En weer controle

Soms heb ik echt het gevoel dat ik in het ziekenhuis woon en dat mijn auto de weg wel zonder mij kan vinden.  Langs de andere kant is dat gevoel een beetje dubbel natuurlijk, want het is wel een hele geruststelling dat je van zeer nabij gevolgd wordt en dat men met jou begaan is en voor wat hoort wat  :-).  Vandaag heb ik weer een flink stuk van de dag in het ziekenhuis doorgebracht voor een CT scan van mijn longen en een controle bij de oncoloog.
Zo'n CT scan vind ik écht behoorlijk ellendig.  Niet de scan zelf, maar het product dat ze inspuiten geeft mij een zeer onaangenaam gevoel.  Ik begin het te proeven in mijn mond en dan lijkt het wel alsof ik het door gans mijn lichaam voel stromen.  Ik krijg het enorm warm én bovendien heb ik het gevoel dat ik heel dringend moet plassen.  Terwijl jij daar ligt te zweten en je ongemakkelijk voelt door al die bijwerkingen commandeert een robotstem, die duidelijk geen tegenstand duldt, je nog om op regelmatige tijdstippen je adem in te houden.  Blijkbaar reageer ik heel hevig op die stof, want ik had mijn vriendin behoorlijk bang gemaakt toen ook zij een CT scan moest laten nemen, maar zij had totaal geen bijwerkingen !  Nu ik die scan nog eens moest ondergaan kan ik mij moeilijk voorstellen dat ik dat heb doorstaan in volle ademnood.  Op mijn rug liggen was toen al een beproeving, laat staan mijn adem inhouden ! Maar blijkbaar kan een mens meer dan hij denkt.
Verder is er niet veel nieuws. Voor de uitslag van de scan was het nog iets te vroeg, die zal ik pas bij de volgende consultatie krijgen.  Mijn witte bloedcellen zijn momenteel te laag en dat is waarschijnlijk de reden waarom ik me zo slap voel.  Uit de buurt blijven van zieke mensen, is de boodschap !  Gemakkelijker gezegd dan gedaan als je zo dikwijls in het ziekenhuis kampeerd.  Als ik koorts begin te maken moet er een antibiotica-kuur opgestart worden.  
Maar ik heb nog even de tijd om er terug bovenop te geraken, voor de volgende chemo mij opnieuw onderuit haalt.