dag 1, schok !

Ik ben verlamd, in shock, die klotekanker is terug heb ik net te horen gekregen. Net nu ik eindelijk vooruitzichten had, opnieuw kon beginnen, kon ontspannen en aan leuke dingen denken. Net nu ! Nog geen dag rust is mij gegund. Net verhuisd, je weet wat dat allemaal met zich meebrengt, net een akkoord na een bittere vechtscheiding en oeps ! Plots is er een raar gezwollen kliertje in mijn nek. Niks ergs denk je dan, dat heeft iedereen wel eens, maar vermits ik nog niet genezen verklaard ben van borstkanker toch maar even laten nakijken. Dan twee weken lang op de roetsjbaan van testen en de bijbehorende emoties, twee weken van onduidelijke en tegenstrijdige uitslagen, wachten, hopen, wanhopen. Een echo, een petscan en een biopsie later heeft de oncologe het onverwachte verdict klaar ... ik ben hervallen ! KLOTE ! Een ander woord kan ik er nu, twee dagen na die verpletterende diagnose nog steeds niet voor bedenken. Nog altijd word ik heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop, tussen moed en ellende. Maar een mens moet verder, wat is het alternatief ? Gelukkig heb ik het besluit genomen om mij te laten behandelen in het Middelheim ziekenhuis. Ik merk nu al een wezelijk verschil met het streekziekenhuis waar ik mijn eerste gevecht heb geleverd. Er zijn mensen die mij opvolgen, dragen, steunen .... . Alles is al geregeld en volgende week beginnen de voorbereidingen voor dit nieuwe gevecht tegen de geniepige ziekte die je lichaam binnendringt zonder dat je het merkt. Eén lichtpuntje, geen chemo ! Grote opluchting want dat zou ik echt niet zien zitten. Vooral omdat je nu weet wat dat inhoudt, chemo. Hoe het voelt als ze je lichaam vergiftigen en hoe je heel snel doodziek wordt van het vieze felroze goedje dat eigenlijk je redding zou moeten zijn. Alleen bestralingen nu, én nieuwe medicatie. Eén keer per maand een baxter, maar dat zou geen nevenwerkingen hebben beloofde de oncologe mij. Momenteel ben ik strijdvaardig, ben ik er klaar voor om te vechten tegen die geniepige ziekte die in mij zit. Straks, als het donker wordt en ik lig te piekeren is dat misschien weer anders. Maar ik voel dat het optimisme al de bovenhand haalt en de steun van alle mensen uit mijn omgeving doet mij enorm deugd. Dank jullie allemaal ! x