Mijn ooit zo weelderige haardos is na twee zwangerschappen, ontelbare chemo’s en twee kale periodes ondertussen gereduceerd tot wat ik een ‘coupe misère’ noem. Mijn haar is dun, futloos en ondanks ijverig wassen, brushen en verzorgen doet het gewoon zijn eigen zin. Ik had eerst heel ambitieus mijn zinnen op een iets langer kapsel gezet maar dat voornemen heb ik moeten laten varen. Mijn haar werd helemaal onhandelbaar en ook mijn geduld werd danig op de proef gesteld want groeien doet het nauwelijks wat natuurlijk bevorderlijk is voor het budget omdat kappersbezoeken beperkt blijven. Dus heb ik mij noodgedwongen een kort kapsel aangemeten dat makkelijk te onderhouden is. Maar wat eigenlijk een pittige coupe had moeten zijn is eerder piekerig en slap en daar ben ik niet zo blij mee. Als ik daar iets van tegen de oncologe zeg krijg ik meestal te horen dat ik blij mag zijn dat ik niet meer kaal ben en dat er ergere dingen zijn en natuurlijk heeft ze gelijk. Het ligt er dus blijkbaar maar aan hoe je het bekijkt. Dit gezaagd zijnde ... .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten