Promofilmpje Race for the Cure 2013

Het plan was om mee te stappen, mijn lieve lijf heeft er anders over beslist en dat is balen! Maar misschien kan het volgend jaar ... . 

Een update

Hoe het met mij gaat, vraagt u zich wellicht af, wel dat is moeilijk in één woord uit te leggen en ik geef eerlijk toe dat ik soms uit gewoonte of omdat ik geen zin heb om een klaagzang af te steken gewoon ‘goed’ zeg maar dat is niet helemaal waar. Ik heb echt het gevoel dat ik weer uit een diepe put moet kruipen en dat gaat maar heel moeizaam. Geduld is natuurlijk een schoon zaak maar geduld was al nooit mijn sterkste kant en datzelfde geduld werd al danig op de proef gesteld, vind ik zo.

Weer uit die put geraken dus en dat is niet evident. De vermoeidheid overdag is wat beter en dan ga je natuurlijk iets meer doen waardoor je weer fel vermoeid geraakt en weer langer slaapt. Dat slapen gaat ondertussen ook iets beter en meestal kan ik ononderbroken doorslapen tot half zes, maar daarna is het woelen, soezen en draaien wat mij niet echt blij maakt. Die onderbroken nachten zijn vooral te wijten aan een verschrikkelijke dorst door de medicatie en terug de slaap vatten na die pitstop is voor mij nogal moeilijk omdat de ochtendspits dan op gang komt met het bijbehorende lawaai.

De ademnood is beter en daar ben ik blij om want niets is zo beangstigend als het gevoel te hebben dat je niet kan ademen.

Eten is momenteel een groot probleem. Ik heb nooit een hongergevoel, heb nergens zin in en niets smaakt en als ik al eet heb ik snel een vol gevoel, tenminste als ik dat voedsel al binnen krijg. Niet dat ik misselijk ben maar ik heb een enorme afkeer van eten en het gebeurd meer dan eens dat ik mezelf kokhalzend zit te forceren. Grote fun voor tafelgenoten maar nu ik chemopillen neem moet ik toch iets eten. Ik drink iedere dag een flesje bijvoeding of dieetvoeding om op die manier extra calorieën binnen te krijgen maar nog maakt mijn gewichtscurve een steile duik en ben ik in die drie jaar tijd al ongeveer zeventwintig kilo verloren. Nu mocht ik wel wat kilootjes kwijt maar ze moeten ook weer niet overdrijven.

Ondertussen probeer ik verder te vechten, het dag per dag te bekijken en een beetje te fietsen als ik mij goed voel. Maar dat geduld laat mij wel heel erg in de steek … . 

Plantjesweekend

Het is weer zover, plantjesweekend plantjesweekend tvv Kom Op Tegen Kanker gaat vandaag van start. Met deze actie financiert Kom Op Tegen Kanker allerlei initiatieven voor kankerpatiënten. Doe mee en koop ook een Azalea!

Voorzichtige hoerastemming!

Ik durf het bijna niet luidop te zeggen, laat staan het hier neer te schrijven maar ik voel mij sinds woensdag iets beter. Ik ben dan ook weer serieus onderuit gegaan en het ging snel bergaf met mijn gezondheid. Het zal dan ook niet evident zijn om deze dip weer te overwinnen maar ik voel beterschap en dat is positief. Niet dat ik nu de wereld al aankan, maar toch. Eerst dacht ik dat ik het mij inbeeldde of dat het valse hoop was want de tekenen waren zo klein en subtiel. Eens een keertje sneller uit je luie zetel komen om dat kleine klusje te doen bijvoorbeeld of je middagdutje niet nodig hebben, zo van die dingen. Maar de dochter had het ook gezien en merkte spontaan op dat ik mij blijkbaar toch wat beter voelde.

En dat is ook zo dus nam ik donderdag de fiets om naar de winkel te rijden en om op die manier toch een beetje beweging te nemen. Dat fietsen ging zo goed en deed mij zo’n deugd dat ik er onmiddellijk een klein ritje aan vast breidde. Natuurlijk was ik mijn mobieltje weer vergeten zodat ik thuis werd onthaald door een doodongeruste dochter die zich afvroeg waarom dat tripje naar de slager zo lang duurde …. 

Eén week later

Vorige week kreeg ik het heugelijke nieuws dat mijn chemo zijn ding niet meer deed en ik nu ook uitzaaiingen op de lever heb. Ik kan u verzekeren dat dit nieuws een ferme domper op de feestvreugde was. Helemaal onverwacht kwam het echter niet want ik voelde mij al lang slecht en sleepte mij voort en het was duidelijk dat het niet zo goed ging met mij, maar ik dacht dat mijn lieve lijf nog altijd aan het bekomen was van de aanslag op mijn weerstand door die bestralingen. Helaas was er meer aan de hand.

Ondertussen neem ik die chemo pillen bijna een week, tot hier toe gelukkig zonder bijwerkingen. Dat slepen gaat nog altijd door want ik ben nog steeds moe en futloos en de tumoractiviteit op mijn longen nam ook toe zodat ook die ademnood er weer is. Joy oh joy zou ik zo zeggen en ik vraag mij echt af wanneer ik wat beterschap mag verwachten want het begint mij nogal moeilijk te vallen om tevreden te zijn met zo weinig en ik verlang naar dat arrogante gevoel van vanzelfsprekendheid waar gezonde mensen mee door het leven zeilen.

Maar ik moet me er bij neerleggen want anders word ik misnoegd en ongelukkig en dat helpt ook niet echt. Ik ben wel naar de academie kunnen gaan, met dank aan de dochter, die mij gebracht en gehaald heeft zoals ik dat vroeger voor haar deed. Het wordt hier ondertussen écht de omgekeerde wereld. Niet dat ik productief kon zijn, want zoal ik al zei gaat alles traag en moeizaam.

Mijn eetlust is ondertussen beter, waarschijnlijk met dank aan de cortisonen die de dokter voorschreef. Die geven mij een 'fake' gevoel van beterschap en dat heb ik nodig. Dat zo’n behandeling niet echt geweldig is voor je lieve lijf is momenteel van ondergeschikt belang. Met die eetlust kan mijn lichaam terug wat op krachten komen en dat is zeker nodig. Verder is het afwachten en hopen op beterschap. Mijn geduld wordt serieus op de proef gesteld maar wie weet kan ik volgende keer een positief berichtje schrijven … .