Ik word tegenwoordig nogal in de watten gelegd. Vandaag heeft mijn vriendin I ons verwend met een lunchbezoekje met lekkere broodjes en soep. Moest ik weer niet zelf voor eten zorgen, zoals ik al zei, pure verwennerij. Het is ook altijd leuk om bezoek over de vloer te hebben want als je ziek bent raak je al snel een beetje van de echte buitenwereld afgesloten, alhoewel ik helemaal niet te klagen heb.
Maar vandaag heb ik opnieuw een stapje genomen. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, ik ben zelf naar de supermarkt gegaan en heb er van genoten ! Gewoon al voor de eerste keer opnieuw met de auto rijden, het voelde zelfs een beetje vreemd aan na al al die tijd. En dan in de supermarkt, zelf beslissen wat ik ging meenemen. Stom, iets wat je anders als een klus ziet was nu een uitstapje. Dat ik het aankon om dit alleen te doen, er is beterschap in zicht ! Daarna thuis de zelfgekochte 'vangst' helemaal from scratch bereidt. Ja, dat gaf voldoening, weer een stapje dichterbij naar de normale gang van zaken. Alleen hangt dinsdag de volgende chemo al dreigend boven m'n kale hoofd. Hopelijk krijg ik dan weer geen te grote klap. Ik vrees dat er niets anders opzit dan af te wachten hoe het loopt en de zaken te nemen zoals ze komen, stapje voor stapje ... .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten