Het vat is op, vandaag !

Mijn vaatje moed is heel erg leeg vandaag. ' Je kan je morgen een klein beetje grieperig voelen', zei de verpleegkundige toen ik gisteren voor de eerste baxter ging. Dat kan tellen als understatement ! Het toedienen van de baxter ging nochthans heel vlot, geen misselijkheid, geen bijwerkingen, op een kleine oprisping na, ik kon 's avonds zelfs naar Schoten zingt, maar dat was misschien een beetje overmoedig ! Ik voelde het al toen de wekker onverbiddelijk afliep om 07.00, om naar het werk te gaan. Dit gaat niet lukken ! Niemand is onmisbaar, ik weet het, maar ik weet ook dat het lastig is voor mijn collega's als het druk is en er is iemand minder en op zulke korte termijn vervanging optrommelen op een zaterdagmorgen is niet zo evident. Dus ik hijs mij uit bed. Na het eerste half uur op het werk is het al overduidelijk : 'dit gaat echt niet lukken'. Gelukkig is het niet druk en zijn de collega's heel begripvol, dus om vijf na tien duik ik opnieuw in m'n bed voor een koortsige droomloze slaap, of eerder een coma, want ik hoor geen telefoon, geen bel als mijn vriendin komt kijken hoe het met mij gaat, of lawaai als mijn lieve dochter koffiekoekjes naast mijn bed komt zetten. Als ik om half vijf terug opduik ben ik suf en heb ik een wattenhoofd, maar het grieperige gevoel is gelukkig beter. Dat was ik vergeten, dagen als deze, waarop je niet meedraait in de wereld en jou wereld enkel bestaat uit je bed en de slaapkamer, en eventueel je huisgenoten als het een tikkeltje beter gaat. Gelukkig heb ik maar 1 keer om de vier weken een baxter. Ik maak een mentale nota dat ik er zeker voor moet zorgen om niet te moeten werken de dag na het infuus, zodat ik rustig kan uitzieken ,... the day after ! Morgen zal het wel weer beter gaan, en zal mijn vaatje moed terug een beetje voller zijn.