Ik ben vandaag nog eens een bezoekje gaan brengen aan
mijn werkgever en ik moet toegeven dat het dan iedere keer opnieuw kriebelt om
terug te beginnen.
Beetje gek vind u misschien, maar dan moet je maar eens
langer dan een jaar thuis zitten. Ik hou mij wel bezig, met de academie en mijn
blogs, maar hoe je het ook draait of keert, je raakt geïsoleerd en je krijgt
van jezelf en je omgeving de stempel ‘ziek’ opgeplakt en hoewel het waarheid
is, is dat toch niet zo fijn. Misschien zijn er sommigen onder jullie die er
van dromen om de ganse dag thuis rond te hangen, maar na een tijdje gaat ook
dat vervelen. Werken betekent sociaal contact, niet meer dat stigma ziek zijn
opgeplakt krijgen, meedraaien in de gewone dagelijkse sleur die ons soms zo
gaat vervelen, maar toch ook de voldoening die je er uit haalt om van het financiële
plaatje maar te zwijgen want als alleenstaande rondkomen van een uitkering is
soms een echte uitdaging.
Maar mijn oncologe vindt het nog te vroeg en misschien
heeft zij wel gelijk. Het is ook heel moeilijk om in te schatten of ik er klaar
voor ben of niet en ik kan wel overmoedig verklaren dat ik thuis allerlei zaken
doe, maar dat is dan wel steeds op mijn voorwaarden en op mijn (bomma) tempo. Op
de werkvloer moet je meekunnen met het tempo dat je wordt opgelegd en dat is
natuurlijk een heel ander plaatje.
Ik zou deeltijds beginnen, dat spreekt voor zich, en
er hangen een heleboel formaliteiten en procedures aan vast, daarover heb ik
mij al geïnformeerd. Maar het zou ook betekenen dat ik niet meer te ziek ben,
of toch niet meer zo ziek dat je niet meer mee kan op de arbeidsmarkt en dat gevoel
alleen al is onbetaalbaar.
Stof tot nadenken dus en ook gespreksstof genoeg bij
de volgende consultatie bij de oncologe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten