Ik zie vanuit mijn kamer dat de bomen in het Middelheim park al prachtig kleuren en dat de bladeren binnenkort gaan vallen. Een dikke week na de chemo begint ook het eerste prille haarverlies. Nu heeft iedereen het er altijd over hoe erg dat haarverlies wel is, maar ik vond dat eigenlijk niet het vervelendste. Hetgeen mij eerder stoorde was dat je geen wenkbrauwen of wimpers meer hebt én die maanvormige ronde kankerkop ! Ik heb hem al gezien in de spiegel, de eerste dag na de chemo, maar nu is hij weer even weggedoken. Niets aan te doen, Janneke Maan hoort bij het totaalpakket dus ik zal mij binnenkort moeten verzoenen met mijn nieuwe look. Ik kan hem wel negeren natuurlijk, ik moet immers mijn haar niet meer kammen dus een spiegel valt te mijden. Misschien ga ik deze keer wel voor getatoeeerde wenkbrauwen, heb ik ook eindelijk mijn eigen coole tatoo. Alleen ben ik niet zo'n held met die dingen en misschien is de wenkbrauwboog wel een heel gevoelig plekje om met zo'n apparaat te lijf te gaan. Ik zie wel !
Eén groot voordeel dames ! Binnenkort ben ik tenminste verlost van de wekelijkse ontharing, maar het valt verdorie weer in de winter, kan ik er jammer genoeg niet optimaal van genieten !
Toen ik de eerste keer een spoor van haarklitten begon na te laten kreeg ik het daar zo van op mijn heupen dat ik mij samen met mijn dochter heb opgesloten in de badkamer en haar toestemming heb gegeven om, gewapend met een goed gesmeerde tondeuze, mijn kopje heel kort te wieken. Ik weet nog dat we daarna in een deuk lagen omdat ik blijkbaar een hele rare bobbel op mijn hoofd heb. Daarna hebben we ons de hele avond geamuzeerd met sjaaltjes en mutsjes. Ik had ondertussen ook al een dure pruik aangeschaft. We hadden er een gezinsuitstapje van gemaakt en hebben toen ook heel wat afgelachen met enkele blonde vamp- en rosse pruiken die ik had aangepast. Uiteindelijk heb ik voor een onopvallend braaf exemplaar gekozen, maar echt gelukkig ben ik met dat dure ding nooit geweest. Alhoewel het haar zelf echt is, vond ik toch dat je van kilometers afstand zag dat het een pruik is, maar waarschijnlijk lag dat eerder aan mij. Als de zon een beetje schijnt krijg je het ongeloofelijk warm onder die pruik en begin je te zweten, want vapeurs zijn nooit ver weg. Dan begint dat matje te schuiven op je kale knikker en ben je de hele tijd druk met controleren of het wel recht staat want anders lijk je een dronken cartoontje. Maar het ergste vond ik de winter. Koud ! De wind blaast daar helemaal door, dus thuis liep en sliep ik voor het comfort met een idioot fleece skimutsje, tot grote ergernis van mijn zoon, die dat absoluut 'not fashionable' vond en mij streng de les las dat ik mijn pruik moest opzetten als zijn vrienden langskwamen. In ieder geval, als ik terug thuis ben zal ik mijn matje eens terug opdiepen, maar ik denk dat ik deze keer eerder voor sjaaltjes ga. 'Zonder creolen dan', zei een lotgenote ooit ' Want anders is het Piet Piraat gehalte te groot :-)'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten