Step up!

Ik ben voor het eerst, sinds meer dan twee jaar, terug gaan steppen. Weliswaar zonder step, door de step met een krijtje op de vloer af te tekenen, maar kniesoor die daar op let. In ieder geval, ik was vergeten hoe graag ik dat wel doe en hoe erg ik het gemist heb. Over mijn step 'vliegen' zoals vroeger zal er niet meer inzitten, maar het deed deugd om er terug te staan en mijn stepmaatjes weer te zien. Volgende week opnieuw!

ps. zoals die in het midden, die regelmatig niet mee is, step ik ook :-)

The whole enchilada

Het is weer die tijd van het jaar voor wat ik 'mijn groot onderhoud' noem. In mijn geval is dat, nog eens, een CT-thorax, een echo van de lever en een nucleaire botscan. Voor de echo van de lever heb ik al een goed rapport gekregen, dat gaf de arts van dienst mij onmiddellijk mee, dus dat is geruststellend. Ik heb nog maar enkele weken geleden een CT-Thorax gehad en die was oké het zou mij verbazen moest deze slecht zijn. Dan rest alleen nog maar de botscan maar ik verwacht, of beter gezegd hoop, dat ook daar alles peis en vree is. Vrijdag heb ik mijn consultatie met chemo. Nog even in spanning afwachten dus. 

Vriendinnekesdag

Ik heb vandaag een geweldige dag doorgebracht met twee Herstel & Balans vriendinnen. Het is raar want hoewel we elkaar weer een hele tijd niet gezien hadden was het net gisteren en werd de draad gewoon weer opgepikt. We hebben dan ook bijna tien uur aan één stuk gebabbeld! Heel leuk! Dikke knuffel dames :-)

Terug aan het werk

Ik ben volop bezig met regelen en plannen om in september deeltijds aan het werk te gaan. Zo goed gaat het dus met mij! Het zal wel spannend zijn om na bijna twee jaar afwezigheid opnieuw te werken maar ik kijk er naar uit!

De kost van besparingen

Een tijdje geleden vertelde ik dat je  een nummertje moet nemen op oncologie en je niet meer persoonlijk begroet wordt door iemand van het secretariaat. Blijkbaar was dat niet de enige verandering en beginnen we nu pas echt te merken hoe het werkt, of beter gezegd niet werkt, nu het kloppend hart dat het secretariaat van oncologie was, is weggenomen en de taken werden verdeeld over andere diensten.
Zo vroeg mijn arts aan de secretariaatsmedewerker waar mevrouw X op dit moment was want die mevrouw was naar een andere afdeling gestuurd voor een test. Terwijl men vroeger  perfect op de hoogte was van het doen en laten van iedere patient moest de secretaresse nu het antwoord schuldig blijven.
Toen ik afspraken moest maken voor mijn 'groot onderhoud' zijnde een nucleaire botscan een CT thorax een echo van de buik en een mamo moest dat ook boven aan het onthaal ipv zoals vroeger bij het secretariaat oncologie. Ik zag de grap er nog van in maar eigenlijk is het helemaal niet grappig. Ik moest de onthaalmedewerker instructies geven, zoals doorgeven dat die test eerst moest omdat ik daar nuchter voor moet zijn en de inspuiting van de nucleaire wordt meestal eerst gegeven om tijdens het wachten andere tests te doen. Ik weet dat omdat ik al veel te dikwijls door die mallemolen ben gegaan maar eigenlijk hoort diegene die de afspraken maakt dat te weten en is het helemaal niet de taak van de patient om daarbij te helpen. Ik kan mij voorstellen dat er op die manier fouten worden gemaakt bij het inplannen van afspraken of dat het zeker niet meer zo efficient gebeurd met langere wachttijden tot gevolg.
Toevallig had ik gisteren een dringende vraag voor mijn oncologe. Vroeger liet je een boodschap na op het secretariaat oncologie en werd je door je arts of diens vervanging dezelfde dag teruggebeld wanneer het hen paste. Nu heb ik zeker tien minuten aan de lijn gehangen, ben verschillende keren doorgeschakeld om uiteindelijk de oncoloog te storen tijdens een stafvergadering en te moeten terugbellen. Ik ben zeker geen patient die onnodig belt maar ik kan mij voorstellen dat het vervelend is voor de artsen nu zij de 'buffer' niet meer hebben die het secretariaat vroeger was.
Mijn eerste reactie op de veranderingen, lees besparingsmaatregelen, was niet zo negatief. Een nummertje nemen is niet echt persoonlijk, maar er zijn ergere dingen. Nu ik merk wat de werkelijke prijs is die er moet betaald worden ben ik alles behalve enthousiast. Maar kom, ik voel mij blijkbaar heel goed als ik daar over kan zeuren :-).

As good as it gets

As good as it gets. Dat vond ik altijd een geweldige oneliner in de gelijknamige film met Jack Nicholson en Helen Hunt en dat is ook dikwijls mijn antwoord als iemand vraagt hoe het met mij gaat.

Niet dat ik mag klagen want het gaat goed! Alles blijft nog steeds stabiel en hoewel mijn tumormarker lichtjes zweeft en toch een beetje in stijgende lijn gaat mag ik mij van mijn oncologe absoluut geen zorgen maken, dus luister ik braaf en probeer dat ook niet te doen.

Maar het hangt er maar vanaf met wat je het vergelijkt als je het erover hebt hoe goed het wel gaat. Vergeleken met oktober 2010 gaat het uitstekend met mij, dank u, want die ademnood was zo beangstigend en gewoonweg niet leefbaar. Als ik ga vergelijken met wie ik vroeger was en wat ik vroeger kon is het heel wat minder natuurlijk, dat spreekt voor zich. Niet alleen ben ik flink op weg om gerust middelbare leeftijd genoemd te worden en dan treuren we allemaal een beetje om het verlies van de jeugdige ik die we ooit waren, twee keer kanker overwinnen heeft dat proces zeker geen goed gedaan.

Maar hoewel het niet altijd even makkelijk is en ik soms wel sombere dagen heb probeer ik het glas altijd halfvol te zien en blij te zijn met wat ik nog wel kan. Zelfs als ik mij de bomma voel tijdens de aerobic klas!