Ademloos

Ik heb het al eens gezegd en ik meen het ; Ik heb enorme bewondering voor longpatiënten ! Je kan je pas echt inbeelden wat het betekent om de dag door te komen zonder voldoende ademruimte, als je het zelf moet meemaken.
Ik sleep mij voort en moet na iedere minieme inspanning, waar een gezond mens zelfs niet bij stilstaat, gaan zitten om te rusten. Dat is niet alleen enorm vermoeiend, het is bovendien verdorie nog enorm frustrerend ook ! De vaatwas uitladen, gaan zitten, stof afnemen in kleine stukjes met telkens de nodige tussenpauzes… . Zaken waar een gezond mens zelfs niet bij stilstaat zijn voor mij een dagtaak en het is moeilijk om je daar bij neer te leggen. Maar ik probeer door te gaan, zelfs te werken. Dat lukte wel, maar minder goed dan zaterdag had ik de indruk. Gelukkig heb ik niet alleen fijne collega's maar ook een begripvolle werkgever, die het tempo van de oproepen voor mij wat lager zet.
De dagen doorkomen lukt me momenteel nog, omdat er dan de nodige afleiding is, maar de nachten beginnen stilaan een lange ellendige marathon te worden. Ik ben er mij van bewust dat ik gaan slapen gewoon begin uit te stellen, omdat ik weet dat het mij toch niet lukt. Als ik dan uiteindelijk toch in bed beland, moet ik bijna volledig rechtop zitten, met één groot kussen en twee hoofdkussens achter mij en moet ik op mijn rechterzij leunen. Alleen zo voel ik mij een beetje comfortabel. Alhoewel ik doodmoe ben kan ik de slaap niet vatten omdat ik lig te luisteren naar mijn eigen gereutel en regelmatig een enorme hoestbui krijg.
Beast houdt mij nog meer dan daarvoor gezelschap, knus spinnend in het holletje dat zich in mijn schoot vormt, en alhoewel zijn luid geronk mij eigenlijk een beetje stoort, laat ik hem, want ik geniet van zijn aanwezigheid tijdens deze lange nachten. Als ik dan toch een hoestbui krijg, wat meer dan eens per nacht gebeurd, begin ik in huis rond te spoken en verwens ik mezelf omdat ik weet dat ik mijn dochter stoor.
Ellende, ellende ! Morgen mag ik op consultatie bij de longspecialist en oncologe en ik hoop dat er drastische actie wordt ondernomen, want dit is niet meer leefbaar.
Ondertussen heb ik het eerste deel van de millennium trilogie alweer uit. Ook lezen begint stilaan een verslaving te worden. Dat is tenminste iets wat ik nog wel kan :-)