Kwart voor vijf, ik staar naar de klok, die meedogenloos terugstaart. Na ontelbare vruchteloze pogingen hou ik het ook deze nacht weer voor bekeken. Ik was er nochthans hoopvol aan begonnen, gewapend met mijn slaappilletje en de medicatie om de hoest te onderdrukken, maar jammer maar helaas. Drie uur schijnt mijn spookuur te zijn en vermits ik om 22.00 uur ben gaan slapen heb ik toch weer enkele uurtjes op de teller. Jammer genoeg is dat niet meer voldoende naarmate de slapeloze nachten zich opstapelen. Om vier uur heb ik nog een dappere poging ondernomen door bij de verpleger iets om te slapen te bietsen, maar het heeft niet mogen baten. Ik voel mij alleen comfortabel als ik volledig rechtop kan zitten en alleen dan is die afmattende hoest er niet voortdurend. En dan is het kiezen of delen ; voortdurend hoesten of de kleine kans op heel even slaap want rechtop slapen lukt mij nog niet echt, daar zal ik nog even voor moeten oefenen. Voor deze nacht is mijn keuze in ieder geval gemaakt gemaakt en naarmate dit tekstje vordert mindert ook het gereutel en de hoest. Als ik het zo nalees wordt het wel een beetje een somber stukje, maar misschien kan ik overdag enkele uurtjes slapen nu ik beter kan liggen en helpt dat voor mijn humeur.
Mijn kamergenote heeft het niet getroffen met mij, maar blijkbaar slaapt ze toch voor het grootste deel door mijn geblaf. Gelukkig maar. Ik heb het trouwens ook niet getroffen met haar, maar dat verhaal is niet voor publicatie vatbaar ;-)
We blijven voor je duimen Patricia. Als iemand dit kan overwinnen, dan ben jij het wel. Veel sterkte en vele groetjes.
BeantwoordenVerwijderenMichel en Nicky