariaat oncologie en werd je door je arts of diens vervanging dezelfde dag teruggebeld wanneer het hen paste. Nu heb ik zeker tien minuten aan de lijn gehangen, ben verschillende keren doorgeschakeld om uiteindelijk de oncoloog te storen tijdens een stafvergadering en te moeten terugbellen. Ik ben zeker geen patient die onnodig belt maar ik kan mij voorstellen dat het vervelend is voor de artsen nu zij de 'buffer' niet meer hebben die het secretariaat vroeger was.
Mijn eerste reactie op de veranderingen, lees besparingsmaatregelen, was niet zo negatief. Een nummertje nemen is niet echt persoonlijk, maar er zijn ergere dingen. Nu ik merk wat de werkelijke prijs is die er moet betaald worden ben ik alles behalve enthousiast. Maar kom, ik voel mij blijkbaar heel goed als ik daar over kan zeuren :-).

As good as it gets

As good as it gets. Dat vond ik altijd een geweldige oneliner in de gelijknamige film met Jack Nicholson en Helen Hunt en dat is ook dikwijls mijn antwoord als iemand vraagt hoe het met mij gaat.

Niet dat ik mag klagen want het gaat goed! Alles blijft nog steeds stabiel en hoewel mijn tumormarker lichtjes zweeft en toch een beetje in stijgende lijn gaat mag ik mij van mijn oncologe absoluut geen zorgen maken, dus luister ik braaf en probeer dat ook niet te doen.

Maar het hangt er maar vanaf met wat je het vergelijkt als je het erover hebt hoe goed het wel gaat. Vergeleken met oktober 2010 gaat het uitstekend met mij, dank u, want die ademnood was zo beangstigend en gewoonweg niet leefbaar. Als ik ga vergelijken met wie ik vroeger was en wat ik vroeger kon is het heel wat minder natuurlijk, dat spreekt voor zich. Niet alleen ben ik flink op weg om gerust middelbare leeftijd genoemd te worden en dan treuren we allemaal een beetje om het verlies van de jeugdige ik die we ooit waren, twee keer kanker overwinnen heeft dat proces zeker geen goed gedaan.

Maar hoewel het niet altijd even makkelijk is en ik soms wel sombere dagen heb probeer ik het glas altijd halfvol te zien en blij te zijn met wat ik nog wel kan. Zelfs als ik mij de bomma voel tijdens de aerobic klas!

Nummertje nemen

Het was even wennen op oncologie vandaag, want vanaf nu moet je dus een nummertje nemen en word je niet meer persoonlijk begroet door de onthaalmedewerker. Het stoorde mij niet zo erg, misschien omdat ik al zolang meedraai, maar het persoonlijke menselijke onthaal valt hierdoor wel weg en dat vind ik jammer. De dochter was een beetje geshockeerd; 'Net alsof je bij de slager staat' vindt zij. Niets aan te doen, zo zal het voortaan gaan en we zullen er aan moeten wennen. Maar is het niet geweldig dat verder alles goed is en dit dus het enige is wat ik heb te melden? 

Snoeien tegen kanker

De actie snoeien tegen kanker is weer begonnen. Je kan het snoeisel van je Taxushaag naar het containerpark brengen of online een afspraak maken om het taksussnoeisel op te laten halen. In dat snoeisel zit een stof die wordt gebruikt in kankerremmende medicijnen. Lees wel eerst goed de instructies na op snoeien tegen kanker en taxussnoeisel.be.

Genant!

Of de kleine genoegens van chemo part zoveel. Je zou denken dat mijn braakreflex ondertussen een beetje gekalmeerd is. Niet dus! Joy o joy als je dat overvalt op het moment dat de tandarts in je mond zit te werken. Gelukkig was hij heel begripvol en kan ik er alweer om lachen.

In het nieuws

Het aantal kankergevallen stijgt met 75 procent tegen 2030, bloklettert De Standaard. Als dat geen deprimerend vooruitzicht is?!

Opluchting!

Ik moet echt eens leren om niet zo te panikeren of pas te panikeren als het nodig is. Maar ja, angst is irrationeel, angst heb je niet onder controle en je laat je erdoor meeslepen. Mijn ademnood is zeker nog niet vergeten en de schrik zit er nog goed in, dus zelfs als ik mij goed voel laat ik me dan toch leiden door dat cijfer die de tumormarker is. Maar kijk, deze keer was hij dus gedaald alsof hij mij een beetje wil uitlachen. Jammer genoeg had de oncologe het protocol van de CT nog niet gekregen en moest ik tot na de behandeling wachten op het goede nieuws. Maar het kwam, dat goed nieuws, en ik ben er heel blij om. Misschien dan toch een beloning omdat ik zo flink was?

Ceetee

Nee het is niet nummer twee. Ik heb ondertussen al zoveel CT thorax scans gehad dat ik de tel kwijt ben. En als er een top vijf van onaangename onderzoeken is, staat deze er zeker in. Niet omwille van de scan zelf maar van de contrastvloeistof die ze inspuiten. Om te beginnen moet er dan geprikt worden en dat is met mijn dunne wegspringende aders niet evident. Maar de verpleegkundige van dienst prikte vakkundig, in mijn hand weliswaar, maar dat viel mee. Alleen heb ik altijd zo'n onaangenaam gevoel van die contrastvloeistof. Het begint met een warme tinteling in mijn mond en loopt zo helemaal door mijn lichaam om mij, last but not least, een geweldige drang om naar het toilet te gaan te bezorgen. Niet leuk dus, maar het is alweer voorbij. Nu nog even wachten tot vrijdag en hopelijk krijg ik dan een goed rapport, omdat ik zo flink was :-)

De 1000 km van Kom op tegen Kanker.

Ze zit erop de 1000 km van Kom op tegen kanker. Ongeloofelijk hoeveel mensen hebben meegetrapt én geld ingezameld voor onderzoek. Geweldig, toch?


http://www.1000km.be/

Het zit er weer op!

Mijn chemo en consultatie zitten er weer op voor vandaag. Vermits het de lange versie was ben ik wel even zoet geweest op de afdeling oncologie, maar nu heb ik nog heel de middag voor mij.
Alles is nog steeds peis en vree, maar omdat ik mij ongerust maak over de nog steeds in licht stijgende lijn evoluerende tumormarker wordt de CT thorax die normaal voor juni is voorzien iets vroeger gepland, zodat we de resultaten bij mijn volgende cocktail kunnen bespreken. Ondertussen probeer ik niet te piekeren.

Prettig weekend, iedereen!

Ze kan het nog steeds goed uitleggen ... .

Ik krijg vaak de opmerking dat ik zo vreselijk moedig ben, maar eigenlijk is dat helemaal niet waar. Toeval wil dat ik net een interview met Sonja Barend las, die ook twee keer tegen borstkanker vocht en dit is wat zij daarover vertelt;

‘Als je jong bent, denk je nooit aan ernstig ziek worden of doodgaan, maar als je eenmaal hebt meegemaakt dat de dokter met een ernstig gezicht vertelt dat er iets goed mis is, komt de angst. En die blijft daarna altijd aanwezig, vooral ’s nachts als je weleens een uurtje wakker ligt. Ik wil zo vreselijk graag 120 worden met mijn geliefde en dat zat er dus, volgens mij, niet meer in. Maar ik kan je iets vertellen: je snapt van jezelf niet hoeveel moed je hebt, zelfs als je jezelf echt geen moedig mens vindt. Ik ben bepaald geen durfal, ook geen angsthaas, meer iets ertussenin. Als ik naar mezelf keek, was ik soms verbaasd over de moed die ik toonde… . ‘

Ik denk eerlijk gezegd dat dat voor alle mensen die in zo’n situatie zitten geldt, geen durfal maar ook geen angsthazen, gewone mensen zoals u en ik, die moedig moeten zijn omdat ze geen andere keuze hebben. In ieder geval, ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden.  

Weinig nieuws onder de zon.

Is het niet geweldig dat het hier zo rustig is op deze blog en dat ik zo weinig te melden heb? Ik vind in ieder geval van wel. Vandaag was het weer tijd voor mijn drie wekelijkse cocktail en omdat het de korte versie was, was ik er ook snel vanaf. Het enige wat mij een beetje verveeld is het feit dat mijn tumormarker nog altijd lichtjes stijgt, maar de oncologe blijft beweren dat er geen reden tot paniek is en alles perfect binnen het normale blijft. Ik doe dan ook mijn uiterste best om dat te geloven maar dat is niet altijd even makkelijk. Dan spreek ik mezelf streng toe; ‘Pas panikeren als het tijd is om te panikeren!’ :-)

De stresskip.

Nu het weer voorbij is kan ik het toegeven. Ik vertrok vanmorgen met lood in mijn schoenen naar de drie wekelijkse controle. 
Waarom, zal u denken, alles is toch in orde en dat is ook zo. Alleen was mijn tumormarker de drie vorige controles heel lichtjes gestegen. Niets aan de hand stelde mijn oncologe mij iedere keer gerust, die tumormarker zweeft een beetje en maakt lichte schommelingen dat is perfect normaal.
En dat is ook wat ik op deze blog schreef en waar ik mezelf steeds van probeerde te overtuigen maar blijkbaar zit de schrik er bij deze stresskip nog goed in en bezorgde hij mij de afgelopen dagen zelfs een slechte nachtrust. Ik heb mezelf dan ook verschillende keren vermanend moeten toespreken dat ik pas moest panikeren als er te panikeren valt, maar hé een gevoel hou je niet zomaar onder controle.
Allemaal stress voor niks dus, want ook nu blijft mijn tumormarker netjes op een plateau zweven en was mijn bloedbeeld dik in orde. 
Gelukkig heeft de VLK mij weer getrakteerd op een zalige gelaatsverzorging tijdens de chemo of hoe een dag die rottig begon toch nog leuk kan worden. 

Katjes in het donker ... .

Dat mijn katten broertjes zijn wist u al en dat ze goed op elkaar lijken weet u ondertussen ook. Mensen die op bezoek komen en hen niet goed kennen houden hen zelfs niet op het zicht uit elkaar, maar wij kennen hen door en door zodat we zelfs ’s nachts in het donker weten wie er bij ons komt kamperen.

Zo heeft Hippie een beetje een rare slepende stap, maar springt hij super licht en elegant op je bed. Beast loopt dan wel geruisloos maar zijn sprong is alles behalve elegant te noemen. Bovendien heeft hij de vervelende gewoonte om op je lieve lijf te gaan staan of er over te lopen terwijl Hippie netjes rond gaat, waarvoor onze dank.

Hippie voelt met zijn pluizige pels ook heel anders aan dan Beast, die eerder een stugge vacht heeft en als Beast bij je komt slapen gaat dat meestal gepaard met luid gespin terwijl Hippie, die niet kan spinnen, een soort pruttelend geluid maakt.

Hippie kruipt ook heel dicht tegen je aan. Een beetje te dicht naar mijn gevoel en daarom verkiest hij waarschijnlijk eerder het bed van de dochter die dat wel kan verdragen. Beast zal in de wintermaanden wel lekker bij je komen bunkeren maar eens het weer wat beter wordt vindt hij het al snel te warm en neemt afstand.

En als je tegen de ochtend aan wakker wordt van een hevige venijnige pijnscheut in je teen, weet je dat Beast op je bed zit, vrolijk en monter, bij gebrek aan muizen op jacht naar je voet die onder de dekens beweegt en blijkbaar heeft hij ook dan weer beet! 

To work or not to work ... .

Het was weer zover vandaag; tijd voor de driewekelijkse chemo. Alles is nog steeds peis en vree én de oncologe heeft beslist om de Zometa maar om de zes ipv om de drie weken te geven, dus dat verkort de behandeling een stuk en dat is natuurlijk altijd prettig. Vanaf nu krijg ik beurtelings een chemo met en een zonder Zometa en dan ben ik heel wat sneller klaar.

Ik heb het ook met de oncologe over de werkplannen gehad, maar van haar kreeg ik slechts een aarzelend ‘misschien kan je dat doen’. De huisdokter was heel wat duidelijker met een beslist en krachtig neen, dus misschien is mijn voornemen toch nog wat overmoedig. Ik blijf het dan maar bij mijn schrijfsels houden en ga volgende week in ieder geval genieten van het beloofde mooie weer!

Wie heb ik aan de lijn ... ?

Ik ben vandaag nog eens een bezoekje gaan brengen aan mijn werkgever en ik moet toegeven dat het dan iedere keer opnieuw kriebelt om terug te beginnen.

Beetje gek vind u misschien, maar dan moet je maar eens langer dan een jaar thuis zitten. Ik hou mij wel bezig, met de academie en mijn blogs, maar hoe je het ook draait of keert, je raakt geïsoleerd en je krijgt van jezelf en je omgeving de stempel ‘ziek’ opgeplakt en hoewel het waarheid is, is dat toch niet zo fijn. Misschien zijn er sommigen onder jullie die er van dromen om de ganse dag thuis rond te hangen, maar na een tijdje gaat ook dat vervelen. Werken betekent sociaal contact, niet meer dat stigma ziek zijn opgeplakt krijgen, meedraaien in de gewone dagelijkse sleur die ons soms zo gaat vervelen, maar toch ook de voldoening die je er uit haalt om van het financiële plaatje maar te zwijgen want als alleenstaande rondkomen van een uitkering is soms een echte uitdaging.

Maar mijn oncologe vindt het nog te vroeg en misschien heeft zij wel gelijk. Het is ook heel moeilijk om in te schatten of ik er klaar voor ben of niet en ik kan wel overmoedig verklaren dat ik thuis allerlei zaken doe, maar dat is dan wel steeds op mijn voorwaarden en op mijn (bomma) tempo. Op de werkvloer moet je meekunnen met het tempo dat je wordt opgelegd en dat is natuurlijk een heel ander plaatje.

Ik zou deeltijds beginnen, dat spreekt voor zich, en er hangen een heleboel formaliteiten en procedures aan vast, daarover heb ik mij al geïnformeerd. Maar het zou ook betekenen dat ik niet meer te ziek ben, of toch niet meer zo ziek dat je niet meer mee kan op de arbeidsmarkt en dat gevoel alleen al is onbetaalbaar.

Stof tot nadenken dus en ook gespreksstof genoeg bij de volgende consultatie bij de oncologe!

  

Een miezerige dag.

Het was een miezerige dag vandaag, letterlijk en figuurlijk.

Eerst moest ik mijn drieweekse behandeling gaan halen maar alles was oké. Alleen dat de tegenzin groter wordt nu mijn dagelijkse leven iedere keer wordt onderbroken door dat doktersbezoek en het ‘bha, is het nu weer zover gevoel’ is dan heel erg aanwezig. Grappig eigenlijk, want toen ik iedere week moest, klaagde ik daar niet over. Toen voelde ik heel goed dat mijn lichaam die behandeling dringend nodig had. Nu dat wat minder is wordt een mens al eens arrogant en hoopt op meer, maar eigenlijk mag ik niet klagen.

Na de chemo ben ik afscheid gaan nemen van A. Zij heeft enorm gevochten, een ongelijke strijd geleverd, maar uiteindelijk heeft de kanker het pleit gewonnen en is A heengegaan. Ik heb haar zelf niet zo goed gekend, maar ik weet dat zij een straffe madam was en op zo’n momenten word ik dan een beetje moedeloos omdat ook ik al zo lang tegen dat monster in mij vecht. 

Slaap zacht, lieve A, je hebt rust verdiend.

Als kers op de taart, kreeg ik ’s avonds nog een hevige aanval van buikgriep. 

Er zijn zo van die dagen!

Engeltjes in training.

Altijd vriendelijk, altijd tijd voor een praatje. Ze blijven informeren hoe het met je gaat. Ze weten wie je bent, kennen je verhaal en hebben altijd het geduld om te luisteren en mee te voelen. Ik weet niet hoe ze het doen maar is er een probleem of heb je iets nodig, dan hebben zij dat meestal al gezien en verwoord voor we er naar kunnen vragen.

En als er dan eens iemand misselijk is, zorgen zij er onmiddellijk voor dat je je even discreet kan terugtrekken.

Bedankt, verplegend personeel van het oncologisch dagziekenhuis. Dit is niet zo maar een job voor jullie en dat voelen wij goed aan. En hoewel het niet leuk blijft om langs te komen voor de behandeling en wij nog steeds zo snel mogelijk weg willen, maken jullie het verschil. Elke behandeling opnieuw. 

Hup met de beentjes!

Ik heb vandaag voor het eerst terug een groepsles genomen op de sportclub en het was pas toen ik daar stond dat ik besefte hoe erg ik dat wel heb gemist. Vroeger ging ik toch gemakkelijk minstens zeven uur per week sporten en een groot deel daarvan waren groepslessen. Fitness is er achteraf bijgekomen omdat je dan niet aan uur en tijd gebonden bent, maar dat vind ik toch maar een beetje saai. Vandaag was het dus mijn vuurdoop en ik heb er echt van genoten. Ik kan ook trots zeggen dat ik het hele uur vol heb gemaakt. Een beetje op mijn tempo weliswaar en af en toe vals gespeeld door sneller te stoppen of de lichte versie van een oefening te kiezen, maar toch. Langs de andere kant was het ook heel confronterend, want vroeger deed ik zo’n les met de vingers in de neus en dat was nu wel even anders. Vooral toen ik na het stretchen moest rechtstaan was het bomma gevoel heel erg aanwezig.

Maar volgende week, ga ik zeker terug! 

Komkommertijd

Is het niet geweldig dat ik op deze blog kan melden dat het komkommertijd is? Dat ik iedere drie weken mijn chemo ga halen en telkens opnieuw te horen krijg dat mijn tumormarker stabiel, zelfs nog steeds lichtjes dalend is? Ook nu weer was alles dik in orde en heb ik geen last gehad van de chemo. Fantastisch toch! Graag meer van dat!

A dream come true.

Sinds wij in het appartement wonen mogen de katten in alle kamers en slapen zij dus ook bij ons. Dat was in het huis wel even anders. Daar bleven de heren gewoon beneden in de living, want katten in bed zag ik toen niet echt zitten.

Maar een mens moet flexibel zijn en vermits ze geen stapje in de wereld meer kunnen zetten, was hen opsluiten in een vrij kleine ruimte geen optie dus genieten ze nu volop van het privilege om net als wij op bed te slapen.

Hippie kampeert meestal bij mijn dochter en Beast slaapt bij mij, maar dat durft al eens te variëren. Als ze echter samen willen slapen is het altijd bij de dochter omdat ze, dat veronderstel ik tenminste, bij haar gewoon meer mogen. Dan slaapt Hippie in haar armen en ligt Beast aan haar voeten en is het daar bijna net zo gezellig als een pyjama party.

Na zo’n nachtje van bunkeren met de katten stond mijn dochter eens doodmoe op. Niet goed geslapen meende ze, zo’n vervelende droom waar ze de ganse nacht mee bezig was geweest en waar je doodmoe van wakker wordt. Toen ik haar vroeg wat ze dan juist gedroomd had antwoordde mijn dochter dat ze heel de nacht ergens tegen aan werd geduwd en zij op haar beurt dus moest terugduwen. Vermoeiend allemaal, maar eenmaal wakker zag ze wat die vervelende droom had veroorzaakt. De heren der schepping lagen lekker languit en hadden prinsheerlijk minstens drie vierde van het bed in beslag genomen terwijl mijn dochter enkel de zijkant toebedeeld had gekregen. Ze voelen zich goed thuis, onze katten en wanen zich soms heer en meester.

En zo zie je maar, sommige dromen komen echt uit!

Daar zijn vrienden voor.

Ik ben onlangs naar een feestje geweest en dat op zich is natuurlijk al ontzettend leuk. Maar wat dit feestje nog leuker maakte was mijn ‘Herstel en Balans’ maatjes nog eens terugzien. Wij komen, zoals dat zo dikwijls het geval is, veel te weinig samen, maar als het zover is, is er onmiddellijk die band, die klik. Dan kunnen wij kletsen alsof het gisteren was dat we elkaar laatst zagen en ik denk dat dat gevoel bij de mensen die samen de berg beklommen nog veel sterker is omdat bij hen dat groepsgevoel helemaal nodig was om de top te bereiken. Ik heb enkel het Herstel en Balans programma gedaan, de berg beklimmen zat er toen niet in, maar wie weet lukt het een volgende keer om mee te gaan. Ik ben in ieder geval blij met de vrienden die ik aan ‘Herstel en Balans’ heb overgehouden!

Dikke knuffel.

De eerste van 't jaar.

Mijn eerste chemo van het nieuwe jaar zit er alweer op. Alles is nog steeds peis en vree. Mijn tumormarker blijft braaf rond de 75 zweven en op de CT-scan was te zien dat er minder vocht in de longen zit en de situatie verder status quo is. Een goed rapport dus en daar ben ik blij om. Vroeger zou ik mijn oncologe misschien om meer informatie gevraagd hebben, maar na vijftien maanden merk ik dat er ook bij mij een soort van vermoeidheid naar dit soort inlichtingen is opgetreden. Mijn oncologe zegt dat het goed is, dus zal dat ook wel zo zijn en als er slecht nieuws is zal ik het sneller dan mij lief is te horen krijgen.  Ik voel mij ook goed, hoewel ik tijdens het klussen weer een paar keer tegen mijn grens ben aangelopen. En ik weet wel dat mijn arme lijf weer een serieuze opdoffer heeft gekregen en dat ik ‘van ver moet komen’, maar soms negeer ik dat liever even en geniet ik van het goed gevoel van een klus gedaan op bomma tempo :-)