Uitstel is in dit geval wel degelijk afstel en daar ben ik heel blij om. Mijn tumormarker heeft opnieuw een duik gemaakt van 128 naar 101. De oncologe heeft nog even getwijfeld, maar omdat ik no 5 zo slecht heb verteerd is toch besloten om de chemo stop te zetten en daar ben ik absoluut niet rouwig om ! Ik voel mij de laatste week trouwens veel beter. Het bomma gehalte is veel lager en ik kan al verschillende zaken na elkaar doen zonder mij een schildpad te voelen of uitgeput te moeten rusten na een luttele inspanningen. Geweldig gevoel is dat en ik geniet er met volle teugen van, tot ik het weer vanzelfsprekend begin te vinden en er zelfs niet meer bij stilsta. Maar zover zijn we nog niet. De ademnood ligt nog vers in het geheugen en een marathon zit er momenteel nog niet in. Maar misschien komt dat er nog wel van, want ik mag beginnen revalideren. Dat zal nodig zijn ; ik voel dat mijn arme lijf weer een flinke opdoffer heeft gekregen en mijn conditie is miserabel.
De behandeling wordt teruggeschroefd naar één baxter per maand om de uitzaaiingen op mijn ruggengraat onder controle te houden en opnieuw Nolvadex, het anti-oestrogeen dat ik drie jaar geleden ook kreeg toegediend. Eén pilletje per dag en één baxter per maand, daar kan ik mee leven ! Verder is het een beetje afwachten, hoe mijn lichaam gaat reageren en op welke manier de behandeling moet worden bijgestuurd. Er wordt binnenkort een botscan en een X-Ray thorax gemaakt om te kijken hoever we staan. Mijn volgende afspraak is pas binnen een maand en dat is een geweldig gevoel, maar ook een beetje beangstigend dat de volgende controle zo ver vooruit geschoven wordt. Ik probeer er even niet aan te denken en volop te genieten van het 'mij beter voelen'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten