Zoals ik had verwacht was mijn prestatie in het potje ondermaats en kon het labo hier geen testen op doen. Ik heb dan ook een geweldige hekel aan mannen die perse luid rochelend hun territorium afbakenen op het trotoir, door een welgemikte, enfin je verstaat mij wel, dus zelf kreeg ik het niet klaar. Mijn bloed is in orde maar de X-ray had de oncologe nog niet binnen gekregen. Volgens haar verloopt alles zoals het moet en moeten we geduld oefenen. Dat is het moeilijkste op dit moment.
Mijn zus heeft een comfortabele relaxzetel voor mij geregeld en daar kan ik wél in slapen. Ik heb er vandaag al duchtig gebruik van gemaakt en voel mij al iets beter. Vannacht ga ik in die stoel slapen en ik hoop op een beetje meer. Het pilletje dat ik gisteren van de verpleging kreeg om 03.00 blijkt iets te zijn om angst te onderdrukken. Daar slaapt een mens niet van natuurlijk dat is wel gebleken ! En ik die fier dacht dat ik iets had kunnen regelen, ja. Ze hebben je nogal liggen als je ziek en afhankelijk bent :-).
Maar, de verpleegkundige is net de deur uit met mijn baxter. Die mocht vandaag worden afgekoppeld en ik ben heel blij dat mijn vriend op wieltjes mij niet meer overal moet vergezellen. Niet dat ik zo mobiel ben, mijn territorium beperkt zich momenteel nog tot mijn kamer, verder kom ik niet, maar het gevoel alleen al dat dit weer een stapje in de goede richting gaat is heel welkom. Ik hoop ook dat ik van mijn dikke voeten afgeraak nu die baxter weg is, want dat komt volgens de oncologe door het toegediende vocht dat niet kan worden afgevoerd door mijn lijf dat mij in de steek laat. Mijn bezoekjes aan het toilet zullen nu ook minder frequent worden en dat is mooi meegenomen. Je hoort het, het bomma gehalte is hoog en ik ben heel snel tevreden de laatste tijd. Nu nog een ononderbroken nacht en ik ben een gelukkig mens !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten