Do’s en dont’s in Houston

Toen de ex kwam vertellen dat wij misschien voor drie jaar naar Houston Texas konden verhuizen heb ik een half uur geblèt, maar ik ben dan ook een blètkous. Eenmaal wat aan het idee opgewarmd bedacht ik mij dat het voor ons gezin wel een heel avontuur en ervaring zou zijn en zeker in een land met een vergelijkbare cultuur dan de onze. Niet dat een vreemde cultuur geen verrijking zou zijn maar dat zag ik niet zo zitten.

Als je een beetje tussen de regels kan lezen of zelfs niet, zul je vast gemerkt hebben dat ik niet opgezet was met de…

Dit was het laatste wat ons mama heeft geschreven. Helaas heeft ze dit niet kunnen afmaken.

Patricia Vanghesdaele is vannacht overleden. Ondanks het feit dat er hard voor haar leven werd gevochten heeft ze het niet gehaald. Na een bikkelharde strijd heeft ze het gevecht tegen kanker verloren. Het enigste wat we nu nog kunnen doen is hopen dat ze rust vindt en troost halen uit het feit dat ze niet langer hoeft af te zien.

Wij zullen haar in ieder geval heel hard missen.

Mama,

Je bent de moedigste vrouw die we kennen. Je hebt altijd het goede voorbeeld voor ons gesteld, ons geleerd om altijd te blijven vechten. Je wilde niet opgeven, had nog zoveel voor te leven. Je zei altijd dat je ons nog lang zou blijven “ambeteren” en dat we ons geen zorgen moesten maken. Helaas hebben we je vroegtijdig moeten afgeven. Je hebt de oneerlijke strijd tegen kanker verloren. Het enigste wat we nu nog kunnen doen is moed halen uit je vechtkracht. We hadden je nog zo hard nodig en wilden nog zoveel met je delen, maar we gaan je goede voorbeeld volgen en ons een weg in het leven vechten al zal het nu moeten zonder jouw aanmoediging en steun. Mama we gaan je niet teleurstellen en je gaat trots op ons zijn.

Gitta en Robin

De trein der traagheid

Een verschrikkelijk boek herinner ik mij en dat is blijkbaar het enige wat ik er mij van herinner want mijn geheugenruimte is beperkt en eerlijk gezegd ook wat selectief. Ik kreeg dat boek als tiener als verplichte lectuur en meteen was mijn leeswoede stevig bekoeld. Of misschien lag het aan het puberen want nu ik volwassen ben lees ik opnieuw en met plezier.

Maar dit volledig ter zijde want daar wou ik het eigenlijk niet over hebben, na de incontinentie wou ik even eten en aanverwanten aankaarten want dat is nog altijd niet evident. Het eten gaat ondertussen redelijk goed maar het is echter nog altijd een opdracht. Zoals ik gisteren al vermelde is mijn spijsverteringssysteem nog niet echt opgestart dus dat probleem moet ook nog worden aangepakt. Mijn oncologe vond het een beetje vreemd en gaf mij iets waarmee ik moet beginnen tijdens het weekje rust in mijn schema. Want het ongemak is groot en terwijl de trein der traagheid door mijn darmen lijkt te denderen is het resultaat enkele miezerige konijnen keuteltje en iets wat op stoofvleessaus over datum lijkt.

Na deze plastische beschrijving hebt u wellicht genoeg van het onderwerp wat bij mij zeker het geval is. Indien niet zo kunt u terecht bij schrijvers die van dit, en andere sappige onderwerpen, hun specialiteit hebben gemaakt en ja die zijn er. 

Controle

Ik ging vandaag op controle en kreeg het goede nieuws dat mijn tumor marker daalt. We blijven dus even doorgaan met de behandeling met de chemo pillen en verder moet ik geduld hebben. Die vermoeidheid is er nog steeds, de incontinentie ook én bovendien moet mijn spijsverteringsstelsel terug 'opstarten'. Niet dat het niet goed gaat met te eten, dat lukt mij redelijk al zeg ik het zelf en tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis ben ik zo'n acht kilo bijgekomen, voornamelijk in mijn gezicht denkt ik, dus in dat opzet zijn we ook geslaagd, als we dat gezicht even negeren tenminste maar dat had u al begrepen. Verder komt er hier poets- én thuishulp over de vloer en een thuisverpleegkundige om mij te helpen bij de persoonlijke hygiëne. Het bomma gehalte is dus heel hoog maar alle hulp is momenteel welkom. 

Incontinent is niet content

Het is een delicaat onderwerp, incontinentie, heel privé, gênant en moeilijk bespreekbaar dus u kunt zich best voorstellen dat ik er even over nagedacht heb alvorens dit berichtje te posten. Maar ik had mezelf voorgenomen om op deze blog open te praten over alles wat kanker met zich meebrengt dus moet ik nu niet terugkrabbelen. En geef nu toe welk onderwerp kan je nu beter overgieten met een gitzwart sausje van ironie?

Incontinentie dus en ik kan er van meespreken want sinds ik per dag drie liter bijvoeding en vocht kreeg toegediend heb ik last van stress incontinentie en loop ik als een klein kind bepamperd rond en dat vind ik helemaal niet leuk!

Ach, hier en daar een druppeltje urineverlies zal u zeggen; ‘No big deal’, maar het gaat veel verder dan dat. Ik kan een kwartier op het toilet zitten in allerlei poses maar er komt geen druppel, niks, nada, niente, you get the drift! Als ik dan even later ga zitten of liggen krijg ik een zondvloed over mij heen terwijl ik niets voel aankomen en zoals ik al zei; ‘Waar is die niet leuk knop??’

Ik ging tijdens mijn ziekenhuisbezoek al op consultatie bij de urologe en die gaf mij de nodige medicatie om dit probleem te verhelpen, tot hier toe zonder succes. Op 7 november heb ik weer een afspraak om dit probleem te evalueren en ondertussen behelp ik mij met pampers en onderleggers en ik kan u verzekeren dat dit niet bevorderlijk is voor een positief zelfbeeld laat staan voor mijn nachtrust.

Maar wie weet zit er een schilderij in want de opdracht was dromen en hoe zou ik een natte nachtmerrie op canvas kunnen zetten?

Jeeujh!

De uitslag van de MRI van de hersenen was in orde en ik kan niet beginnen te vertellen hoe blij ik daar mee ben. Nu had de dokter wel gezegd dat ze dit gewoon even preventief gingen nakijken nu ik opgenomen ben maar soit, eens men aan je grijze massa begint te peuteren ben je er toch niet meer gerust in. Vandaag opnieuw een nucleaire scan van de rug, ze gaan dus heel het rijtje af. Maar in de hersenen hebben ze niets gevonden dus dat is goed. Ik geloof niet dat ik hier eerder vermeld heb dat die MRI op het programma stond om mensen niet nodeloos te verontrusten. De spanning was nu al te snijden maar gelukkig kwam de assistent de dag zelf met het verlossende nieuws. Zo’n MRI kan trouwens tellen als vervelende test want man maakt die machine een lawaai maar die is tenminste achter de rug.

Mijn eetlust is nog altijd pruttig en ik voel mij heel moe en slap. Mijn natriumchloride (zoutgehalte) was veel te laag in het bloed, misschien heeft dat er iets mee te maken. Daarvoor kreeg ik nog medicatie waar ik prompt van ging braken dus wordt dat pilletje nu via de baxter gegeven. Hopelijk werkt die truc en voel ik mij snel wat beter. Verder worden er nog urine- en bloedstalen genomen dat het een lieve lust is dus ik ben hier nog niet zo gauw weg maar ik voel ook heel duidelijk dat dat momenteel niet kan.                   

Hoe gaat het daar?

Ondertussen zijn we weer een paar dagen verder dus vraagt u zich misschien af hoe het met mij gaat. Met het gewicht goed, dank u, dat gaat de juiste kant uit en dat is alleen te danken aan de bijvoeding want ik zelf krijg weinig binnen. Het deksel van het middageten opendoen en plat gekookte patatjes dito vis en broccoli als verrassing vinden helpt niet echt. Dus leef ik op pudding en yoghurt en 's morgens wat boterhammen en cornflakes. Gene vette!
Ik ben ook ontzettend moe want voor je rust moet je niet naar het ziekenhuis komen. Mijn overbuurman is een beetje doof en is dj van dienst voor de ganse gang. Ik speel de bitch van dienst en ga al eens vragen om dat stiller te zetten. Bovendien word ik 's nachts heel vaak wakker omdat ik zo'n dorst heb, naar het toilet moet of omdat de pomp blokkeert en dan heb ik het niet eens over de bezoekjes van de verpleegkundigen. Een keer of vijf uit mijn bed is geen uitzondering en dat is niet bevorderlijk voor mijn nachtrust, laat staan voor het humeur. 
Bovendien heb ik hier plots last van een delicaat probleem 'stress incontinentie' genaamd en word ik nog gepamperd ook, wat al helemaal niet bevorderlijk is voor dat humeur laat staan voor mijn ego. De dokter denkt dat het door het vele vocht komt dat ik krijg toegediend, de uroloog wordt om zijn mening gevraagd. Nog testen dus, had ik al vermeld dat dat niet bevorderlijk is voor mijn humeur? 
Maar verder gaat het eigenlijk wel hoewel ik al aan thuis begin te denken wat waarschijnlijk wat vroegtijdig is. En na dit stukje durft u mij natuurlijk niet meer te bezoeken. Ook dat nog! :-)

Verstrooid

De zoon wou mij gisteren bezoeken maar blijkbaar vond hij de kamer niet dus kreeg ik een belletje. Of het wel degelijk de vierde verdieping was waar ik lag. Ja, dus dat klopt, maar volgens de zoon was dat verloskunde. Bespaar mij dat want ik zie mijn kinderen doodgraag maar opnieuw aan klein grut beginnen staat absoluut niet op mijn verlanglijstje.

Dus ging ik in de gang kijken of ik de zoon niet kon vinden aan de liften of zo, maar hij was nergens te bespeuren. De zoon haakte in met de boodschap dat hij wel even verder ging zoeken maar nog geen twee minuten later hing hij opnieuw aan de lijn met de oplossing van het mysterie. Blijkbaar stond hij gewoon in de verkeerde kliniek en natuurlijk vond hij mij daar niet.

Zou mij evengoed kunnen gebeuren. Schoon als je kinderen op je lijken, niet? 

Waar is dat feestje?

De verpleegkundigen kwamen gisteren aandraven met een enorme zak melkachtige vloeistof, de bijvoeding. Die baxter moest de ganse nacht lopen en dat heb ik geweten!

Blijkbaar moet je van dat spul ook soms braken en uiteraard stond ik daarvoor weer op de eerste rij. Bovendien heb ik zowat elk uur gezien omdat ik van zoveel vocht telkens naar het toilet moest en die dorst ’s nachts is er ook nog.

Een ellendige nacht dus en ik voel mij een beetje ‘gebroken’ maar gelukkig heb ik vanmorgen kunnen slapen en voel ik mij beter nu.

Ondertussen heeft de oncologe besloten om die bijvoeding over twintig uur  te geven zodat ik niet zoveel naar het toilet moet en van mijn nachtrust kan genieten en krijg ik extra medicatie tegen het braken. Hopelijk werkt dat beter!

Ze hebben mij!

De controle is goed verlopen. Mijn tumormarker is stabiel gebleven dus we houden het even bij de huidige behandeling. De oncologe vond het echter nodig om mij op te nemen omdat ik zo fragiel geworden ben, zodat ik via mijn Power Port een week lang bijvoeding kan krijgen en eerlijk gezegd, it crossed my mind too.

Dus was ik eigenlijk een beetje opgelucht dat ze met die oplossing kwam en kampeer ik een week lang in het Middelheim ziekenhuis. Ik probeer mij te ontspannen en in de watten te laten leggen door de verpleegkundigen van dienst. Hopelijk helpt die calorieën ‘boost’ om mij sneller uit deze grote dip te halen want dat is uiteindelijk de bedoeling. Als ik nu nog zou kunnen eten zou het helemaal goed zijn.