De stresskip.

Nu het weer voorbij is kan ik het toegeven. Ik vertrok vanmorgen met lood in mijn schoenen naar de drie wekelijkse controle. 
Waarom, zal u denken, alles is toch in orde en dat is ook zo. Alleen was mijn tumormarker de drie vorige controles heel lichtjes gestegen. Niets aan de hand stelde mijn oncologe mij iedere keer gerust, die tumormarker zweeft een beetje en maakt lichte schommelingen dat is perfect normaal.
En dat is ook wat ik op deze blog schreef en waar ik mezelf steeds van probeerde te overtuigen maar blijkbaar zit de schrik er bij deze stresskip nog goed in en bezorgde hij mij de afgelopen dagen zelfs een slechte nachtrust. Ik heb mezelf dan ook verschillende keren vermanend moeten toespreken dat ik pas moest panikeren als er te panikeren valt, maar hé een gevoel hou je niet zomaar onder controle.
Allemaal stress voor niks dus, want ook nu blijft mijn tumormarker netjes op een plateau zweven en was mijn bloedbeeld dik in orde. 
Gelukkig heeft de VLK mij weer getrakteerd op een zalige gelaatsverzorging tijdens de chemo of hoe een dag die rottig begon toch nog leuk kan worden. 

Katjes in het donker ... .

Dat mijn katten broertjes zijn wist u al en dat ze goed op elkaar lijken weet u ondertussen ook. Mensen die op bezoek komen en hen niet goed kennen houden hen zelfs niet op het zicht uit elkaar, maar wij kennen hen door en door zodat we zelfs ’s nachts in het donker weten wie er bij ons komt kamperen.

Zo heeft Hippie een beetje een rare slepende stap, maar springt hij super licht en elegant op je bed. Beast loopt dan wel geruisloos maar zijn sprong is alles behalve elegant te noemen. Bovendien heeft hij de vervelende gewoonte om op je lieve lijf te gaan staan of er over te lopen terwijl Hippie netjes rond gaat, waarvoor onze dank.

Hippie voelt met zijn pluizige pels ook heel anders aan dan Beast, die eerder een stugge vacht heeft en als Beast bij je komt slapen gaat dat meestal gepaard met luid gespin terwijl Hippie, die niet kan spinnen, een soort pruttelend geluid maakt.

Hippie kruipt ook heel dicht tegen je aan. Een beetje te dicht naar mijn gevoel en daarom verkiest hij waarschijnlijk eerder het bed van de dochter die dat wel kan verdragen. Beast zal in de wintermaanden wel lekker bij je komen bunkeren maar eens het weer wat beter wordt vindt hij het al snel te warm en neemt afstand.

En als je tegen de ochtend aan wakker wordt van een hevige venijnige pijnscheut in je teen, weet je dat Beast op je bed zit, vrolijk en monter, bij gebrek aan muizen op jacht naar je voet die onder de dekens beweegt en blijkbaar heeft hij ook dan weer beet! 

To work or not to work ... .

Het was weer zover vandaag; tijd voor de driewekelijkse chemo. Alles is nog steeds peis en vree én de oncologe heeft beslist om de Zometa maar om de zes ipv om de drie weken te geven, dus dat verkort de behandeling een stuk en dat is natuurlijk altijd prettig. Vanaf nu krijg ik beurtelings een chemo met en een zonder Zometa en dan ben ik heel wat sneller klaar.

Ik heb het ook met de oncologe over de werkplannen gehad, maar van haar kreeg ik slechts een aarzelend ‘misschien kan je dat doen’. De huisdokter was heel wat duidelijker met een beslist en krachtig neen, dus misschien is mijn voornemen toch nog wat overmoedig. Ik blijf het dan maar bij mijn schrijfsels houden en ga volgende week in ieder geval genieten van het beloofde mooie weer!

Wie heb ik aan de lijn ... ?

Ik ben vandaag nog eens een bezoekje gaan brengen aan mijn werkgever en ik moet toegeven dat het dan iedere keer opnieuw kriebelt om terug te beginnen.

Beetje gek vind u misschien, maar dan moet je maar eens langer dan een jaar thuis zitten. Ik hou mij wel bezig, met de academie en mijn blogs, maar hoe je het ook draait of keert, je raakt geïsoleerd en je krijgt van jezelf en je omgeving de stempel ‘ziek’ opgeplakt en hoewel het waarheid is, is dat toch niet zo fijn. Misschien zijn er sommigen onder jullie die er van dromen om de ganse dag thuis rond te hangen, maar na een tijdje gaat ook dat vervelen. Werken betekent sociaal contact, niet meer dat stigma ziek zijn opgeplakt krijgen, meedraaien in de gewone dagelijkse sleur die ons soms zo gaat vervelen, maar toch ook de voldoening die je er uit haalt om van het financiële plaatje maar te zwijgen want als alleenstaande rondkomen van een uitkering is soms een echte uitdaging.

Maar mijn oncologe vindt het nog te vroeg en misschien heeft zij wel gelijk. Het is ook heel moeilijk om in te schatten of ik er klaar voor ben of niet en ik kan wel overmoedig verklaren dat ik thuis allerlei zaken doe, maar dat is dan wel steeds op mijn voorwaarden en op mijn (bomma) tempo. Op de werkvloer moet je meekunnen met het tempo dat je wordt opgelegd en dat is natuurlijk een heel ander plaatje.

Ik zou deeltijds beginnen, dat spreekt voor zich, en er hangen een heleboel formaliteiten en procedures aan vast, daarover heb ik mij al geïnformeerd. Maar het zou ook betekenen dat ik niet meer te ziek ben, of toch niet meer zo ziek dat je niet meer mee kan op de arbeidsmarkt en dat gevoel alleen al is onbetaalbaar.

Stof tot nadenken dus en ook gespreksstof genoeg bij de volgende consultatie bij de oncologe!